Fijne feestdagen?

Vorig jaar schreef ik dit na kerstmis.

“Fijne feesten gehad?

Een feest was het niet echt. Ik vraag me af of het ooit nog een feest wordt. Kerstavond vond ik het moeilijkst. Exact een jaar nadat ze met haar negatieve wilsverklaring stond te zwaaien en wij zeiden: “allez mama, met wat kom jij nu af en dan nog op kerstavond?” Dit jaar heeft ze op kerstavond de hele avond zitten huilen. Was het de drukte of het contrast met vorig jaar, ik weet het niet. Ze heeft niet gegeten van het hoofdgerecht en is erna in haar zetel in slaap gevallen. Een feest was het niet echt. Ze kon niet bij de hapjes en we waren allemaal zo druk doende met cadeautjes en kinderen dat we ook vergaten om haar de hapjes door te geven. Ik vroeg me af of het ooit nog een feest zal worden.”

Nu is het 2015, onze eerste kerstmis zonder mama. Ook dit jaar wensen mensen me ‘fijne feestdagen’. Maar vaker met een blik vol medelijden dan vorig jaar. Kerst zal vanaf nu altijd een beetje triestig zijn. Maar ik wil mijn kindjes hun zorgeloze kerst niet ontnemen, dus neem ik me voor om er tóch een feest van te maken.

Kerstavond vroeger en nu

Ik kan de kerstavonden en oudejaarsavonden van mijn jeugd nog voelen en zien. Ze verliepen altijd volgens hetzelfde stramien. Vooral aan de vooravond heb ik warme herinneringen. Vóórdat we nonkels en tantes zagen toekomen met wasmanden vol cadeaus. Ik dekte samen met mama de tafel terwijl we naar één of andere top zoveel allertijden luisterden op één of andere radiozender. We zongen heel hard mee met sommige liedjes, en werden stil van andere. Aan mama hoefde ik niet uit te leggen aan wie ik dacht wanneer ik stil werd bij bepaalde liedjes. Ook dat ben ik voor altijd kwijt: de enige persoon die mijn verdriet zonder woorden verstaat.

Als kind ging ik soms naar de middernachtmis met papa. (We waren geen kerkgangers, maar die middernachtmis, dat was toch iets speciaals.) Maar vaker zag ik de rest van de familie naar de middernachtmis vertrekken en bleef ik lekker binnen bij mama om te genieten van de warmte en de teruggekeerde rust. Mama ging nooit mee naar de middernachtmis. Ze had dat immers “al duizend keer” meegemaakt, zei ze altijd. Die mop heeft ze ook duizend keer verteld, en duizend keer vond ze hem zelf hilarisch.

Om middernacht op Kerst gingen we samen het stenen kiendje Jezus uit de doos halen en in de kerststal zetten. Elk jaar opnieuw bleef de kribbe in het kerststalletje leeg tot middernacht op 25 december. Want dan pas werd het kiendje Jezus geboren.

Last christmas …

Ook als volwassene bleven we kerstavond met mama vieren. Daar vond ik belangrijk. Achteraf is het gemakkelijk om te zeggen, maar het is alsof ik een voorgevoel had. Op kerstavond wilde mijn mama al haar kindjes bij haar. Ik heb haar dat nooit willen afpakken, en ben daar nu blij om.

In 2013 schreef ik dit.

Het was de eerste kerstmis met mijn dochter. Het was de laatste kerstmis met mijn gezonde moeder, maar dat wist ik toen nog niet. Dit is het beeld dat me bijblijft van die laatste feestelijke Kerstavond met mama.

DSCF5053

4 gedachten over “Fijne feestdagen?

  1. Lobke

    Ik ben er zeker van dat je mama met jullie meevoelt vandaag en dat ze niet liever zou willen dat jij jouw kindjes de kerst geeft die zij altijd aan jou gaf! Heel veel sterkte vandaag en de volgende dagen! En ook voor jou en je mooie familie warme kerstdagen. x

    Reageren

Laat een reactie achter bij liese Reactie annuleren