Reflectie over verveling

Ik verveel me.
Het zit zo.
Voor de pandemie vond ik als introvert (of intern processende persoon, zoals Catherine, mijn favoriete psychologe op Clubhouse, het zo mooi noemde) de extraverte wereld altijd erg uitdagend. Gewoon een beetje bestaan, bracht vanzelf al enkele uitdagingen met zich mee. Ik moest immers de hele dag buiten mijn comfort zone functioneren. 

Nu is gewoon een beetje bestaan heel eenvoudig voor me. Het daagt me niet meer uit. Ik moet niet meer elke dag mijn eigen persoonlijkheid overwinnen om mee te kunnen in een wereld die gevormd werd door andere types persoonlijkheden. Mijn batterijtje gaat niet meer zo snel plat. 

Dat heeft veel positieve kanten. Ik heb voor het eerst in mijn carrière van 13 jaar een gezonde relatie met werk. Ik heb eindelijk een balans gevonden tussen de betrokkenheid die nodig is om mijn werk goed te doen en er elke weekdag 8 uur van mijn kostbare tijd aan te besteden enerzijds, en de onthechtheid die me in staat stelt om goed te slapen en in het weekend echt te deconnecteren anderzijds. Ik kan er alleen maar vol verwondering naar kijken en vaststellen dat dit jaar van totale afzondering de voorwaarde was om tot die balans te komen. Mijn empathisch vermogen wordt niet meer elke dag aangesproken door tientallen mensen, zonder dat ik er controle over heb. Mijn batterijtje loopt niet meer leeg door omstandigheden die me van buitenaf worden opgelegd. Ik hou mijn hart al vast voor wanneer de wereld weer normaler wordt, want normaal, dat is per definitie: extravert. 

Maar door die onthechting lijkt alles nu ook een beetje afgevlakt. Mijn emoties, mijn drive, mijn betrokkenheid. En daardoor blijf ook liefst in mijn comfort zone en zoek ik de uitdaging niet meer op.

Bijgevolg verveel ik me.
Loop ik toertjes in die vicieuze cirkel met een algeheel gevoel van: “Meh”. 

Verveling is natuurlijk relatief. Ik werk nog altijd 8 uur per dag op mijn betaalde job, run in mijn eentje een huishouden en zorg voor mijn kinderen. Dus het is niet zozeer dat ik niet genoeg dingen om handen heb. Maar ik kan me perfect dood vervelen terwijl ik de was plooi. Ik word zo weinig uitgedaagd. Er is zo weinig prikkeling. En hoe minder er is, hoe minder ik het zelf ga opzoeken, blijkbaar. 

Je zou verwachten dat uit verveling iets boeiends voortvloeit. Dat zoveel tijd en niets om handen ervoor zorgt dat ik eindelijk aan schrijven toekom. Maar nee. Ik lees amper. Ik schrijf niet meer. Ik verveel me alleen maar.

Ik denk dat ik een nieuwe skill moet leren. Ik wil iets leren dat me uitdaagt. Alleen kan ik maar niet bedenken wat. En blijk ik het moeilijk te vinden om iets in mijn eentje te leren. Ik heb externe druk nodig en een door iemand anders opgelegd doel, om de discipline te kunnen opbrengen om iets te leren. Anders lukt het niet om mijn aandacht erbij te houden. 

Daar sta je dan als introvert.
Blijk je toch niet zonder de anderen te kunnen

Maar dat wist ik natuurlijk al. 

Dus.
Heeft iemand een idee? 
Wie verveelt zich nog?

23 gedachten over “Reflectie over verveling

    1. Sofie Bericht auteur

      Die heeft me dus tegen mijn onvermogen of ongeduld om mezelf iets aan te leren doen aanlopen 🤷🏻‍♀️

      Reageren
  1. Adinda

    Oh, tientallen ideeën. Wel allemaal in de werk-met-je-handensfee (alsr. Weet niet of dat nu precies is waar j naar op zoek bent 😊?

    Reageren
    1. Sofie Bericht auteur

      Ik wilde leren haken, maar ik vind dat zo moeilijk om dat op basis van YouTube-filmpjes en tutorials te doen. Ik verlies dan snel mijn aandacht en mijn geduld.

      Reageren
      1. Adinda

        Amai, mijn gsm heeft mijn vorige reactie danig tegengewerkt.
        Plantjes (stekken en zo), punch needle, keramiek, plantenhangers maken van macramé (ik bestel er meteen een stuk of 2 ;-)), een naaimachine lenen, boekbinden …

        Reageren
      1. Vief

        Ik wou hetzelfde zeggen. Is inderdaad een app, of via de PC. Je hebt de gratis optie (met wat reclame tussen) en een betalend deel.
        Wel leuk om de basis van een heel nieuwe taal aan te leren en je onderhoudt er je Engels mee, want dat is altijd de tweede taal als je vertalingen moet doen.

        Reageren
      2. Annemiek

        Ik verveelde me ook vorige zomer en ben Hongaars beginnen leren met duolingo. Werkte best goed eigenlijk! (Intussen helaas weer te veel drukte en te weinig verveling om het deftig onder de knie te krijgen. Maar ik pik het zeker weer op. Ooit… :))

        Reageren
  2. GoAnnelies - In Another Era

    Heel herkenbaar, ik ben ook introvert en heb niet graag te veel externe prikkels. Maar door de huidige situatie zijn er plots veel minder prikkels. En ik hou wel van die intern uitdagende prikkels zoals inderdaad iets nieuws leren, naar een museum, een dansles, dingen gaan doen überhaupt…. Dat heb ik ook geleerd over mezelf in deze tijden.

    Reageren
  3. canxatard

    Een gemakkelijk muziekinstrument leren bespelen (ukelele, diatonische accordeon, (blok)fluit…).
    Een cursus korte verhalen schrijven, een poëziecursus volgen? Kintsugi (Japanse methode om keramiek te herstellen met goudlijm)? Een vierkante groentebak aanleggen? …

    Reageren
    1. Sofie Bericht auteur

      Allemaal goede ideeën, maar ik loop er telkens tegenaan dat ik dat allemaal van thuis uit moet doen. Ik zit al de hele dag achter die computer om te werken, en ik kan het precies moeilijk opbrengen om dan ’s avonds nog eens in te loggen voor een cursus. Maar ik ga toch eens kijken naar het aanbod van creatief schrijven en wisper. Nog eens een schrijfcursus volgen zou dat vuurtje wel weer kunnen aanwakkeren!

      Reageren
  4. Marleen

    Ik vind ook alles zo saai tegenwoordig, er gebeurt ook niks. Wil ik op Clubhouse gaan kijken moet je daar een invite voor krijgen. Boring …

    Reageren
  5. Annelies

    Herkenbaar! Ik heb me er volledig aan overgegeven en dat hielp… Elk weekend is hetzelfde, elke avond is zetelhangen en series kijken en heb tegen mezelf gezegd dat dat oké is. Ik volgde al een aantal semesters Spaans via Linguapolis, maar liep nu tegen het feit aan dat ik na 8 laptop uren niet wéér online lessen wilde volgen, dus na veel tranen heb ik toegegeven aan mezelf en ben ik gestopt.
    Om te schrijven heb je evengoed prikkels nodig om schrijvend te verwerken, dus zonder m’n zwanger-zijn weet ik daar ook volledig niet mee wat doen.

    Reageren
    1. Sofie Bericht auteur

      Klopt, zonder die externe prikkels moet ik precies echt heel diep graven om nog een verhaal te vinden om te vertellen. En ik heb geen zin om te graven. Maar fijn dat jij aan jezelf hebt kunnen zeggen dat het oké is. Volledig terecht ook. Je bent intussen ook nog een hele andere mens aan het creëren met je lichaam, dat is al werk genoeg hé.

      Reageren
  6. MisterV

    Idem hier. Prikkelvrij is op zich eens nodig om de batterijen op de laden, maar nu is het echt te weinig. Ik verveel mij, mis motivatie, richting en een doel.
    Als introvert heb ik niet zo’n uitgebreide sociale kring, en dat is oké, al mis ik wel een paar meer intense contacten in mijn leven. Maar nu is er enkel nog gezin, af en toe familie en soms eens een collega. Dat is te weinig en drukt mij met de neus op de feiten. Dat maakt mij triest.

    Reageren
    1. Sofie Bericht auteur

      Ergens ben ik blij dat ik niet de enige ben die met dit gevoel zit, maar tegelijk vind ik het erg om dit te lezen. Ik heb jou precies ook al een eeuwigheid niet meer gelezen. Blog je niet meer?

      Reageren
      1. MisterV

        Ik heb mijn blog leeggehaald toen ik al een tijdje niks meer gepost had en ook niet meer geconfronteerd wou worden met die fase. Ik heb alles wel nog ergens op mijn pc staan. Maar de laatste tijd heb ik wel overwogen er opnieuw mee te starten, de blog bestaat nog, er staat nu alleen niks op.

        Reageren
  7. evabrumagne

    Hey Sofie, heel herkenbaar voor mij, wat je schrijft. Dit gevoel van ‘aarden’ in deze pandemie, maakt dat ik me ook benauwd voel voor de extraverte wereld tot de tweede macht, wanneer alles weer kan en mag. Daar ga ik me niet gelukkig in voelen. Anderzijds ervaar ik soms ook wat ik dan noem ‘de ondraaglijke saaiheid van het bestaan’ in deze tijd. Er zijn weinig prikkels, maar dan vooral diegene die ik nodig heb, zoals tento’s of nieuwe plekken verkennen. Wat mij helpt is dat ik veel meer ben gaan inzetten op bewegen. Dat voelt goed, geeft me kicks ook.

    Reageren

Geef een reactie