Mijn droogkast is uiteindelijk geleverd. Dat heeft nogal wat voeten in de aarde gehad en de nodige assertiviteit vereist, maar hij staat er! Hoera. Helaas is in de tussentijd mijn wasmachine kapot gegaan, uiteraard. Ik heb een abonnement op Alanis Morissette. Het hele huis davert op zijn grondvesten tijdens het centrifugeren, foute boel. De hersteller komt woensdag, en zodoende staat mijn kelder nog steeds vol vuile was. Die lakens en handdoeken van nieuwjaar heb ik echt niet zo dringend nodig. Als ze tegen december gewassen zijn, zit ik op schema. Maar een week zonder proper ondergoed, dat is zelfs voor mij een brug te ver. Dus ik heb mijn zaterdagochtend toch maar in de wasserette doorgebracht. Er zijn weinig plekken die zo ongenuanceerd lelijk zijn als de wasserette. Er hangt een nadrukkelijke eenzaamheid in de lucht. Het is een plek waar je niet wil zijn. Tenzij … je moeder bent van twee kleuters, die je thuis in het lawaai en de rommel kan achterlaten om een uur op een stoel te gaan zitten met je Kobo, een croissantje en Tom Waits. Ja, het is er koud, maar je hebt een dikke jas aan. Ja, die stoel is hard, maar je kan erop blijven zitten zonder dat iemand ‘mama’ roept. Me-time! Ik ga die hersteller afbellen denk ik.
Elk nadeel heb z’n voordeel 🙂
Maar ik ben toch blij voor jou dat je alweer een droogkast hebt en dat de herstellen woensdag al komt!
Ik kon onlangs ook een paar weken niet wassen (lek in de afvoerbuis) en heb op den duur maar mijn ondergoed in de lavabo gewassen met de hand .