Over emotioneel moederschap en rationeel feminisme

Een diepdroevig dochterverhaal …

Toen ik een week of twee geleden op een avond om zes uur aan de crèche aankwam, liep mijn peuter met haar tutje in haar mond. Het was de eerste keer dat ik haar kwam halen en dat ze haar tutje had. De verzorgster: “Ja, mama, ze was een beetje flauw vandaag, en toen zag ze AL DIE ANDERE MAMA’S toekomen en werd ze wat triestig …” —> Insert sad trombone

Waarom ik dit vertel? Om uit te leggen waarom ik al drie dagen met dit stuk op Charlie Mag in mjin hoofd zit: http://charliemag.be/mensen/quality/

Mama en het feminisme 

Ik las het in eerste instantie vanuit het perspectief van een moeder die met exact hetzelfde loopt te worstelen. Het is te herkenbaar, te confronterend. De tranen sprongen in mijn ogen toen ik het las. Het scheelde niet veel of ik nam stante pede ontslag. Gelukkig dat ik dit weekend voor mezelf heb uitgemaakt dat ik momenteel te zwanger ben om beslissingen te nemen. Dat ik voor de tweede keer mijn moederschapsverlof ga gebruiken om een aantal dingen op een rijtje te zetten.

Ik las het pas in tweede instantie als feministe die het moeilijk heeft met het feit dat het alleen over moeders gaat en niet over vaders. Dat ze nergens schrijft hoe die vaders (en meemoeders for that matter) ook een eerlijke kans zouden moeten krijgen om een band op te bouwen met hun jonge kinderen. Hoe er geen enkele reden is om de ‘onthaaste’ loopbaan alleen op maat van vrouwen te schrijven. Hoe we bijvoorbeeld beter eerst werk kunnen maken van langer én verplicht vaderschapsverlof, vóór een meerjarenplan voor ouders aan de orde is. Laat staan dat zo’n meerjarenplan er alleen voor moeders zou moeten zijn.

Ik vond dat eerst niet zo storend, want ik was echt aangedaan van dat stuk. En het was tenslotte haar persoonlijke getuigenis als moeder (die niet toevallig vooral door duizenden vrouwen werd gedeeld). Zo heb ik het ook verdedigd in mijn favoriete feministische facebookgroep.

Maar nu het in alle kranten wordt overgenomen als pleidooi voor moeders om meer te moederen, is het plots zoveel meer dan een persoonlijk verhaal. Plots is die feministische kritiek veel relevanter dan mijn mamablik.

Charlie en het feminisme

Niettemin: ik ben blij dat Ilse Ceulemans en Charlie dit stuk geschreven en gepubliceerd hebben. Want het debat over arbeid en zorg heeft zopas een erg vurige boost gekregen. En daar was nood aan, zoveel is duidelijk. Ik kijk alvast erg uit naar het vervolg van het debat, onder meer vanuit het perspectief van een vader. En naar alle andere prachtige dingen waarop Charlie ons nog gaat trakteren. Want of je nu voor of tegen dit stuk van Ilse bent, die van Charlie zijn verdomd goed bezig met het feminisme weer op de kaart te zetten.

Hoewel mijn behoorlijk sterke moedergevoel door dit stuk al dagen een mentaal robbertje zit uit te vechten met alles wat ik als feministe heel rationeel wéét, blijf ik zeer dankbaar dat iemand anders perfect neergeschreven heeft wat ik moeilijk verwoord en verantwoord krijg voor mezelf.

Maar zelf ben ik meer te vinden voor het voorstel van Femma: de dertigurenweek, die een antwoord kan bieden op beide problemen: de druk op jonge (sch)ouders én de ongelijke verdeling van zorg tussen mannen en vrouwen. Ik heb dat allemaal al eens geschreven, en wel hier: http://poffie.wordpress.com/2014/05/22/opzij-opzij-opzij/

3 gedachten over “Over emotioneel moederschap en rationeel feminisme

  1. Ellen

    Dag Sofie, bedankt voor je stuk. Ik kan de combinatie van gevoelens goed volgen: herkenning in de persoonlijke strijd van Ilse op Charlie, tandengeknars omdat we allemaal veel beter zouden af zijn als we wél de mannen/vaders erbij zouden betrekken. Daarna ben ik wat verder gaan lezen. ’t Is allemaal mooi en scherp tegelijk. Ik kom zeker terug een kijkje nemen. (Zelf blog ik alleen maar om de dingen die mij blij maken, ik wil er energie van krijgen. Het is dus een stoefblog, niet het leven zoals het echt is.)

    Reageren
  2. nelevanmalderen

    Dag Sofie, ik begrijp wat je zegt, ben het ook eens met je kritiek op het stuk. Het gaat inderdaad niet alleen om de mama’s, de papa’s moeten ook hun rol spelen. Ik heb wel het geluk dat de papa bij ons zijn rol meer dan opneemt, maar toch worstel ik ook met de combinatie werk-gezin.

    Los van alles zouden we een keuze moeten hebben. Kies ik als mama voor een job, kies ik voor mijn gezin en hoe combineren we dat. Uit de reacties die ik op mijn bericht gekregen heb, blijkt dat welke keuze je als mama ook maakt, het meestal geen “keuze” is, maar een noodzaak, en dat je voor welke keuze ook weinig begrip krijgt, niet van de maatschappij (geen steun), niet van de omgeving (geen begrip). Ik vind overigens dat Ilse niet ver genoeg gaat. Ik wil ook nog mama zijn nu mijn kinderen tieners zijn of binnenkort, als ze studenten zijn. http://nelevanmalderen.wordpress.com/2014/11/18/moet-mama-kiezen-job-of-gezin/

    Reageren
  3. storminjehoofd

    Ik mis de rol van vaders in heel wat discussies over ouderschap. Er wordt nogal vaak vergeten dat je in het ouderschap met twee bent. Er zijn veel vaders die hun ouderrol niet opnemen, maar er zijn er ook heel veel die ze wel opnemen en vaak op muren of soms pijnlijke stereotypen lopen. Het begint bij de gynaecoloog die doet alsof er een wolkje lucht naast de moeder zit als je op controlebezoek gaat, maar gaat evengoed over de kleuterjuf die steevast enkel de moeder aanspreekt of mensen die vragen waar de mama is als papa alleen op trot is met de kinderen.

    Ik vind dat jammer, want ik gedraag mij als een volle ouder maar word soms maar aanzien als een halve. Nu ja, zolang mijn kinderen en partner mij als een volle ouder zien is het wel oké.

    Reageren

Geef een reactie