Stoute mama, zegt ze, en ze slaat. Ik ben een nacht en een dag naar mijn ouders geweest, zonder kinderen. Dat voelt tegennatuurlijk aan, maar alles aan deze situatie voelt nu eenmaal niet zo juist aan. Ik heb ze achtergelaten bij hun papa en zijn familie in het vakantiehuisje in Zeeland. De laatste minuten van de twee uur durende rit telde ik mee met de gps. Nog vier en een halve minuut tot mijn kindjes. Nog drie minuten tot mijn kindjes. Nog anderhalve minuut tot mijn kindjes.
Dan zie ik hen en krijg ik op mijn kop. Letterlijk. Rustig leg ik uit dat ik begrijp dat ze kwaad is omdat mama weg was, maar dat ze daarom nog niet mag slaan. Ik weet dat het weer tijd en energie zal kosten om het goed te maken. Ik mag nog dertig keren uitleggen dat mama verdrietig is omdat oma ziek is. Dat oma er niet meer lang zal zijn. Ze kijkt me aan alsof ze het begrijpt. Maar hoe zou een kind van nog geen 2,5 zoiets moeten begrijpen.
Ik mag niet vergeten dat Martha ook nog een heel klein meisje is dat heel erg haar mama nodig heeft. Ze kreeg een broer en sindsdien is mama nooit meer alleen haar mama geweest. Altijd hangt haar broer aan mama’s lijf, aan de borst, in de draagdoek, in bed. En het lijkt alleen maar erger te worden. Nu is mama verdrietig, moe en ongeduldig. En soms gaat ze weg, zonder kindjes, naar oma. Stoute mama.
dikke knuffel dit is niet fijn, bah
Goh, wat complex allemaal! Ik ben alleszins een mama die af en toe verdwijnt (met overnachting, jawel). Ik heb het daar lang zelf moeilijk mee gehad, maar weten dat de kindjes in goede handen zijn hielp me. Ook het contact met een vrouwelijke professor die een soort nanny had voor haar kinderen, heeft me geholpen. Ik zag dat zij er niet altijd fysiek was voor haar kinderen, en de was en plas had uitbesteed. Maar ik zie ook wel dat zij haar kinderen heel andere dingen kan meegeven dan mijn ouders mij hebben mee gegeven, zoals het soort volwassen gesprek, gesprekken over carriere, levensrichting, … Mijn ouders waren omnipresent voor het zorgen, maar toen ik naar ’t unief ging zat ik in een voor hen erg onbekende wereld en moest ik het zelf uitzoeken. Ik denk niet dat één van beide scenario’s beter is, het is gewoon anders.
Waarmee ik dus wil vertellen dat het ouderschap niet afhangt van er altijd zijn, al kan ik me ook goed voorstellen dat het voor jou en je kindjes niet fijn was dat je even ‘verdween’.
wat rot sofie 🙁 ik wil zeggen: probeer het niet aan je hart te laten komen, want daar is al genoeg aan de gang, maar dat is wel een heel moeilijke opdracht. *hug*
Goed dat je het haar uitlegt. En misschien kan je je troosten met de gedachte dat het een goed teken is dat je dochter boos is omdat je weg was. Moest ze er zich niks van aan hebben getrokken, dat zou fout hebben gezeten. Maar wat moet het zwaar zijn al je zorg over zoveel mensen te verdelen… Heel veel moed!!
auch!