Sofinesse scheef vorige week weer een hartenkreet. Ik begrijp haar. Volkomen. Dat ze niet zomaar minder kan gaan werken maar zich daar ook niet altijd goed bij voelt bijvoorbeeld. Dat ze er wil zijn voor haar zonen, maar ook niet alleen mama wil zijn. Ik begrijp ook de vele reacties van mensen. Het is altijd makkelijker om een ander zijn problemen op te lossen dan je eigen problemen. Maar mensen zijn soms heel hard in hun oordeel. Dat begrijp ik dan weer niet. Mild zijn voor elkaar, daar schreef ik al over. En ook Lilith pleit voor een mildere herfst.
Ik heb er zelf ook een beetje ervaring mee. Ge kunt niet geloven wat voor bagger ik over me heen kreeg toen dit portret verscheen. “Die wijven moeten eens stoppen met zagen”, is er één die is bijgebleven. Het heeft me niet gekwetst, maar ik vraag me wel af welke soort mens je moet zijn om zoiets te zeggen tegen iemand die zich kwetsbaar opstelt. Ik heb er dan nog voor gekozen om door Hart Boven Hard geportretteerd te worden. Sofinesse gebruikt haar eigen blog en daar doe je toch vooral gewoon wat je zelf wil.
Eén dingetje dat me in het bijzonder is bijgebleven van de #femmablogschool en dat ik gisteren niet vermeld heb, is deze uitspraak van mama van vijf: “Het kostbaarste dat ik heb is tijd. Ik kies zelf wie of wat mijn tijd waard is. Als die mensen tijd hebben om bagger over mij heen te gooien, dan is dat hun probleem, niet het mijne.” Een wijze les van een ervaren mama en blogster. Eentje om te onthouden.
Combineren, combineren, wie zijn best doet, zal het leren
Maar ik heb wel nog een bedenking bij de post van Sofinesse. Ze zegt zelf dat ze van niemand een oplossing verwacht en dat is haar volste recht, maar daar ben ik het zelf niet helemaal mee eens. Kijk, ik heb het nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik veel voel voor het combinatiedossier van Femma. Nu zit ik ook nog in de Raad van Bestuur van Femma en is het helemaal officieel: ik ben vóór de dertigurenweek, verplicht vaderschapsverlof en betere mantelzorgverloven. Voilà.
Die voorstellen zijn de broodnodige actualisering die de samenleving nodig heeft. Het kostwinnersmodel werkt niet. Punt. Er moet naast tijd om te werken ook tijd zijn om te zorgen. We mogen als maatschappij een gezond respect hebben voor mensen die zorg nodig hebben. Of het nu onze ouders zijn die ook voor ons gezorgd hebben, of het zijn kinderen die met een veilige hechting een goede start in het leven krijgen. En we mogen ook wel verwachten dat iedereen die zorgt niet zichzelf voorbij holt. Zoals ik de laatste maanden heb gedaan. Zoals ik zoveel mensen om me heen zie doen.
Misschien moeten we om te beginnen al eens ophouden met onszelf voor te houden dat we “het niet allemaal kunnen hebben“. Allemaal, dat is immers niet zoveel. Dat is: een beetje werken, een beetje zorgen, een beetje tijd kunnen maken voor jezelf. Dan heb ik dus niet eens over dure hobby’s of verre reizen. Want daar hoor ik de ploetermoeders, sandwichvrouwen of mensen op het randje van een burn-out dus nooit over.
Dus ik durf te zeggen: ik wil het wel allemaal en dat is heus niet zo veel. Dit wijf gaat alvast niet stoppen met zagen voor het zover is.
Sterk geschreven! Weeral 🙂 Gogogo!
Merci 🙂
Inderdaad stof genoeg over na te denken of fatsoenlijk over te discussiëren, tijd is zooo kostbaar, het jammere is dat je dat soms pas beseft als je tijd bijna om is, en dan begin je na te denken…
Sterk geschreven, k zou met jou wel eens een babbel willen hebben 🙂
Count me in 😉 !
Awel, ik ook. Misschien moeten we maar eens een meet organiseren.
Laat maar weten 🙂
Het zal nog niet voor meteen zijn (hooi – vork) maar ik hou het wel in mijn achterhoofd
Super, Sofie! Ik ben het helemaal met je eens. Sinds ik een dochter heb, ben ik bijna letterlijk van mijn stoel gedonderd onder het besef dat Zorgen zo cruciaal is voor onze samenleving, dat het ongelooflijk zwaar is als je het goed wilt doen, dat de gevolgen van slechte (of géén) zorg een cascade aan problemen geven op korte en lange termijn, en dat het desondanks toch zo stiefmoederlijk behandeld wordt.
Heel moedig trouwens dat je voor HartBovenHard wou spreken. Ik word onnozel van het soort macho-praat dat je daarop als kritiek gekregen hebt, maar ik hoop dat de positieve reacties veel sterker doorwegen!
Ik ben blij dat je het eens bent met wat ik schrijf. Zorg wordt inderdaad weggestopt in een hoekje, terwijl het zo belangrijk is.
Ik heb daar serieus stress over gehad, over Hart Boven Hard, maar uiteindelijk bleek dat héél veel mensen mijn verhaal herkenbaar vonden. Tegen mijn eigen verwachtingen in heb ik die machopraat niet aan mijn hart laten komen.
Ik ben het volledig met je eens, ook met je aanvoelen dat er structureel iets moet gebeuren. Ik wil het ook allemaal en ik vind het heel erg belangrijk om te kunnen leven in een maatschappij die ons ruimte geeft om mens, mama, partner, dochter en zoveel meer te zijn. En niet enkel werknemer of economisch rendabel… Ik vrees echter dat er nog redelijk wat water naar de zee moet vloeien voor we dat zullen bereiken…
Bedankt voor je reactie. Dat gevoel krijg ik ook als ik jouw blog lees, inderdaad 🙂
Ik besef heel goed dat het niet van vandaag op morgen allemaal gaat veranderen, maar als we er allemaal onze schouders onder zetten, gaan we stapje voor stapje wel de juiste richting uit.
Ooit werd een wetsvoorstel ingediend om ouderschapsverlof toe te kennen aan het kind. Dan heeft een kind recht op 8 maanden een ouder thuis en niet twee ouders 4 maanden. Ouders zouden dan zelf kunnen beslissen wie die 8 maanden opneemt. Als alleenstaande mama zou dit voor mij top zijn. Want nu worden mijn kinderen gediscrimineerd omdat ze maar 1 ouder hebben.
Zo had ik er nog nooit over nagedacht, dat je als alleenstaande ouder nóg minder ouderschapsverlof krijgt, terwijl het al zoveel moeilijker beredderen is. Bedankt voor dit inzicht.
Dat is inderdaad een zeer goed voorstel! Ook minder discriminerend naar de vader toe, en het geeft de mogelijkheid om aan te passen naargelang de situatie van het gezin en de werksituatie van de ouders.
Ik had voor mijn tweeling 4 weken extra zwangerschapsverlof. 19 weken in totaal. Als.je vroeger stopt met werken verlies je maximaal 8 weken. Ik moet de eerste tweelingmama nog tegenkomen die tot de laatste week mag werken. Aan 11 weken kinderen naar de opvang, wie vind het toch uit. Voor zelfstandigen nog erger geloof ik.
Is dat nu een maatschappij die investeert in de toekomst. Het is een cliché maar kinderen zijn de toekomst, toch?
Geen kinderen meer, is het einde van een maatschappij!
vol-le-dig eens sofie! ik wil niet berekenen wat zo’n 30u week de samenleving aan geestelijke en andere gezondheidszorg zou besparen (allez, ik wil dat wel, maar den deze kan niet goed rekenen). moest er aan denken toen ik de verbouwereerde reacties op de who aanbevelingen voor borstvoeding las. het lijkt me gek om van de who iets anders te verwachten dan het sharen van op onderzoek gestoelde aanbevelingen. maar bij god ik begrijp hoe van de pot gerukt die 2 jaar overkomt. als men dat wil promoten en verspreiden, laat ons dan maar eens beginnen met een beter kader, want fuck dat, dat het in zijn geheel op de allerindividueelste en al zo overbelaste nieuwe mama schouders belandt. met een 30uren week is ook dat verhaal weer wat haalbaarder lijkt me, voor wie het wil, dat spreekt (zie ook: rule of feminism #1).ps: en zo weet ik ook weer vanwaar ik je verhaal herkende zie 🙂
^ Dit.
Ik zie die campagne van borstvoeding tot 24 maanden en denk: “Dat ook nog? Ja natuurlijk, waarom niet, HET IS DAT WE NOG ENERGIE OVER HEBBEN”
Voor de rest alles oké. Over.
Mijn Deense vriendin kreeg 1 jaar moederschapsverlof per kind en haar man 6 maanden. Zodra haar verlof op was, nam haar man het zijne, dus die kinderen zijn het eerste anderhalf jaar van hun leven integraal door hun ouders opgevoed! En de Denen komen in bijna elke peiling naar voor als de meest tevreden burgers van de wereld, hoewel ze evenveel of zelfs meer belasting betalen als de Belgen. want ze hebben het gevoel dat hun belastingen tenminste goed besteed worden, en die gefinancieerde ouderzorg is daar een schitterend voorbeeld van.
We moeten niks heruitvinden, de voorbeelden zijn er.
Zo blij dat je deze blog geschreven hebt! Dankjewel hiervoor!
Graag gedaan. Als jullie er iets mee kunnen doen, be my guest.
Dit is zo actueel! Blijven schrijven hierover en gelukkig durf en kan jij dat.
Enerzijds ben ik er van overtuigd dat zo’n 30-uren week productiever is dan eentje van 40u (je werkt frisser en geconcentreerder) én dat het een uitsparing betekent op de kosten van de gezondheidszorg. Anderzijds vraag ik me wel af: dat is wel 1/4 loon dat je afgeeft en het lijkt me in vele discussies net het punt te zijn dat ouders niet 4/5 willen of kunnen werken omdat ze het geld van een fulltime nodig hebben. En voltijds betaald worden om 30u te werken zorgt dan weer voor een enorme loonlastverhoging voor de werkgevers, die vriendelijk gaan bedanken naar het buitenland trekken. Maar misschien ben ik niet genoeg op de hoogte van de exacte berekening van de betaalbaarheid van dit alles?
Ik ga 100% akkoord! Ik las ook net je stukje voor Hart boven Hard, en dat zit er knal op.
Ook wij zitten in een gelijke situatie: alle 2 gestudeerd, een mooie job, 2 kleine kindjes, en constant gehaast moeten rond lopen. ’s Ochtends haasten om kindjes in de crèche te krijgen zonder te laat op je werk te zijn, na het werk haasten om ze op tijd te gaan halen, dan koken/eten/wassen, en doodmoe je bed in kruipen. En daar tussen nog ergens proberen deftig borstvoeding te geven ook. En voor andere dingen is er geen tijd.
Ja, ik kan minder gaan werken, of dichter bij huis gaan werken, maar ik heb wel een universitair diploma waar ik iets mee wil doen…en ik wil ook dat mijn kindjes zien dat mama’s en papa’s hetzelfde type werk kunnen doen. Vandaar dat ik bij Sofie haar post schreef dat we niet zomaar een stap terug moeten doen, maar dat we meer ambitie moeten hebben. En het is ook gewoon mogelijk, het kan in Scandinavië!
Ik wil hiervoor op de barricaden springen, of op een tafel gaan slaan, alleen weet ik niet welke tafel…
Mooi stukje, Sofie! Ook hetgeen je voor Hart Boven Hard geschreven hebt. Er is inderdaad een groot verschil tussen wat de politiek en de werkgeversorganisaties als ideaalbeeld naar voren schuiven, en de realiteit. Wanneer ik om me heen kijk, zie ik méér mensen die deeltijds werken dan voltijds. Dat wil toch wel iets zeggen, denk ik.
Vandaag las ik ook nog dat de helft (!!) van de Vlamingen een chronische ziekte heeft, en dit aantal stijgt nog. Is dit eigenlijk het soort maatschappij wat we willen?? Een maatschappij waarin we langer leven dan vroeger maar met een lagere levenskwaliteit?
Pingback: toverdrank | le coeur à marée basse
Sofie, je vindt het vast leuk om te weten dat ik dankzij jou contact heb opgenomen met Femma. We bekijken of ik als een soort ervaringsdeskundige single mom (haha) wat input kan geven, o.a. voor aanbod Praktische school.
Geweldig! Ik wilde je eigenlijk in contact brengen maar wist niet of je ervoor openstond. En had ook niet zo’n concrete vraag in gedachten. Dit is wel super. Erg benieuwd naar je input en de resultaten van de samenwerking.
Ik hou je op de hoogte! De eerste stap is dat ik wat stukken ga doornemen en vervolgens wordt er een overleg gepland.
Dat heb je goed verwoord. Ik hoop dat onze kinderen in het Scandinavische model zullen mogen moederen en vaderen. En dat Werkenwerkenwerken niet meer de prioriteit zal zijn, maar levenlevenleven.