Mama, ik zag paaslelies in bloei. Het is januari, maar het is nog maar heel even winter geweest. Vroeger dan verwacht zag ik de eerste paaslelies sinds jij er niet meer bent. We hadden graag paaslelies rond je kist gezet op je begrafenis. Vind maar eens paaslelies in augustus. Dat is dus niet gelukt. Maar nu bloeien ze, die mooie bloemen. Sterk als onkruid. Ze komen steeds terug, no matter what.
Je lievelingsbloem was een andere. Ik kan zelfs niet onthouden welke. Want als je het aan je kinderen vraagt, wat jóuw bloem was, krijg je eenstemmig te horen: paaslelies. Ironisch genoeg deden paaslelies je aan jouw moeder denken. Ze stierf vlak voor Pasen en hoopte nog een keer de paaslelies te zien bloeien. Ik kan nooit onthouden of haar wens nog in vervulling ging, of dat de paaslelies pas in bloei stonden tijdens haar begrafenis.
Dankzij de paaslelies van jouw moeder stond onze tuin elk jaar vol met duizenden witte en gele bloemen. Ik kan met een gerust hart zeggen dat het er duizenden waren, want je telde ze elk jaar. Elke avond ging je de uitgebloeide of geknakte paaslelies plukken en schreef je de score op het magneetbord in de keuken. Elk jaar een duel met het aantal van het jaar ervoor. Een fanatiek kantje was je zeker niet vreemd. Vorig jaar heb je er nog enkele geplukt, maar tellen ging niet meer.
De paaslelies stonden in bloei in de week nadat een bloedklonter zich de fatale weg naar je hersenen baande. Maar ze stonden ook in bloei toen Martha geboren werd op 18 maart 2013 (al waren ze buiten wellicht bedolven onder een laag sneeuw), en toen Thomas geboren werd op 19 maart 2015. Het is niet toevallig dat je met een bosje versgeplukte paaslelies het moederhuis binnenkwam 10 maand geleden. Het is niet toevallig dat je deze foto maakte van Martha’s geboortekaartje.
Elke paaslelie die ik zie doet me aan jou denken. Dat was al zo toen je nog leefde. Ik heb altijd geweten dat paaslelies me op een dag erg verdrietig zouden maken. Die dag is er nu gekomen. Ik had hem alleen niet zo vroeg op het jaar verwacht.
Op mijn salontafel staan nu paaslelies. Ik kocht ze afgelopen dinsdag, die wrede dag, vijf jaar na het overlijden van mijn moeder. Ik wou de lente binnenhalen, kleur, bloemen, ik wou mijzelf blij maken. Het is niet echt gelukt. De paaslelies zijn verwelkt, nog voor ze open gingen. Paaslelies houden niet van de winter, maar zijn bloemen van de lente, bloemen van je moeder en dat zal zo blijven.
Bij mijn mama waren het meiklokjes. Die stonden bij ons in de tuin en vanaf het moment dat ze begonnen te bloeien, ging mijn papa die plukken en zette een bosje voor mijn mama in huis.
En ook al maakt het je enerzijds verdrietig, zie er ook het positieve in dat er van die mooie kleine dingen zijn die je mama toch ook weer wat dichterbij brengen.
Zo mooi, meiklokjes. Ik vind het echt mooi om te zien hoe iedereen zijn eigen manieren heeft om degene die gemist wordt dichterbij te brengen.
Prachtig zusje! Zoals altijd. Weer heel mooi beschreven hoe mama was. Ik vind het leuk en triest tegelijk om dit te lezen.
Dank je, liefje.
Perfect zoals jij het beschrijft,toch een mooie droevige maar thevens ook een blijde gedachte “herinnering”
Bedankt, Liliane.
Ik vind het heel erg voor jou. Ook bij mij valt de eerste paasbloem telkens weer op. Ze vormden het eerste boeket dat ik ooit van het lief – nu mijn man – kreeg. Zelf geplukt, uit de tuin. Elk jaar weer denk ik eraan… Bij mij telkens weer een prachtig moment, voor jou nu een met een zwart randje. Ik leef met je mee. Veel moed en een dikke knuffel!
Pingback: Zondag 9 februari – 6 jaar later | Perfect Day for a Picnic