Opnieuw in het nieuws: deeltijds werkende vrouwen ervaren meer tijdsdruk.
Als deeltijds werkende vrouw verbaast dit me niet. Als feministe op de barricaden voor arbeidsduurvermindering al helemaal niet.
Wat me wel blijft verbazen: het zijn wéér de vrouwen die het gedaan hebben. Opnieuw krijgen vrouwen de vraag waarom ze die keuze maken. Of ze dan niet weten dat het slecht is voor hun carrièrekansen en pensioen? Of ze hun dochters dan niet willen tonen dat de moderne vrouw niet alleen voor de kinderen zorgt? Of ze dan niet vinden dat het glazen plafond eraan moet? Opnieuw wordt tegen vrouwen gezegd dat ze het maar moeten kunnen loslaten, het huishouden. Alsof al die individuele vrouwen hun keuze maken in een maatschappelijk vacuüm. We gaan al te gemakkelijk voorbij aan het feit dat vrouwen gemiddeld 21 % minder verdienen en dat genderstereotypen al in de speelgoedwinkel worden ingeprent. Het ‘keukentafelgesprek’ over de combinatie arbeid-gezin begint niet met gelijke wapens. Er is veel kans dat de vrouw minder verdient. Hoe vrij is vrije keuze dan nog?
En zeggen we dan ‘maatschappij, neem je verantwoordelijkheid’? Nee, we zeggen: ‘moeders, doe er iets aan’. Blijven buiten schot: de vaders. En ze roeren zich ook niet. (Behalve hij dan, waarvoor dank.) Vrouwen worden op hun verantwoordelijkheid gewezen, maar het zijn zoals altijd ook vrouwen en vrouwenorganisaties die het probleem zien en oplossingen aandragen. Logisch, het zijn de vrouwen die de genderkloof voelen waar het zeer doet, namelijk in hun portemonnee. Als ik een man was, zou ik misschien ook bij het biologisch determinisme zweren. Ik zou namelijk meer verdienen en meer vrije tijd hebben. Goeie deal, dus ik zwijg. Of ik zeg: de band tussen moeder en kind, daar kom je niet tussen. Alsof die symbiose wanneer ze acht zijn nog steeds zo relevant is.
Maar hoe kunnen we mannen dan wel wakker krijgen om mee op de barricaden te gaan staan voor een andere samenleving? We moeten hen pakken waar het zeer doet: hun dochters. Serieus, mannen, wat vinden jullie ervan dat jullie dochters, die misschien wel de slimste van de klas zijn, gedetermineerd zijn om later te ploeteren met de was en de plas. Dat jouw dochter later misschien hemden strijkt voor een kind dat nu nog niet tot haar enkels komt als het gaat over rekenen en taal? Dat ze daarvoor haar carrière aan de kant gaat schuiven of zich een burn-out combineert. Vaders, hoe lang zullen we onze dochters nog een roze speelstofzuiger in handen duwen en onze zonen vertellen dat ze niet met poppen mogen spelen? Samen kunnen we iets veranderen. Laten we er vandaag mee beginnen.
Hear, hear!
Nog een chance dat ik hier binnenkort ook de dochterkaart kan trekken 😁. Boek erop trouwens!
De nagel volledig op de kop! Knap geschreven ook <3
Mooi geschreven, en heel waar ook. Maar ik wil daar toch een kanttekening bij maken: sommige vrouwen werken het zelf in de hand, echt waar, en dat vind ik nog het ergst van allemaal.Ik ga hier vast een hoop boze reacties op krijgen, ik ben er mij van bewust. Maar geef toe, als het als man allemaal voor jou gedaan wordt, hoe hard ga je daar tegenin gaan? Zelf ben ik 4/5 beginnen werken op een moment dat ik meer verdiende dan mijn man. Ondertussen verdient hij zelf opnieuw meer, maar we zijn beiden heel gelukkig met hoe het bij ons verloopt. Huishoudelijke taken worden netjes verdeeld. Volgens mijn collega’s heb ik ‘geluk’ want hij is ‘een nieuwe man’. Ik vind dat geen geluk, ik vind dat normaal. Ik heb dat in het begin van onze relatie ook heel duidelijk gemaakt dat ik niet geboren was om huishoudelijk werk te doen hele dagen. Ik gruw daarvan en dat gaat nooit veranderen. Een collega met (grote) kinderen klaagt over alle werk die op haar nek terecht komt, maar voedt haar zonen op tot vadsige padden, sorry voor het woordgebruik maar ik kan het niet anders omschrijven. Hoe wil je dan dat gedrag verandert? Wees zelf een voorbeeld voor je kinderen, da’s de beste manier om een mentaliteitswijziging te krijgen. Mijn dochter (nu 15) zal de was en de plas niet automatisch op zich nemen, dat ben ik heel zeker, ze heeft daar ook een uitgesproken mening over en ze heeft thuis trouwens nooit anders gezien dat dat haar ouders de taken verdelen. Wat loonkloof betreft, dat probleem ga je als individu niet oplossen (en dat vind ik ook bijzonder onrechtvaardig!) maar je thuissituatie heb je zelf in de hand. Hey meisjes, dit is de 21e eeuw hé. Dat wou ik eventjes zeggen. En dit ook nog: alle respect voor deze knap geschreven blog waarin je vaak de nagel op de kop slaat.
ik hoor ook HEEL regelmatig vrouwen van allerlei leeftijden (mijn leeftijd 34, jonger en oudere generatie) zeggen “mijn man doet niets thuis”. Echt, dat begrijp ik niet. Nee, dat gaat er bij mij niet in.
Inderdaad! Mijn dochtertje is bijna anderhalf, en ik ben echt bewust bezig met zo weinig mogelijk roze kleertjes, geen ‘little princess’ opschriften op truitjes, niet alleen maar ‘meisjes’speelgoed. Mijn zoontje is net drie geworden, en ook daar hetzelfde…we hebben een werkbank, maar ook een winkeltje, en broer en zus spelen met beide dingen.
Maar ik merk dat ik dus min of meer de enige ben in onze vriendengroep die hiermee bezig is. Maten, die ook gestudeerd hebben, zeggen letterlijk dat ze niet zouden willen dat hun zonen spelen met huishoudelijk speelgoed. Of zien er geen graten in dat meisjes-duplo roze moet zijn. Serieus? Hoe kan dat dan ooit veranderen? Pak ze via hun dochters, maar het zijn zij die hun dochters in roze tutu’s steken en poppen in de hand duwen.
Ik volg ook de reacties qua ‘nieuwe mannen’. Mijn man is er zo eentje, maar het is voor mij volstrekt ondenkbaar dat hij dat niet zou zijn…we hebben hetzelfde diploma, verdienen evenveel, ik zie echt niet in waarom ik alles zou doen. Maar opnieuw, in onze vriendenkring lijkt hij de ‘sukkelaar’, want alle andere mannen laten zich toch een pak meer dienen.
Grrrrrrr, dit is dus echt een onderwerp waar ik me écht aan erger 🙂 Maar goed gezegd Sofie!
Knap geschreven!
Dochterlief ging 3 dagen naar school toen ze besloot dat roze haar lievelingskleur is “want ik ben een meisje en meisjes zien graag roze”. Ze kwam dat jaar triestig vaak naar huis met stereotype uitspraken…
Pas als mannen niet meer scheef bekeken worden omdat ze meer tijd willen voor hun gezin, zullen de vele zorguren door hen gedaan kunnen worden. Zolang (ook vrouwelijke) hr managers aan vaders zeggen dat ze voltijds kunnen beginnen of helemaal niet, zijn er geen gelijke kansen.