Ik ben al dagen de slechtste mama van de wereld. Martha is een snijtandje kwijt. Ik stond erbij toen ze viel.
Ik had haar op een opstapje gezet om te kijken hoe ik eitjes maakte. Ik keek enkele seconden naar het kommetje waarin ik de eieren wilde breken, niet naar haar. Ze dacht: ik wil niet zien hoe mama eieren maakt, ik wil naar beneden. Ze hield zich vast aan de besteklade, viel, recht met haar tandjes op de onderste trede van het vervloekte opstapje. De slechtste investering in jaren, dat trapje. Het tandje los met wortel en al. Alle huisartsen en tandartsen te lande zijn het eens over het verdict: niets aan te doen. Wachten tot ze zes wordt en haar definitieve tand erdoor komt.
Ze heeft twee minuten gehuild. Even gebloed. Voor de rest is het alsof er niets gebeurd is. ‘Tandje weg’, zegt ze met alles wat ze aan schattigheid in huis heeft.
Nu vraag ik me al dagen af: welke moeder heeft zoiets voor? Volgens het internet: best veel. In mijn omgeving: geen enkele. Ik heb een braaf, rustig en voorzichtig kind en toch kan ik er haar niet voor behoeden dat ze IN MIJN BIJZIJN en DOOR MIJN STOMME SCHULD een tand verliest, door bad judgement en een seconde onoplettendheid van mijnentwege.
Ik word omringd door uitstekende moeders. Iedereen lijkt perfect te weten waar ze mee bezig zijn. Ik hoop dat moeders die het verhaal van het tandje lezen, denken: “oef, ik ben blij dat mijn kinderen al hun tanden nog hebben, maar als ik eerlijk ben, weet ik dat het vaak genoeg geen haar gescheeld heeft”. Ik vrees echter dat andere moeders denken: “nee, daar kan ik me nu echt niets bij voorstellen. Wie zet er zijn kind nu op zo’n trapje om er dan niet met arendsogen naar te blijven kijken.”
Ben ik de enige die maar wat aanmoddert in het moederen?
Weet je nog toen ik 2 tanden kwijtspeelde? Zo’n slechte mama hebben wij niet hoor.
Waar zijn die perfecte mama’s dan? Ik doe ook maar wat en dat geldt voor ons allemaal, denk ik. Mijn jongste is 2 keer van de trap gevallen. Ze kon nog niet stappen, maar klom als de besten. Via haar stoeltje kroop ze de zetel op tot ze bovenop de rugleuning zat. Met een keifier gezichtje en wij hielden ons hart vast. Toen we op korte tijd 2 keer foto’s moesten laten nemen van een gebarsten duim na alweer een tuimeling, waren we bang dat ze ons stilaan zouden in het oog beginnen houden… Het is zo snel gebeurd allemaal en je hebt nu eenmaal geen ogen op je rug…
Lieverd, mijn oudste kind is al twee keer van de trap gevallen in die mate dat we naar de spoed moeten, alwaar ik subtiel ondervraagd werd door verschillende mensen die daar werken. Ik denk dat ze dat afspreken: checken of je wel hetzelfde verhaal vertelt tegen elke dokter en verpleegster. De tweede keer voelde ik me al verschrikkelijk schuldig, want de Kleutermans had een val gemaakt terwijl ik achter hem liep met de pasgeboren baby in mijn armen en ik dus echt niets kon doen en het voelde alsof ik de baby zijn welzijn boven dat van de kleuter stelde. In het ziekenhuis zei ie doodleuk dat ik hem van de trap had geduwd, wat voor alle duidelijkheid niet waar was, maar waar de verpleegsters en dokters van in alarm gingen.
Nog? Babyzoon heeft recent een blauw oog gehad, en heeft nu een blauwe teennagel terwijl ik echt niet weet waar dat vandaan komt. Ook zit hij regelmatig met zijn vingertjes tussen de deur, als hij ze zelf open en dicht doet als ik een seconde niet kijk. Mijn hart, mijn hart…
moesten, moest dat zijn…
Merci voor de bemoedigende woorden, prinses en Nele. Een week later heb ik er al een klein beetje vrede mee. Er zijn ergere dingen en het kan iedereen overkomen enzovoort. Die andere moeders doen ook maar hun stinkende best, om het nog eens met de club van relaxte moeders te zeggen 🙂
Pingback: 3 belangrijke levenslessen die ik geleerd heb | Sofie moedert maar wat aan