Vluchten kan niet meer

Ik mis mijn kinderen nu al, al zaten ze vanmiddag nog tegen me aan geplakt en steek ik ze vanavond alweer in bed. Maar dat het nu echt feitelijk is, dat ze soms bij hem zijn, en soms bij mij, dat doet echt heel veel pijn. Het is een pijn waar ik door moet en die niemand voor me kan oplossen. Het is een ander soort van rouw dan het verlies van mijn moeder en toch is het ergens heel erg vergelijkbaar. Hoewel ik rationeel weet dat het gezien de omstandigheden de best mogelijke uitkomst is, weet ik soms niet waar kruipen van de pijn. Huilen kan fysiek pijn doen, ja. Ik huil in het holst van de nacht soms luid schreeuwend als een kind dat zijn moeder wil. Schrap ‘als’. Ik wil mijn moeder.

Geen wonder dat we allerlei mechanismen bedacht hebben om niet alleen te moeten zijn met onze pijn. Het is zeer onaangenaam om tegen jezelf aan te knallen. Maar het is ook de enige manier om erdoor te gaan: zelf, alleen, hard. Vluchten kan niet meer. Dus ik ga er nu bij ‘zitten’, bij die vreselijke pijn. En wanneer alle mensen van wie ik zou willen dat ze me opvangen en erkennen de revue passeren in mijn hoofd en niemand volstaat om dat gat te vullen, weet ik: ik moet het zelf doen. Dit moet ik zelf doen.

The hard way …

 

Dit schreef ik een tijdje geleden, één van de eerste keren dat zij met hun papa iets gingen doen waar ik niet bij was. Het is niet noodzakelijk hoe ik me vandaag voel. Het is wel hoe ik me soms voel. Want hoe liefdevol we ons ook omringd weten, in de donkere uren van de nacht zijn we allemaal alleen met onze angsten en verdriet. Maar ook na de donkerste nacht komt altijd weer de zon op. Zo.

7 gedachten over “Vluchten kan niet meer

  1. Deborah

    Sofie

    Jouw verhalen ontroeren maar inspireren mij altijd enorm. Momenteel maken een vriendin en een vriend (koppel die ik ooit heb gekoppeld en nu jammergenoeg uit elkaar zijn) hetzelfde mee met hun zoontje die om de week wisselt van ouder. Mijn vriendin heeft het zeer moeilijk, voelt zich soms gefaald, boos maar vooral verdrietig en angstig.
    Ik kan haar niet helpen behalve door te luisteren en te benoemen dat ze toch de juiste keuze heeft gemaakt om eerst en vooral te kiezen voor zichzelf door afstand te nemen van haar partner. Met haar zoontje komt alles goed want het zijn goede ouders, individuen.
    Maar ik kan me heel goed voorstellen dat die donkere momenten met jezelf veel naar boven brengen. Ik ervaar deze ook regelmatig…
    Ik ben dan niet altijd effectief alleen, omringd door prachtige mensen maar ik voel mij vaak alleen in mijn gedachten. Mama zijn, iemands partner zijn, jezelf zijn is mooi, soms saai 😉, spannend, hard en zeker angstig. Ik moet mij dagelijks herinneren om niet te vluchten van dit alles maar mezelf te (leren) confronteren. Lukt niet altijd maar het is een working progress.

    Wat was het allemaal eenvoudig in de tijd toen we in een te grote Metallica trui de golven toesnelden alsof we onbevreesd waren…

    Dikke knuf van een oude vriendin

    Reageren
    1. Sofie Bericht auteur

      Oooooo, merci voor je mooie bericht. Ik zit hier met een immense glimlach te denken aan die kletsnatte Metallicatruien. Hoe heerlijk was dat. Volgens mij vonden we toen het leven ook al niet zo eenvoudig, maar achteraf bekeken was het dat natuurlijk wel 🙂
      Dikke knuffel terug van een oude vriendin 😉

      Reageren
      1. bentenge

        Wie doet dat nu toch… de golven inlopen in een te grote Metallica trui? 🙂
        Maar kijk, dicht bij mij zit een koppel met twee kinderen jonger dan tien ook “op de wip”. Het is hartverscheurend om naar het tafereel te kijken en mee te denken over wat nog komen gaat.
        Ik snap het hoor. Ik zou mijn dochter ook niet zomaar week om week uit handen willen geven zelfs als ik weet dat ze op de andere plaats heel goed verzorgd wordt.

        Reageren
  2. vivapo

    Ik laat mij raken door jouw verhaal… jij wilt je mama, ze is er niet.
    En toch luistert ze en leest ze jouw verdriet.
    Als oma van een kleindochter die om de week bij mama en om de week bij papa woont
    en in beide gezinnen de grote zus is van een kleine broer …
    maak ik mij soms zorgen, voel ik soms pijn …
    Ik zend je een warme groet, V.

    Reageren
  3. liebest

    Ik ben zo blij met dit bericht..❤❤❤

    Allez.. niet voor jou.. maar voor de herkenbaarheid.

    Zelf heb ik het er soms heel moeilijk mee. Soms een beetje lastig . En soms passeert het.

    Goh ja.. loslaten zeker ?

    Tegelijk gaan mijn kids nu ook op kot. Ik probeer me te troosten dat ze zowiezo wel meer afstand zouden genomen hebben.

    Reageren

Geef een reactie