As we speak #2

‘As we speak’ is een blogpost waarin ik alles kwijt kan wat me bezighoudt. Het zou evengoed ‘Liefste dagboek’ kunnen heten. De vorige ‘As we speak’ kan je hier vinden.

Gefrustreerd over

Te weinig slaap, alweer. De dochter van drie heeft nachtmerries. Ze wordt middenin de nacht verschillende keren wakker, huilend en boos. Ik kan haar niet troosten, omdat ze dan begint te schoppen. Zo gaat het nu al enkele nachten. Ik vermoed dat ze in een groeispurt zit. Dat wordt bevestigd door lege brooddozen en dito borden na de maaltijd. Dat we geen troostend stuk plastiek meer in haar mond kunnen rammen om haar te kalmeren, helpt wellicht ook niet. Het is een fase, het is een fase. Ik ben dus (weer) moe. Opnieuw heb ik dat vervelende gevoel dat ik vol plannen zit, maar soms niet de energie vind om mijn luie kont op te heffen. Maar er is een enorm verschil met hoe ik me een half jaar geleden voelde. Ik weet dat deze vermoeidheid voorbijgaat na enkele goede nachten.

Blij met

De laatste les van M. De afgelopen jaren kregen we twee kinderen, kreeg mijn moeder een beroerte, reed ik op en af van Antwerpen naar Brugge en Gent, stierf mijn moeder. Intussen combineerde M. een voltijdse job met een voltijdse opleiding rechten in avondschool. Al bij al bleef ik vrij veel werken die periode, tot ik kraakte vorig jaar. En hij, hij studeerde voort. Hij is nu wel een uitzonderlijk briljante student, die vent van mij (daar is hij het zelf niet mee eens, maar ik sta er soms van te kijken hoe weinig hij moet doen om te slagen). Maar gemakkelijk is het allemaal niet geweest. Ons gezin heeft de laatste jaren onder een enorme druk gestaan. Wat wij de laatste jaren hebben meegemaakt, ik ken niet veel koppels die daar zonder kleerscheuren uit zouden komen. Geen, eigenlijk. Om nog even voor de totale climax te gaan had hij dit semester vier avonden per week les, en gingen mijn schoonouders – zonder wier onvoorwaardelijke en niet aflatende hulp ik de afgelopen jaren niet had overleefd – vier weken op reis. Maar nu is zijn laatste les achter de rug. Wat een opluchting! Dat moeten we vieren!

Ook ben ik blij dat het niet vorig jaar is. Is dat raar om te zeggen? Op Pinksteren liet mama me middels haar opengesperde ogen weten dat ze dood wou. De maanden die daarop volgden waren de hel op aarde. Het was zo donker toen, in ons leven. Buiten was het zomer maar binnen was het ijs-ijs-koud. Sinds een paar weken gebeurt het steeds vaker dat ik stilsta en denk: hé, ik ben gelukkig, ik ben echt gelukkig. Het heeft me tijd gekost, maar ’t is terug. Aan deze zomer zal ik me warmen. Het wordt een totaal andere zomer dan die van 2015, die donkerder dan de donkerste winter was.

Genieten van

Het begin van die zomer waaraan ik me zal warmen. In de tuin een boekje lezen terwijl de kinderen spelen. (Zien lezen doet lezen? Of is er geen verschil tussen een moeder met haar neus in een boek en een moeder met haar neus op een smartphone?) Een ijsje eten met mijn dochter, die op mijn schoot bescherming zoekt van monsters en duikers (sic). Mijn baby – die stilaan een peuter wordt, maar ik ben nog in de ontkenningsfase – zien spelen en bijleren en daar intens van genieten. Het op zondagmiddag afbollen thuis om met mijn beste vriendin naar het badenhuis te gaan, en me daar niet schuldig over voelen. Op woensdagmiddag met de kindjes naar de bibliotheek gaan, en hen boekjes laten kiezen.

Lezen

Ik heb Stijn Tormans uitgelezen en moet mijn vorige ‘As we speak’ corrigeren. Het was helemaal geen roman, dat had ik totaal verkeerd begrepen. Het was gewoon een bundeling van nog meer reportages uit Knack. Fijn om te lezen.

Nu lees ik Revue Lanoye. Ik heb iets bijzonders met Lanoye. Hij was één van de redenen dat ik Germaanse ben gaan studeren. Toen ik ‘Het goddelijke monster’ las ging een wereld voor me open. Mijn moeder kreeg ik niet overtuigd van zijn talent. Voor haar was hij even plat en vulgair als Brusselmans. Pas toen ze ‘Sprakeloos’ las, was ze bereid haar mening (een beetje) bij te stellen. Vervolgens verloor ze zelf haar spraak, soms zit het leven toch vreemd ineen.

Tegenwoordig ben ik vooral fan van zijn opinies. Die man kan schrijven! En ik ben het meestal nog eens met hem ook. Ik moest deze bundeling dus wel lezen. Eén van de stukken in Revue Lanoye is een ode aan Boon, mijn grootste literaire held. Lanoye schrijft dat hij zich afvraagt wat Boon zou geschreven hebben over de N-VA en over economen. Zie, dat vraag ik me dus ook al enige tijd af.

In zijn ode aan Boon schrijft hij dit:

“In Hermans’ romans mocht er ‘geen mus uit een dakgoot vallen’ zonder dat die val bijdroeg tot de compositie en de betekenis van het boek. (…) Boon zette daar, aan het begin van zijn meesterwerk De Kapellekensbaan, een radicaler motto tegenover, dat duidelijk een antwoord wil geven op Hermans’ vallende mussen. Voor Boon is een roman ‘een kuip mortel die van een stelling valt’, samen met de unieke smeerboel die dat veroorzaakt op de begane grond.
Boon bemint het onaffe, het accidentele, het wanstaltige, het ogenschijnlijk chaotische en het regelrecht chaotische. Gesteld in termen van beeldende kunst is W.F. Hermans Piet Mondriaan. Louis Paul Boon is Jackson Pollock.”

Dat was nu eens een aha-erlebnis. Daarom hou ik, nachtmerrie van Marie Kondo, niet van Hermans en wel met heel mijn hart van Boon. Daarom houdt mijn beste vriendin A., Marie Kondo in disguise, zo veel van Hermans. Gesteld in termen van beeldende kunst is mijn beste vriendin A. Piet Mondriaan. Ik ben Jackson Pollock.

Dit gezegd zijnde: Boon, je moet hem lezen als je dat nog niet deed.

Luisteren

Naar de Classics 1000 op Radio 1. Damn, zo’n goede muziek, een week lang. Tom Waits en Leonard Cohen, meerdere keren per dag en soms vlak na elkaar! Ik geef toe, ik heb een dikke zwak voor lijstjes. Natuurlijk kan ik het hele jaar door naar alle klassiekers luisteren die ik wil horen als ik Spotify opzet, maar dat is hetzelfde niet. Ik hou van lijstjes en van de magie van de radio. De Classics 1000, dat is ook zo’n heerlijke combinatie van schone liedjes aller landen en kleinkunst, nog iets waar ik een dikke zwak voor heb. Ik heb een oud hart als het over muziek gaat. Je kan nog een dag meeluisteren als je wil. Doen!

14 gedachten over “As we speak #2

  1. Prinses

    Goh, ik ben heel blij om te lezen dat het wat beter wordt, stilaan. Ik wens je een warme zomer vol klein geluk, in de lijn van die boekjes, ijsjes, …

    Reageren
    1. Sofie Bericht auteur

      Dank je, en idem dito. Ik hoop dat het bij jou ook stilaan wat (permanent) beter begint te gaan.

      Reageren
  2. Heidi

    Ik wens je een fantastische zomer, en stuurde je een mail ivm nachtmerries bij kleine meisjes.
    Voor de rest staat de radio hier ook al heel de week op Radio 1. Als Leonard Cohen nog eens zingt denk ik aan jou, gegarandeerd!

    Reageren
    1. Sofie Bericht auteur

      Dank je, Nele. Ik wens jou ook nog veel meer van het moois dat je beschreven hebt in je laatste ‘As we speak’

      Reageren
  3. Mrs Brubeck

    Gek hé, ik herinner me het als gisteren, kids die ’s nachts wakker worden en waar je zonder “doubt” voor opstaat. Ook nu doen we dat nog, en ze zijn “volwassen”!
    Ik wodd stil van je post en herken me erin en hoop dat we ik de zomer irl eens van gedachten kunnen wisselen!
    Fijn weekend!

    Reageren
  4. Lize

    Eigenlijk is het heel vreemd, ik ken je niet, en toch heb ik zoveel respect voor je, en denk ik, na het lezen van dit berichtje ‘ik ben zo blij dat ze uit die donkerte geraakt is’.

    Reageren

Laat een reactie achter bij Lize Reactie annuleren