Categorie archief: zwangerschap

Negen maanden zwanger – did the baby pop out yet

Een reactie plaatsen

Aanvulling op dit bericht en dit bericht

Negen maanden zwanger

Ik ben nu negen maanden zwanger. That’s as pregnant as it gets. Ik krijg al een week lang al dan niet subtiele berichtjes en mailtjes van mensen die willen weten: is het al zover? Ik weet dat er tegelijk nog een heleboel andere mensen fanatiek mijn facebookwall zitten te checken omdat ze me niet willen ambeteren. Ik heb daar zelf ervaring mee. Ik begrijp het volkomen. Nu ikzelf de hoofdrol speel in de deurenkomedie ‘Did the baby pop out yet’, merk ik dat dat eigenlijk veel minder spannend is dan wachten tot iemand anders moeder wordt. I’ll be the first one to know. En ik weet de naam al natuurlijk, dat scheelt ook een pak.

Nee, er is nog geen baby. Laat ik even de context schetsen. De moeder van de baby is zelf een week te laat geboren. De vader van de baby kan niet uit zijn bed. De moeder van de baby kan eigenlijk ook niet uit haar bed, maar de doordat de vader dat nog veel slechter kan, he makes her look good. De moeder en de vader van de baby vinden het heel moeilijk om op tijd te komen op plaatsen. De moeder en de vader zijn heel erg luie mensen. Ze hebben allebei last van uitstelgedrag, zij het ook daar met de vader een pak erger gesteld te zijn dan met de moeder. Ik denk dat we kunnen concluderen dat die baby niet vanzelf zal komen, dat er een zekere mate van harde hand voor nodig zal zijn, in de vorm van tabletten en weeënopwekkers. Of een heel luide radiowekker tussen twee stations in. Dat hielp om de vader wakker te maken tot de moeder er genoeg van had en de radiowekker in kwestie vernielde.

Wat ik wel niet had zien aankomen, was dat er een kans was dat ik in de sneeuw naar het moederhuis kon tsjolen. Beste weergoden, ten eerste: het is maart, en ten tweede: mijn lief heeft een voorlopig rijbewijs. Het mag dus stilaan genoeg zijn. Hoewel het slimme kindjes zijn die geboren worden wanneer het buiten sneeuwt, zou ik mijn dochter liever ter wereld brengen in de lente. Alvast bedankt en met vriendelijke groeten.

sire, er zijn geen gentlemen meer

Een reactie plaatsen

Nu ik bijna aan het eind van deze zwangerschap ben gekomen, wil ik een vaststelling met jullie delen: alleen vrouwen staan hun plaats af aan zwangere vrouwen in de trein, voornamelijk jonge vrouwen. Het zal een kwestie van empathie zijn. Eén keer is in al die tijd een man opgestaan, maar die moest er eerst over fezelen met zijn collega: “verwacht die nu dat wij rechtstaan?”. Ik bleef iets te lang en te dik staan en het werd gênant om nog te blijven zitten, dus hij heeft uiteindelijk correct geoordeeld dat ik inderdaad verwachtte dat hij rechtstond. Gentlemen zijn gedateerd, blijkbaar. Jonge vrouwen zien een zwangere vrouw opstappen en twijfelen geen moment, noch hoeven ze er eerst over te fezelen: die is zwanger, dus voor haar is het lastiger om recht te staan dan voor mij. Punt. Mannen zien een zwangere vrouw opstappen en denken: nou, die is toch niet gehandicapt en ik ben mijn krant aan het lezen.

Normaal gezien ben ik voor mijn leeftijd nogal feministisch, maar tegelijk vind ik dat er ook nog zoiets bestaat als goede manieren. Het is niet omdat vrouwen nu ook gaan werken en mogen deelnemen aan het maatschappelijke debat dat er geen elementaire beleefdheid meer moet zijn. Ook niet-zwanger kon ik me behoorlijk ergeren aan de jongemannen die me verdrumden om toch maar als eerste een zitplaats te veroveren in de trein. Waar zijn jullie manieren, gentlemen? Spreek ik mijn voornoemde feminisme tegen als ik vind dat jonge mannen altijd voorrang moeten geven aan vrouwen voor een zitplaats? Gewoon omdat het beleefd is en omdat ze het vroeger ook deden, voordat vrouwen even zware werkdagen hadden als mannen? Waarschijnlijk wel, maar niettemin: voor een zwangere vrouw sta je op. Punt.

return to sender

Een reactie plaatsen

Zwanger zijn is het beste dieet ooit! Al gaat die redenering blijkbaar alleen maar voor mij op en krijg ik voornamelijk kwade blikken als ik die gedachte luidop uitspreek. Maar bijna elke dag alles wat geen chocolade is uitkotsen brengt op. Ik ben nog maar zes kilo bijgekomen op acht maanden zwangerschap. Drie kilo baby, een placenta, wat vruchtwater, een extra cupmaat en veel ruimte voor vet schiet er niet meer over. Ik voel me daar niet schuldig over. Het kind neemt wat ze nodig heeft. Desnoods eet ze stukjes van de moeder. Dat is zo ingenieus aan zo’n zwangerschap. Je moet echt al helemaal niets meer eten of binnenhouden om je baby schade te berokkenen. Anorexia is bijvoorbeeld niet aan te raden in combinatie met een baby in je lijf. Eens zo’n baby stukjes van je spieren begint op te eten, is dat behoorlijk onomkeerbaar. Maar mijn baby heeft alleen maar overbodige stukjes van mij genuttigd, telkens ze met een harde trap van haar kleine voetjes de boodschap ‘return to sender’ naar mijn maag stuurde. Dank u, lieve kleine parasiet.

Vijftig tinten groen

Een reactie plaatsen

Dat je smaak verandert als je zwanger bent, is genoegzaam bekend. Plots dingen lusten die je voorheen niet lustte, en plots walgen van lievelingsgeuren als koffie of vis. Mijn enige ervaring met het eerste fenomeen is dat ik een tijdje geleden appelmoes heb gegeten zonder ervan over mijn nek te gaan. Van het tweede had ik veel meer last. Die keer dat Mehdi pangasiusfilet klaargemaakt had en dat ik alleen al door hem het met smaak te zien opeten op de Olympische spelen de 100 meter projectielbraken had kunnen winnen. Ik ben er nog niet goed van, en kan niet goed naar een pangasiusfilet kijken zonder daaraan te moeten denken. Ik weet niet of ik ooit nog pangasiusfilet zal kunnen eten. En pizza! Hoe goor is pizza!

Maar wat ik nog nooit gehoord heb, is dat je ook een nieuwe lievelingskleur kunt krijgen als je zwanger bent. Begin juli ben ik maniakaal groene dingen beginnen kopen, terwijl ik voorheen helemaal niets met groen had – toch niet met de kleur. De oogst tot nu toe: twee groene handtassen, een groene portefeuille, een groene blazer, twee groene wintersjaals, groene wanten en een groene muts, een groen sjaaltje voor de zomer, groene truitjes, groen beddengoed, groene accessoires voor de baby-uitzet, groene muren in de babykamer. Ik ben ook nog naar de Groenenhoek verhuisd, maar dat stond al langer vast. Mehdi heeft maar net kunnen verhinderen dat ik mijn living groen geschilderd heb. Onze autoconsultant had een heel steekhoudend argument om geen groene auto te kopen, want ik was het serieus aan het overwegen.

Mehdi is nu een beetje bang dat ik ga thuiskomen uit het moederhuis en dat hij prompt de babykamer zal moeten overschilderen en allemaal nieuwe dingen op kapaza zetten omdat ik ineens een hekel heb aan groen. Anderzijds hoopt Mehdi ook wel een beetje dat ik het op een dag gehad heb met groen – maar dan niet met de kleur.

Kind & Gezin of Schuld & Boete?

Een reactie plaatsen

De nieuwsbrief van K&G heeft niet graag werkende moeders, dat is wel duidelijk. Nu schrijven ze weer het volgende:

“Rustig aan!

Sommige hoogzwangere vrouwen stellen hun moederschapsrust zo lang mogelijk uit. Zij hopen na de geboorte extra lang bij hun baby te kunnen blijven. Denk jij er ook zo over, bedenk dan dat voldoende rust vóór je bevalling ook nodig is. Het maakt je niet alleen lichamelijk fitter met het zicht op de bevalling en de vermoeiende periode na de geboorte, maar biedt ook ruimte om je (in gedachten) voor te bereiden op de bevalling. Er staat jou en je partner binnenkort immers een heel nieuw leven te wachten. Bovendien vermindert voldoende rust vóór je bevalling de kans op vroeggeboorte en een laag geboortegewicht en bevordert het de ontwikkeling en gezondheid van je kindje na de geboorte.”

Ik waag me aan een voorspelling. Na de bevalling schrijven ze: “Sommige moeders hebben al enkele weken van hun moederschapsrust opgenomen voor de bevalling. Misschien moet jij binnenkort alweer aan de slag. Weet dat het belangrijk is om zo lang mogelijk thuis te blijven bij je kind. Idealiter geef je het borstvoeding tot het kind de volwassenheid bereikt. Indien mogelijk, zeg dan tegen je baas dat je niet meer terugkeert, omdat je nu moeder geworden bent. Who needs a job when she can be a mom?”

Ja, ik zou graag meer rusten nu, maar ik zou liefst ook zo lang mogelijk thuis zijn met mijn kind. Een driemaandertje is al zo klein en weerloos om weg te brengen naar die grote, boze crèche. En ik kan me ook niet inbeelden dat je het gebrek aan nachtrust in tijden van voeding kunt compenseren door zes weken op voorhand niet meer buiten te komen. Slaap kun je niet inhalen, slaap kun je niet opsparen.

Ik kan me dus niet inbeelden dat veel werkende moeders deze goede raad in acht nemen. Tenzij ze zich kunnen beroepen op borstvoedingsverlof. Maar met een werkgever die het woord ‘zwanger’ niet kan uitspreken zonder een vies gezicht te trekken en dus maar kiest voor verbloemingen als ‘je toestand’ of ‘op wereldreis gaan’, durf ik nog niet eens te vermelden dat zoiets bestaat.

De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat er nu en dan ook wel eens toepasselijke dingen in de nieuwsbrief van K&G staan. Soms schrijven ze: “deze week heb je last van evenwichtsstoornissen” en dan ben je de dag ervoor inderdaad plat op je bek gegaan op straat.

 

 

 

9 maanden is …

Een reactie plaatsen

9 maanden is verschrikkelijk lang.
9 maanden is verschrikkelijk kort.

Kort, omdat er zo veel moet gebeuren, met een inherent onvermurwbaar deadlinemonster.
Kort, omdat het voorbij vliegt. Eerst is er niets en dan is er plots bijna een halve meter kind. En het lijkt wel alsof er daartussenin geen tijd verstreken is.
Kort, omdat dit de enige maanden van mijn leven zijn dat ik schaamteloos eersteklassemensen kan guilttrippen om hun plaats af te staan aan mij in de trein.
Kort, omdat dit de laatste maanden zijn dat ik zorgeloos kan doen wat ik wil: in Brussel blijven hangen na het werk, te lang op café zitten, een hele namiddag in bad liggen, uitslapen, een True Blood marathon houden in mijn eentje, …
Kort, omdat het precies gisteren was dat ik tijdens het concert van Damien Rice stond te denken: “mooie liedjes, maar bah, ik moet kotsen, morgen toch maar eens een predictor kopen … ”

Lang, omdat 9 maanden zonder eetlust deprimerend zijn. De aanhoudende misselijkheid ben ik stilaan kotsbeu (pun intended). En ik eet doorgaans zo graag …
Lang, omdat voor die emotionele flexibiliteit hetzelfde geldt.
Lang, omdat ik me nog amper kan herinneren hoe het was om niet zwanger te zijn.
Lang, omdat het zelfs al honderd jaar geleden lijkt dat we het contract ondertekenden bij de crèche toen in mijn buik nog maar een vaag conceptje zat.
Lang, omdat je zoveel verschillende stadia doorloopt op enkele maanden tijd: van “ik ga de slechtste moeder ooit zijn” over “ik ben keigraaf, want ik heb al een crèche” over “o nee, ik ga dat nooit kunnen zoals die en die en die dat doet” tot “kijk eens hoe goed we bezig zijn, alles is bijna klaar”.

Kortom, er is een reden voor dat een zwangerschap 9 maanden duurt.
9 maanden is net lang genoeg.

geniaal maar met te korte beentjes

Een reactie plaatsen

My baby has a huge head.

 

Haar hoofdje was al sinds het begin van mijn zwangerschap een week voor op de rest, maar vandaag sprong het ineens naar vier weken. De gynaecoloog drukte me op het hart dat ik er me geen zorgen over moet maken. Ze heeft twee keer de technische uitleg voor ‘het is zeker geen waterhoofd’ gedaan. Ze zal gewoon een rond gezicht hebben, geen smal.
Makes sense, als je de ouders bekijkt.