Het allerleukste aan moeder zijn is volgens mij: zwangere vrouwen de details van je eigen pre-, post- of partum in geuren en kleuren laten geworden. Gisterenavond ging het over aambeien met bloedklonters, malse babyhoofdjes en epidurale verdoving die niet intreedt zoals het zou moeten. Haal een bakje, ik moet overgeven. Of flauwvallen. Of beide samen en dan stikken in mijn eigen kots.
Ik ben kleinzerig! Ik hoor niet te bevallen! Had ik daar nu maar aan gedacht vóór ik de lumineuze inval had om te stoppen met de pil. Dat moment moet een van de meest irrationele van mijn leven zijn geweest. Het probleem is dat zo’n gebrek aan luciditeit niet permanent is naderhand. Bij sommige vrouwen wel schijnt het. Die vertoeven dan vanaf het moment van conceptie op de zogenaamde roze wolk. Dat is volgens mij een hardnekkige fabel, uitgevonden door de superieure übermom om vrouwen die wel blijven twijfelen op te zadelen met een vreselijk schuldgevoel. Enfin, het is te laat voor second thoughts. There’s no way back. En blijkbaar is het ook niet gepast om het woord abortus zelfs maar voor de grap uit te spreken wanneer je in zichtbare staat van zwangerschap verkeert. Laat dat een goede raad wezen voor eeuwige twijfelaars die plannen om zich in de nabije of verre toekomst te laten bevruchten.
Je snapt toch niet waarom dat HCG-hormoon niet geleverd wordt met een overdosis zelfvertrouwen.