Brieven aan mama #9 – Eén jaar zonder jou

DSCF0963 DSCF0969

broerzus

Lieve mama,

Het is een trieste verjaardag vandaag. Wat valt er nog te zeggen? Dat ik je mis, sommige dagen harder dan andere.

Er zijn dagen dat ik het verdriet opzoek. Ik google je. Ik kijk naar foto’s van je. Sla je zelfgehaakte sjaal om mijn schouders. Lees je mails opnieuw.

Er zijn dagen dat het verdriet me overvalt. Een kind dat zijn oma roept op de speeltuin. De eerste paaslelies. De eerste kersen in de winkels.

Er is een jaar voorbij. Deze datum betekent niets. Het zal niet plots gemakkelijker worden vanaf morgen. Ik zal je niet plots minder missen. Al is een jaar wel iets heel anders dan een week of een maand. Je bent al verder weg. Het is niet meer gisteren dat ik je knuffelde in de zetel. Het is al een jaar geleden. Het zal alleen maar langer geleden zijn. Ik moet al een beetje meer moeite doen om je stem te horen, al overvallen je woorden me soms onverwacht. Je lege stoel neemt minder ruimte in dan eerst. Hij is nog leeg, en we laten dat liever nog even zo, maar de leegte schreeuwt ons niet meer toe vanuit alle hoeken van de kamer. Stilaan hervinden we een evenwicht. Stilaan hebben we ons leven weer opgenomen.

Ik mis je het meest op de mooie momenten. Er zijn het afgelopen jaar veel momenten geweest waarvan ik vurig wenste dat je ze kon meemaken. Ik heb je het hardste gemist op Martha’s eerste schooldag, bij Thomas’ eerste stapjes, op Martha’s eerste schoolfeest. Ik heb je het hardste gemist toen Seppe geboren werd. Ik wou dat je kon zien: twee kindjes op een driewieler, 28 jaar later. Ik wou dat je kon zien: het mooiste jongetje van de wereld met het mooiste jongetje van de wereld 2.0. (Serieus, hoe hard lijkt mijn zoon op de jouwe?) Ik wou dat je kon zien: je jongste dochter met haar jongste zoon.

Ik mis je niet alleen op de mooie, maar ook op de moeilijkste momenten. Ik heb je het hardste gemist toen Seppe twee dagen nadat hij ter wereld kwam op neonatologie opgenomen werd, toen ik zag hoeveel verdriet mijn kleine zus daarover had en toen ik wist dat ik niets kon doen om de persoon terug te brengen die ze op dat moment het meeste nodig had. Dat was de eerste keer in dat lange jaar dat ik me kwaad heb gemaakt en hardop heb gezegd: ‘mama, waar ben je, we hebben je nodig.’

Het is een lang jaar geweest. Er is veel veranderd en gebeurd dit jaar. Het verdriet om jou is meer naar de achtergrond verschoven, terwijl de vreugde om mijn prachtige kinderen steeds meer op de voorgrond is gekomen. Maar dit verandert niet: ik kan nog steeds niet geloven dat je voor altijd kwijt bent. Ik wil je nog altijd terugkrijgen. Martha vraagt soms: “Wanneer komt oma nog eens tevoorschijn?” Het echte antwoord op die vraag kan ik zelf maar moeilijk aanvaarden.

 

 

Ook mijn zus schreef (voor het eerst in lange tijd) over haar beleving van dat eerste jaar zonder mama: http://djoelieblogt.blogspot.be/2016/07/een-jaar-geleden.html
(
Met Seppe is gelukkig alles goed nu.)

12 gedachten over “Brieven aan mama #9 – Eén jaar zonder jou

  1. Eva

    Wat ‘voor altijd’ betekent, dat begin je pas dag na dag te begrijpen. Zo ervoer ik het ook toen een heel dierbaar persoon stierf. Zo begrijp ik een beetje wat jij schrijft. Veel sterkte.

    Reageren
  2. Eilish

    Je beschrijft het mooi hoe het is om je mama te moeten missen. Verdriet is nooit banaal, het hoort bij het leven en het maakt ons wie we zijn.
    Heerlijk hoe je die foto 28 jaar later hebt gemaakt ook!

    Reageren
  3. Annelies

    Lieve Sofie,

    Er spreekt een onpeilbaar verdriet uit je woorden, een verdriet dat je zo ongelofelijk ‘mooi’ – vreemd woord in deze context, maar je begrijpt me wel – kan verwoorden. Maar tegelijk schemert door je zinnen ook een kracht door, de kracht van liefde over grenzen heen, de kracht van je kinderen, de toekomst. Die kracht bewonder ik misschien nog wel het allermeest.

    Veel, veel sterkte en nog meer liefde gewenst.

    Reageren
  4. Sofie

    Hoe mooi verteld.. Om tranen van te krijgen. Veel moed aan jullie allemaal. En amai, inderdaad zot hoe hard Thomasje op je broer lijkt!

    Reageren
  5. Pingback: Brieven aan mama #10 | Perfect Day for a Picnic

Laat een reactie achter bij Eilish Reactie annuleren