De bedoeling was dat ik als eerste post van het jaar nog eens terugblikte op mijn blogjaar 2016. Maar op oudejaarsavond wees iemand me op het essay van Bart Eeckhout in De Morgen en toen voelde ik een grote urgentie om daar op nieuwjaarsochtend een reactie op te schrijven, terwijl het merendeel van de tien kinderen met wie we op vakantie waren naar Frozen zat te kijken. Bij deze dus alsnog een overzicht.

Op mijn vijf best gelezen posts van vorig jaar ben ik best trots

– Constructiefout in het onderwijs en de samenleving: die reportage in Pano over zindelijkheid in de kleuterklas had me echt geraakt, en mij niet alleen blijkbaar. Mijn post over de constructiefout kwam recht uit het hart, en werd veel gelezen en gedeeld.
– Ode aan Watou: mijn ode aan de schoonste zomers van mijn leven.
– Bandwerkbaby’s: over die keer dat Thomas uit zijn bed viel in de crèche en dat niet de schuld was van de kinderverzorgster maar van het systeem. Het is een onderwerp dat me nog steeds bezighoudt.
– Meggie: een heel persoonlijk verhaal en de belangrijkste post die ik dit jaar schreef. Ik heb op de twintigste verjaardag van het overlijden van mijn beste vriendinnetje het gevoel gehad dat ik haar voor heel even weer levend heb gemaakt, doordat zoveel mensen die haar niet kenden over haar hebben gelezen, en doordat oude klasgenoten mee herinneringen aan haar ophaalden. Het was hartverwarmend om te zien hoeveel mensen nog aan Meggie en Wendy denken.
– 8 jaar ongelukkig op het werk: ik had wel verwacht dat veel mensen dit herkenbaar zouden vinden, maar vond het toch spannend om te posten. Op werkvlak is er goed nieuws. Over twee maanden krijg ik een nieuwe kans om niet meer ongelukkig te zijn op het werk.

Verder schreef ik enkele posts die minder werden gedeeld en gelezen, maar die ik zelf belangrijk vond of graag heb geschreven.
– Zondermoederdag: over de eerste moederdag zonder mama.
– Verjaardagsbrieven: de brieven aan mijn jarige kinderen (hier en hier)
– Het waarommeisje: de waaromfase was een klein beetje weggeëbd, maar is sinds een paar weken in full force terug.
– Brieven aan mama – Eén jaar zonder jou: over een heel jaar mijn moeder missen.
– Paaslelies in januari: over de lievelingsbloem van mijn mama.

Terwijl ik zelf aan het herlezen en herbekijken was wat ik dit jaar zoal bij elkaar heb geschreven, zag ik vaak de avatar van Jaike passeren die altijd trouw mijn posts las en likete, tot we dit slechte nieuws kregen. Ik heb Jaike nooit ontmoet, maar ze was een prachtige, positieve, sterke, empathische en altruïstische dame, en ze wordt enorm gemist in de blogcommunity.

Van Sigrid kreeg ik de Liebster Award. Dat is een soort van kettingbrief onder bloggers. Ze vroeg me hoe ik sta tegenover mezelf blootgeven in een blog. Wel, ik vind dat een moeilijke. Want hoe beantwoord ik die vraag zonder prijs te geven wat ik niet deel?

Over sommige dingen blog ik open en complexloos. Ik durf het ware gelaat van mijn verdriet over mijn moeder te laten zien. Ik ga ervan uit dat die emoties zo universeel zijn dat de meeste mensen er iets in herkennen. Bovendien is mijn moeder dood. Ze kan er niet meer over aangesproken worden.

Er zijn veel dingen waarover ik wel wil maar niet durf te schrijven. Soms wou ik dat ik de moed had om even eerlijk te zijn als Prinses. Maar zij is anoniem en ik niet, dus daar is dat. Misschien begin ik op een dag een nieuwe anonieme blog. Alhoewel, dat lijkt me ook weer zo’n gedoe.

Hét dilemma van elke blogger die toevallig ook mama of papa is; wat schrijf ik over mijn kinderen? Hoe veel informatie gooi ik over hen op het internet? Het zijn ten eerste niet alleen mijn kinderen. Mijn man heeft serieuze bedenkingen bij bloggen over en foto’s verspreiden van de kinderen. Dat was bijvoorbeeld een discussie in het weekend van hun verjaardagen en de bijbehorende verjaardagsbrieven (hier en hier). Ik heb ze gepubliceerd, met de belofte dat ik erover zou nadenken of ik dit niet op een andere manier kan doen de komende jaren.

Uitgerekend datzelfde weekend werd ik voor het eerst herkend op straat. Op de Grote Parade sprak niemand minder dan Coeur me aan: ‘Sofie? Sofie Strubbe?’. Dat was even schrikken. Ze herkende me bovendien aan mijn dochter. Ik vond het fantastisch om Coeur eindelijk te ontmoeten, maar het was wel confronterend om herkend te worden om wat ik online zwier.

Ik denk soms: zo lang ik mijn kinderen niet te kakken zet, zal het wel allemaal meevallen. Of niet? Een tijdje geleden las ik deze blog over kinderen in de online etalage. Ik hoorde een collega vertellen dat ze een filmpje maakte van haar zoon en een vriendje, en dat het vriendje angstig vroeg om het niet op Facebook te zetten. Misschien vinden onze kinderen het dus niet zo leuk dat ze gemeengoed zijn geworden. Ik denk na over die dingen, maar ben er niet uit wat ik ermee aan moet.

Er is één belangrijke reden dat ik tóch over hen blijf schrijven. Als ik de pech heb om maar even kort mee te gaan als mijn ((over)groot)moeder, dan hoop ik dat mijn kinderen blij zijn met de kleine herinneringen die ik voor hen heb bewaard. Of het dan in een openbare blog moet zijn, is natuurlijk de vraag.

Dus ja, hoe open blog ik? Dat ik het zelf niet weet, eigenlijk. Maar ik neem aan dat zowat alle bloggers, zeker de mamabloggers, hiermee worstelen. Hoe zit het bij jullie? Dat wil ik Liebster Award-gewijs in het bijzonder weten van Mrs. Brubeck, Levelieze en Annelies in Boekenland. En dit wil ik nog liever weten: wat betekent bloggen voor jou? Wat draagt het bij aan jouw leven? Waarom zou je het al dan niet erg vinden mocht je plots niet meer mogen bloggen?

We zijn overigens ook nog steeds op Facebook te vinden.