“Voor het hart is het leven simpel. Het slaat zolang het kan.” (Karl Ove Knausgard)
Het is vandaag 1 november. Allerheiligen. Het is exact drie maanden geleden dat we mama begraven hebben. Een beter moment om dit droevige verhaal te vertellen komt er misschien niet.
Tijdens de laatste weken van mama’s leven heb ik veel opgeschreven. Het was een tijd die zo onwerkelijk was dat ik hem wel moest bewaren. Anders zou ik het misschien zelf niet meer geloven. Dit is mijn verhaal van mijn moeder haar laatste week. Het is een waargebeurd verhaal. Het is alleen mijn verhaal. Mijn broer, zus, vader en alle andere mensen om mama heen zouden een ander verhaal vertellen.
Maandag 20 juli
Ik sta op en weet: dit is de eerste dag van de laatste week. Deze week zal ze sterven. Lang genoeg na de verjaardag van Lore. Na het verlof van de huisarts en voor het verlof van de LEIF-arts. Want zo banaal kan sterven zijn.
Tot op het laatste moment zal ik blijven hopen dat het niet doorgaat. Tot op het laatste moment zal ik mezelf corrigeren en denken: en wat dan? Er is geen alternatief.
Vandaag blijf ik thuis. Ik zou eigenlijk moeten: de was, opruimen, valiezen uitpakken, kleren in kasten leggen, orde in de chaos scheppen. Maar ik ga in bad, met mijn dochter die al anderhalf jaar niet meer in bad wil. Samen spelen we met de piratenboot. Ze vindt het geweldig en ik geniet ervan. Een gestolen momentje met mijn dochter. Ik ga me dit langer herinneren dan een ordelijk huis. Ik kijk naar de klok en realiseer me plots dat ik over tien minuten bij Kind & Gezin moet zijn met Thomas. Dat was net de reden dat we vandaag niet naar Zuienkerke gingen. Ik spring uit bad en we komen nog op tijd.
Dinsdag 21 juli
In de auto op weg naar mijn moeder luister ik naar “weetikveel” op Radio 1 (gepresenteerd door Kobe Ilsen voor wiens stem – het giecheltrutje in mij bekent – ik een decennium geleden mijn wekker zette op zaterdagochtend toen hij nog “Was het nu ’70 ’80 of ’90” presenteerde – dit geheel terzijde). Het gaat over de liefde. En plots, onaangekondigd, de stem van Tom Lanoye. Het citaat dat al weken door mijn hoofd blijft spoken en dat ik woord voor woord mee kan opzeggen.
Nooit heb ik haar, naar mijn gevoel, meer verknochtheid en respect bewezen dan toen we haar eindelijk toelieten te gaan. Een mens staat maar bij één persoon echt in het krijt. Ik heb die lei toen schoongewreven. Misschien kan liefde maar één ding echt. Uit liefde doden.
Van alle mooie dingen die gezegd zijn over de liefde van een kind voor zijn moeder. Van alles wat Lanoye over zijn moeder geschreven heeft in dat dikke boek van hem. Het gaat door merg en been. En dan zit je daar, in de file ter hoogte van Sint-Denijs-Westrem, te huilen achter je stuur. De wereld staat oorverdovend stil.
Oliebollen. Julie staat op het terras oliebollen te bakken. Reuzels voor mama. Dat wilde ze nog doen voor haar. We eten ons rond. Als iedereen klaar is, zijn er nog oliebollen over. Mama dringt aan. Ik zeg ‘nee nee nee‘, maar ga dan toch overstag. Ik geef nog altijd borstvoeding. Mijn maag is een bodemloze put. Ik wil zeggen: ‘als ik nu toegeef ga je me nooit meer geloven als ik zeg dat ik genoeg heb.’ Ik zeg het niet, want ik word me plots heel erg bewust van het feit dat dit één van onze laatste maaltijden samen is.
De puzzel met zebra’s. Ik staar ernaar maar kan slechts met heel veel moeite een stukje aanleggen. Ik vraag of ze het nog steeds zeker weet. ‘Nee’, zegt ze. En dan na veel moeite: ‘zaterdag’. Ik vraag: ‘wil je niet meer wachten tot zondag, wil je dat het nu voorbij is?’ Ja, zegt ze. Ik begin te wenen en zij ook. Ik zeg: ‘ik zie het niet zitten, ik wil het niet’. ‘Mo ja’ zegt ze. Dat er geen alternatief is. Dat weten we allebei. Dat maakt het niet minder verdrietig.
Frietjes, oliebollen, een kilo truffels, een kilo neuzen, elke dag een doosje mignonetjes en een half pak chocola. Het galgenmaal.
Na een lange autorit, met een beetje file en een accident dat vlak voor mij gebeurd moet zijn, kom ik thuis. Terwijl ik parkeer, komt Mehdi naar buiten met Martha op de arm. ‘Martha ziet mama graag’, zegt ze. Zo mooi om te zien en om te horen. Mijn kindjes, ze zijn veel werk maar ze maken zo veel goed.
Woensdag 22 juli
Martha en ik rapen de nootjes op die prematuur van de notelaar in de tuin van mijn ouders zijn gevallen. Ik leg haar uit dat we ze nog niet kunnen opeten, dat het eerst herfst moet worden en dat we dan heel veel nootjes gaan rapen. ‘Ja’, zegt ze, ‘met mama en opa en oma’. ‘Nee, niet met oma’, zeg ik. ‘Oma zal dan al weg zijn’. Spelenderwijs afscheid nemen.
Haar haren. Ze droeg haar grijzende haren met zoveel trots. Ze vond dat ze mooi grijs werd en ging er prat op dat ze haar haar niet kleurde. Elke dag valt me op dat ze nooit de kans heeft gekregen om hélemaal grijs te worden. Ze is te jong om te sterven.
Donderdag 23 juli
De afgelopen weken heb ik altijd over en weer gereden. Nu ga ik naar Zuienkerke voor onbepaalde tijd. Ik sluit de voordeur thuis achter me en weet: de volgende keer dat ik thuiskom, is mama er niet meer. Iedereen hoopt nog een beetje dat ze van gedacht zal veranderen. Maar ik denk dat ik mama te goed ken. Als ze aan tafel zegt dat ze te genoeg heeft, heeft ze echt genoeg. Men kan aandringen tot in het oneindige, het enige wat zal gebeuren is dat ze boos wordt omdat ze écht genoeg heeft: ‘dat heb ik toch al gezegd’. Zo vastberaden is ze. Ik kan me moeilijk voorstellen dat het nu anders zal zijn. Maar misschien is iedereen onvoorspelbaar op zo’n cruciaal moment. Ergens hoop ik erop. Maar dan gaat deze hel maandag gewoon door.
Vandaag heeft ze definitief afscheid genomen van haar zus en van de buurvrouw. Dat deed haar heel veel pijn. Ze huilt. De buik vol van het afscheid nemen. Ik vraag lachend: ‘moet ik aan de LEIF-arts vragen of hij vanavond al komt?’ Dat vindt ze niet nodig.
We gaan wandelen in Knokke. In de auto passeren we aan de vuurtoren waar we vroeger naar het vuurwerk gingen kijken. Helemaal ingeduffeld, op autodekens op het strand. Ik zeg tegen mama: ‘we deden toch veel leuke dingen vroeger. Als puber vergeet je dat. En dan word je zelf mama en probeer je je kinderen een leuke kindertijd te geven. En plots herinner je je weer dat je ouders dat ook voor jou hebben gedaan.’ Daar moet ze om glimlachen.
Ik ben blij dat ik haar kan doen glimlachen op de dag dat ze haar zus voor het laatst gezien heeft.
Vrijdag 24 juli
De puzzel met de zebra’s is af. Ze haalt een nieuwe. Eentje van maar 500 stukjes. Nu is het zeker dat ze niet meer van gedacht zal veranderen. Ik zeg het haar. Ze lacht.
Rare sfeer. Allemaal volwassenen onder stress. Eén die gaat sterven, drie die hun moeder gaan verliezen, één zijn vrouw, drie mensen die geen weg weten met het verdriet van hun partners. En ook: de kinderen die als sponsjes mijn stress opslorpen. Ze worden lastiger naarmate ik meer gespannen ben. Ik word kwaad op hen en mijn vader wordt kwaad op mij omdat ik kwaad ben op hen. Het is tijd om ze weg te brengen. Morgen mogen ze naar bomma.
We maken nog een wandeling: mama, papa en ik met Thomas in de draagdoek.
Papa vraagt: ‘gaan we naar links, naar rechts of rechtdoor?’. Ze zegt: ‘ja’ en glimlacht triomfantelijk. ‘Aj half zovele gevroagd, ja nog zovele geweetn’, vul ik aan en ze lacht. We wandelen naar het kapelletje langs het nieuwe fietspad. Ik vraag aan mama of ze misschien toch begint te geloven nu. Ik weet wat ze zal antwoorden. Mijn vader vraagt of ze gelooft dat er een hemel is. Ze knikt van ja. Ik weet dat ze het niet meent en ik zeg: ‘maar ik denk niet dat je daar binnen mag.’ Daar moet ze mee lachen.
Mijn vader zegt: ‘een hel is er waarschijnlijk niet, want die heb je al beleefd de afgelopen maanden’.
Ik ga ook wandelen met één van mijn beste vriendinnen die op bevallen staat. Het contrast kan niet groter zijn. Zij vol van nieuw leven. Ik vol van afscheid nemen. Ik trek me eraan op. Iets moois om naar uit te kijken.
Zo onwerkelijk. Knuffelen en weten dat dit overmorgen niet meer kan. Denken aan zondagavond en er buikpijn van krijgen.
Zaterdag 25 juli
Ze zijn weg, mijn kindjes zijn weg. Mama zal hen niet meer zien. De volgende keer dat ik hen zie, zal mama er niet meer zijn. Dit was het op één na droevigste moment van mijn leven. (Het droevigste komt er morgen.). Martha die vrolijk babbelend nog een kusje en een knuffel aan oma geeft. Thomas slapend in de maxi cosi gezet. Alle volwassenen die naar elkaar kijken en beseffen hoe verschrikkelijk gruwelijk triestig dit moment is, en die kindjes nietsvermoedend. Niet te bevatten gewoon.
Mama begint natuurlijk te huilen en ik huil mee. Ze zal haar twee kleinkinderen niet meer terugzien. Martha, op wie ze zo dol was en Thomas, haar enige kleinzoon.
Gisterenavond stak ze twee vingers in de lucht. Bijna blij, maar toch ook niet, dat het nog maar twee dagen moet duren. Deze pijn, dit verdriet.
Julie zegt: ‘het is goed dat euthanasie bestaat, maar het is echt de hel om te moeten meemaken.’ Iedereen die nog afscheid komt nemen en totaal niet het gevoel hebben dat je klaar bent met het leven.
Morgen is het zover. Zo onwezenlijk. Zo onwerkelijk. Gruwelijk. Droevig, triestig, verdrietig, wreed, hard, misselijkmakend, afgrijselijk. Er zijn duizenden woorden en toch voldoet geen enkel woord om weer te geven wat ik voel.
We zijn hier nu bijna allemaal. Mama slaapt in haar zetel. Papa ligt in de lange zetel. Mattias, Natasja, Julie en An zitten in de veranda. Ik zit in de living te schrijven als gek. Schrijven, schrijven, schrijven. Het is mijn manier om ermee om te gaan.
De laatste wandeling. We zijn vanavond nog met zijn allen gaan wandelen. Het was een triestige processie door Zuienkerke dorp. We praatten. Mama zat er maar bij, in haar rolstoel. Ze is al heel lang afwezig. Op sterven na dood.
Het laatste avondmaal. We maken vol-au-vent. Ik vraag aan mama hoeveel boter ik moet gebruiken en weet dat het de laatste keer is dat ik dat kan doen. Julie wast voor de laatste keer haar haar.
Laatste, ik ben dat woord zo beu als iets.
Ik heb haar net bedankt voor alles. Ze klopt op haar hart. Haar hart dat morgen deze tijd al gestopt zal zijn met kloppen. ‘Wij ook bedankt voor alles?’, vraag ik. Ze zegt ja.
Ik weet dat het de laatste keer is dat ik haar kan knuffelen. Toch ben ik moe en wil ik gaan slapen. ‘Je kan niet blijven afscheid nemen’, zeg ik. Ze knikt en zegt: ‘allee, how’. Ga slapen, vertrek, confronteer me niet langer met dit verdriet.
Ik vraag haar wat ze morgen gaat doen, ze wijst naar haar puzzel. ‘En als hij af is’, vraag ik, ‘nog een nieuwe uithalen?’. Ze haalt haar schouders op.
Mijn spieren doen pijn van de stress.
Ik kan het niet bevatten. Dat het morgen deze tijd al voorbij zal zijn.
Ik wens het mijn ergste vijand niet toe om mij, om ons te moeten zijn nu, op dit moment.
Het is een hel, een nachtmerrie.
Zondag 26 juli
Zondagmorgen. Ik word wakker uit een diepe kinderloze slaap. Heel even stel ik me voor dat ik naar beneden zal gaan en dat mama al druk in de weer is met haar keukenkasten opruimen, of werken aan haar bureau. Maar dan weet ik dat het niet zo is. Aan deze realiteit valt niet te ontsnappen. Mijn maag doet pijn. Al mijn spieren ook. Vandaag is mama haar sterfdag. Ik begin te huilen. Mehdi wordt wakker van mijn gesnik. Hij vraagt niet wat er is en neemt me gewoon vast. Ook dat doet me voelen: het is echt, het gaat echt gebeuren, vandaag. Mijn verdriet is groter dan mij. Het drukt me neer.
Ik probeer het me voor te stellen, hoe het zal zijn. Als straks de dokters de oprit komen opgereden, als straks mama heel langzaam naar haar kamer stapt en wij ook. Als ze op het bed gaat liggen om nooit meer op te staan. Als ze de laatste keer haar ogen sluit, als wat later de begrafenisondernemer komt om haar te halen. Het lukt me niet. Ik stel me het voor, maar geloof het niet.
’s Middags eet ze vrijwel niets. Ze heeft geen energie meer nodig. Nooit meer.
De zachte dood. Gruwelijk.
Foto’s van de laatste dag.
Haar puzzel is af. ‘Wat ga je nu nog drie uur doen’, vraag ik. ‘Sloapn’, zegt ze.
Julie zegt dat ze dat belachelijk vindt. Ik zeg dat ze straks tot in de eeuwigheid mag slapen.
Knuffelen met haar drie kinderen. Huilen tot ze stop zegt.
Trager ging de tijd nooit eerder, sneller ook niet.
De dokter komt. We praten nog wat. Er is niet meer veel te zeggen.
Ik begin te huilen. Ze troost me met haar blik. Ik denk: ‘Wat zit je me te troosten? Straks moet ik het alleen doen.’
In een laatste stuiptrekking om het onnoemelijke uit te stellen vraag ik of ze nog cola wil. Ik vind het belachelijk van mezelf.
Ze staat op. ‘Let’s get it over with’, straalt ze uit. Zo vastberaden. Ze neemt afscheid van de schoonkinderen en knuffelt ons nog een laatste keer. Te kort, maar dat zou het altijd zijn. En dan stapt ze naar haar kamer. Ze gaat liggen op haar bed. Julie helpt nog om haar schoenen uit te doen. We zitten samen op haar bed terwijl ze in slaap valt. En niet meer wakker wordt. De LEIF-arts voelt haar pols en knikt zachtjes om ons te laten weten: het is voorbij.
Zo eenvoudig is sterven.
(Ik heb lang getwijfeld of ik dit wel moest vertellen. Persoonlijker dan dit wordt het niet. Als je mijn verhaal gelezen hebt en niet zeker weet of je hier wel of niet op moet reageren, weet dan dat elke reactie welkom is. Ook drie maand na het overlijden van mama doet elk bemoedigend woord nog deugd. Reageer je liever niet en plein public, dan kan je ook hier een persoonlijke reactie achterlaten.)
Wow. Tranen rollen over mijn wangen. Wat een verdriet. En wat een kracht om dit te delen. <3
Zo heavy. Innige deelneming
Wat een week. Wat dapper en goed dat je het van je kan afschrijven. Het maakt het verdriet niet minder pijnlijk maar helpt je hopelijk het een plaatsje te geven. Het spijt Me Ik kan de juiste woorden niet vinden… Dikke dikke knuffel.
Hartverscheurend…
Veel sterkte!
Hartverscheurend. Diep, diep ontroerd. Heel veel sterkte…
Met kippenvel en tot tranen toe geroerd las ik je verhaal. Moedig van je om te delen. Veel sterkte voor jou en je familie.
Wat fijn, maar ook moeilijk, dat je dit nog zo bij je draagt. Fijn dat je de herinneringen aan je moeder zo levend kan houden en dat jullie zo afscheid van haar hebben kunnen nemen. Hoezeer het ook te vroeg was.
Sterkte xx
Ik moet er om huilen. Ergens in het verhaal met de spierpijn denk ik: hee, werd er dan niet voor jou gezorgd? Dan las ik gelukkig de ochtend met de omhelzing van Mehdi.
Ik hoop dat er voor je gezorgd wordt, ook nu nog. Het is slopend geweest en een niet te bevatten verdriet. Ik hoop dat je tijd hebt en rust en liefs en aanrakingen en zorg en dat je kan helen. Liefs!
Sterkte, dat eerst en vooral.
Ik ken jou niet, Sofie, maar wel Julie & An. En wauw, wat lijkt je zus op jullie mama.
Ik denk regelmatig aan jullie verhaal, en wens jullie zoveel moed toe.
Je hebt veel foto’s van je mama – dat is goed. Ik heb nauwelijks foto van papa, wij deden dat niet zo, foto’s nemen. Toch herinner ik mij nog exact hoe hij eruit zag. Ik herken hem ook in mijn broer. Soms vraag je je af waarvoor het allemaal nodig is hé, het verdriet en het lijden?
Veel sterkte, dat eerst en vooral.
Ik ken jou niet, Sofie, maar wel Julie & An. En wauw, wat lijkt je zus op jullie mama.
Ik denk regelmatig aan jullie verhaal, en wens jullie zoveel moed toe.
Sofie, dit raakt me heel erg, een stomp in mijn maag. Wat verschrikkelijk om dit te moeten meemaken. Heel veel sterkte wens ik je en ook veel momenten waarin je niet sterk zijn warm omringd is.
Heavy en knap dat je het neerschrijft… Het enige waar ik in verschil met jou is dat ik geen afscheid heb kunnen nemen, ik was te laat omdat de familie beslist had ons niet in te lichten dat mijn mama nooit meer zou genezen en binnen afzienbare tijd zou sterven… Koester het afscheid…echt!
Heel veel liefs!!!
lieverd, ik ben even de woorden kwijt. overhoop van je verhaal. je denkt dat je het weet, omdat je weet: het moet wel zo zijn. maar als je het dan leest, weet je weer dat je van niks weet. wat is dit been been hard. en wat zit het vol liefde. bedankt om het te delen. het verrijkt alvast mijn al te simpele gedachten over ” de goede dood” en het dwingt me stil te staan. mijn zegeningen te tellen. te hopen dat voor jou mettertijd zachtere herinneringen mogen overheersen. je virtueel liefs te sturen.
Wat intens moeilijk, wat ontzettend dapper, wat hopeloos onvermijdelijk. Wat wens ik je veel warmte om je heen, niet alleen op de speciale dagen als vandaag, maar elke dag opnieuw. Om sterk te kunnen zijn en om helemaal niet sterk te moeten zijn. Warmte en geduld rondom je, want verdriet gaat niet voorbij gewoon omdat de tijd dat wel doet.
Weg en toch zo dicht aanwezig……De liefde die je van mama kreeg gaan jullie verder doorgeven en het verdriet zachter maken maar het gemis zal altijd aanwezig blijven ….Ben deze week stilletjes mama goedendag gaan zeggen samen met zus Marianne en hebben herinneringen kunnen delen Leen was zoooo dichtbij en toch ver weg……❤️❤️❤️❤️
Moedig en mooi, Sofie.
Sofie, een onbeschrijfelijke krop in de keel krijg ik hiervan. Blijven schrijven! Ik blijf lezen. X
Hoe loslaten zo hard, maar ook zo vol liefde kan zijn. Sterkte.
Ik word er stil van. Tot tranen geroerd. Je schrijven brengt het zo dichtbij. Zo echt helaas. Dat het zo moeilijk en eenvoudig tegelijk kan zijn. Dat er ook op onwezenlijke momenten nog gegeten moet worden. Dat van die kinderen als sponsjes. Heel herkenbaar en toch zo ver van mijn bed. Dat ik daar elke dag van vollen bak van wil genieten. Sterkte, voor elke dag een beetje troost. X
Dankje dat je dit deelt.
Ik had deze zomer ook zo’n week van afscheid nemen.
Hetzelfde en toch helemaal anders.
En nu niet genoeg tijd om er regelmatig even bij stil te staan. Of om mijn vader bij te staan. Mijn familie deelt verdriet niet makkelijk.
Dankzij jou mag ik vandaag toch even huilen. Voor jou en je verdriet, en voor het mijne. Voor de kindjes die hun oma nooit echt zullen kennen, en voor hun mama’s die hun mama missen in de kleine dingen.
Je schrijft het zo mooi neer. Misschien moet ik dat ook eens proberen, misschien helpt het me wel. Maar het zal wel in een dagboek zijn, en niet een blog. Ik deel mijn verdriet niet makkelijk.
Dankje dat jij dat wel doet.
Ik vind het heel sterk van je om dit te delen. Volgens mij was jouw mama ook een sterke vrouw en heb je dit zeker van haar geërfd. Veel sterkte nog met je vriend. En leve die kindjes die af en toe voor wat welkome afleiding zorgen.
Goh. Zo hard en toch zo mooi geschreven. De zelfgekozen dood, ik heb ze met mijn schoonmama bijna meegemaakt en dan door omstandigheden toch weer niet. Goed dat je het aandurft om dit te delen, ik denk dat het veel verduidelijkt over keuzes en hoe die toch altijd weer zoveel implicaties hebben. Heel veel liefs en sterkte.
ik wist het niet, hoe ik de vorige keren moest reageren, ik wou wel, maar vond de juiste woorden niet. en nu nog altijd niet…
Knap dat jij wel onder woorden kunt brengen wat die laatste week voor jou was. En dat je dit wil delen… Ik kan het verdriet en de pijn voelen, hoewel ik me maar nauwelijks kan inbeelden wat het moet betekenen om je moeder te verliezen.
Zorg ervoor dat je je goed laat verzorgen, niet alleen nu, maar ook lang hierna! Een heel dikke virtuele knuffel!
Lieve lezers, bedankt voor jullie hartverwarmende reacties. Elk woord doet deugd. Echt waar.
Jeetje, je hebt het onwijs mooi opgeschreven. Heel duidelijk en helder, al zal het voor jou vast voelen als een achtbaan. Sterkte nogmaals, want ik weet dat ook na drie maanden het verdriet nog heel vers is, zelfs na jaren…
Afgelopen weekend hadden we een kleuter te logeren in ons anders kinderloze huis. Tijdens 5 gestolen minuten op het toilet las ik je post – totaal onvoorbereid op wat ging komen. En ik huilde. Om zoveel onrechtvaardigheid, zoveel rauw verdriet. Maar al snel sijpelde het leven vanuit de living weer binnen, en moest ik slikken en weer doorgaan. Iets wat jij allicht maar al te goed kent … En misschien maar goed ook? Ik wens je toe wat je nodig hebt! liefs
Bedankt voor je lieve reactie. Dat ken ik inderdaad heel goed.
Ik kan me niet inbeelden hoe dit moet voelen. Tranen over mijn wangen. Je bent een sterke madam Sofie. Twijfelen of je dit verhaal moest schrijven: volgens mij niet. Ongelooflijk respectvol naar degenen die nog evenveel verdriet hebben als jij en ook respectvol over de keuze die je mama nam. X
Ik val binnen op jouw blog, midden in dit verhaal. God. Ik meen iets te voelen van de ondraaglijke spanning die jij gevoeld moet hebben, die er wellicht nog steeds zit.
Ik weet totaal, totaal niet wat ik moet zeggen. Ik zou je duizend harten onder de riem willen steken.
tranen.. Mooi geschreven. Dankjewel voor het delen. Heel veel sterkte.
Ik ga het later goed lezen. Het is zo ontzettend herkenbaar. Jouw emoties, gedrag, schrijven. X
Ik werd triestig toen ik het las…. Moet een verschrikkelijke week geweest zijn. Maar ergens hoop ik dat jullie er wel troost in vinden om al die laatste momenten intens samen beleefd te hebben.
Lieve Sofie, je lijkt erg op je mama, qua uiterlijk, maar ook de sterkte heb je mee. Wat jij de laatste maanden getrotseerd hebt.. Bedankt om je verhaal te delen.
stom en stil word ik hiervan
Door je reactie op mijn blog kom ik ook even buurten bij jou.
Wat verschrikkelijk om dit mee te hebben moeten maken!!
Ik heb om je verhaal gehuild. Het leven is soms zo oneerlijk.
De harde scherpe randjes gaan echt wel weg. Maar het gemis is iets dat blijft.
Ik wil je heel veel sterkte wensen met wat nog op je pad komt.
Weet dat je moeder nooit ver weg is!!
Op 2 avonden ben ik door bijna 3 jaar van je leven “geraasd”! Je kindjes, jezelf, je echtgenoot zal ik nog beter leren kennen . Jammer, 1000 keer jammer dat ik je dierbare zorgzame levenslustige mama niet beter zal leren kennen Sofie. Iemand als zij was er beslist niet eerder en zal er na haar ook niet meer zijn ! Wentel je niet in je verdriet, maar geef het ook geen plaats ( hondjes hebben een plaats ). Verdriet moet je soms kunnen overvallen tot het van functie verandert ! En geloof me Sofie , verdriet heeft veel functies maar echt geen plaats ! Koester je mamalief in je hart en dan zal ze nooit echt weg zijn! Koester de geur van zoete herinneringen !
Genegen groetjes
Gettie
Bedankt voor je ongelooflijk mooie reactie. Je hebt helemaal gelijk dat hondjes een plaats hebben en verdriet niet. Fijn om te lezen, want zo had ik er nog nooit over nagedacht. Welkom op mijn blog.
Wow.. wat een verhaal..
Hang on ! Dikke knuffel en bedankt om te delen !
Via via op je blog terecht gekomen.
Waw. Huilen achter mijn pc, dat gebeurt niet vaak.
Ik vind het heel erg voor jou dat je je mama op zo’n vroege leeftijd heb moeten afgeven.
Voor haar veel te vroeg en zo oneerlijk, voor jou en voor je kinderen…
Zelf ben ik mijn opa/peter verloren, enkele weken na de geboorte van mijn eerste kindje (2015, wat een jaar). Alsof de wereld denkt dat er geen plaats was voor beide in mijn hart en mijn leven…
Je brengt met deze blog een mooi eerbetoon aan je mama. Het is een mooie manier om je mama te herinneren, en alles van je af te schrijven. Op die manier is ze voor jou toch een steun. Als je het moeilijk hebt bij het opvoeden of bij gelijk welk moment waarop een vrouw haar mama nodig heeft.
Blijf schrijven, blijf je kinderen vertellen over je mama.
En vergeet vooral niet dat je af en toe mag huilen, eventjes mag stilstaan bij alles.
Dikke knuffel
Lieve Sofie ,
Jouw verhaal heeft me weer aan het huilen gebracht .
Mijn man heeft er ook voor gekozen om uit het leven te stappen met euthanasie.
Ik heb het daar heel moeilijk mee gehad want inderdaad : zo vlug gaat sterven.
Ik ben daarna heel kwaad geweest en heb veel mensen van mij weggeduwd.
Niemand kon begrijpen wat ik doormaakte. Ik stierf mee met hem.
Dit is nu 6 jaar geleden en ik vergeet dat moment nooit.
Enerzijds ben je dankbaar dat euthanasie bestaat maar anderzijds doet het zoveel pijn.
Ik wou er op dat ogenblik altijd maar over babbelen maar iedereen begon over andere dingen te praten.
Ik moest maar voort met mijn leven.
Ik bewonder je omdat je er kan over schrijven.
Weet dat de tijd het verdriet verzacht maar het verdwijnt nooit.
Wees blij dat je mama de kindjes nog gekend heeft. Mijn man had dat geluk niet meer.
Op hun verjaardagen , op hun grootoudersfeestjes , altijd zal je dan aan je mama denken . En toch probeer je te lachen en vernoem je haar naam want ze blijft toch altijd bij jou.
Mijn kleindochter zegt altijd : ” vake zit in mijn hartje ” en dat is het mooiste geschenk dat iemand mij ooit kan geven.
Lieve Sofie,
Het leven gaat inderdaad voort en je zal leren om dit een plaats te geven .
En toch mag je af en toe eens goed huilen , dat lucht op en je weet dan dat het terug beter gaat.
De momenten tussen het huilen en je beter voelen worden alsmaar langer maar toch overvalt het je verdriet je plots op momenten dat je het niet verwacht.
En dan ga je terug met je leven.
Veel liefs en als je nood hebt om erover te babbelen mag je altijd een mailtje sturen.
Loreine
Ik ben me aan het “inlezen” om aan het werk te gaan rond het thema euthanasie voor een nieuw project van Talismanneke en kwam zo op dit verhaal terecht. Zeer mooi geschreven, een echt monument heb je op die manier opgericht voor je moeder. Er spreekt zoveel liefde uit en ook al is zij nu fysiek weg, die liefde blijft leven.
Je kindjes zijn intussen al wat groter. Praat je vaak met hen over je mama? En weten ze hoe ze gestorven is?