Wonden likken

Ik ben ‘wettelijk gescheiden’. Zo schreeuwt mijn loonbrief me voortaan elke maand toe, tot ik het ‘wettelijk gescheiden’ zijn ‘opgelost heb’, wat geenszins mijn eerste prioriteit is. Alsof de wonde nog niet diep genoeg is zonder dat er zout in wordt gestrooid.

Wonden likken. Dat is wat ik de eerstkomende tijd zal doen. Mezelf oprapen en van de grond weer opbouwen. Het was mijn beslissing, en dus heeft het me veel tijd en moeite gekost om aan mezelf te erkennen dat ik diepe wonden te likken heb, dat het me zoveel verdriet doet. Want dat doet het, altijd. Zeker als er kinderen zijn, want welke ouder wil zijn kinderen nu verdriet doen? Het was mijn beslissing, maar het was niet mijn keuze. Dat legt zij heel mooi uit. Niemand kiest hiervoor, echt niet. Maar ik moest wel.

Ik was mezelf kwijt. Ik kon niet meer met mezelf door één deur. En als ik mijn kinderen wil voorleven dat ze het recht hebben om zichzelf graag te zien, kon ik niet anders dan het hen ook effectief voor te leven.

Maar het doet pijn. O ja.

Mijn leven is een puinhoop. Het ligt in de lappenmand. Er is verwaarlozing all around. Niet de kinderen, geen zorgen. Maar het huis en ikzelf. Twee ruïnes die ik steentje per steentje terug moet opbouwen nu. Maar ook, misschien wel voor het eerst, het gevoel dat ík het waard ben om die ruïne voor op te bouwen.

Wonden likken.
Mezelf weer opbouwen.
En dan: voorleven wat ik mijn kinderen wil meegeven.
Hou van jezelf.
Kies voor je eigen geluk.
Leg dat niet in iemand anders zijn handen.
Je bent het waard.
You do you.

“Vanavond weet hij het. Mensen zouden uit elkaar moeten gaan voordat ze op dit punt belanden. Waar zij zijn beland. Want anders blijft er te veel verdriet achter.
Dat gebeurt echter niet. Je gaat tot het uiterste, je gooit alle shit eruit, ook de shit die jullie niet ten deel valt, die uit de afvoerkanalen stroomt van een heel gebouw, van een hele stad, van alle stellen die voor jullie uit elkaar zijn gegaan, tegelijkertijd met jullie. Want in die ondergrondse kanalen praat al die shit met elkaar en vraagt elkaar om raad. Alle stellen die uit elkaar gaan kruipen in hetzelfde gat, maken hetzelfde rondje door het spookhuis.”

Uit: Margaret Mazzantini, Niemand overleeft alleen

10 gedachten over “Wonden likken

  1. Christiane

    Ik wens je heel veel moed Sofie, als ik je met iets kan helpen laat het me weten, ik zal het met liefde doen.dikke knuffel 😘 tante christiane

    Reageren
  2. Eilish

    ‘Ik was mezelf kwijt. Ik kon niet meer met mezelf door één deur. En als ik mijn kinderen wil voorleven dat ze het recht hebben om zichzelf graag te zien, kon ik niet anders dan het hen ook effectief voor te leven.’
    Wow! Hoe sterk!
    Je komt er wel, vandaag misschien nog niet, maar ooit wel.
    Ik wens je het allerbeste!

    Reageren
  3. Mrs. Brubeck

    Wat ontzettend naar dit te moeten lezen, uiteraard moet je voor jezelf kiezen, je hebt maar een paar decennia op deze aardbol en daar moet je het beste van maken. Het is natuurlijk wel heel logisch dat dat pijn meebrengt én hoofdbrekens… ik wens je veel wijsheid, maar vooral veel warmte. Een oprecht gemeende virtuele knuffel!

    Reageren
    1. Sofie Bericht auteur

      Bedankt voor je lieve reactie, mrs. B. En ik ben blij dat je wel nog komt lezen 😉 Als je weer komt schrijven, ben ik je eerste volger!

      Reageren
  4. Evi

    Jij bent een ongelooflijk sterke vrouw en ik ben blij dat ik je ken. Ik wil je nog beter leren kennen zelfs. Ruïnes zijn ook ok, en opbouwen hoeft niet in één keer te gaan.

    Reageren
  5. vivapo

    “voorleven wat ik mijn kinderen wil meegeven. Hou van jezelf. Kies voor je eigen geluk.”
    Sterk, vind ik dat. Je komt er wel, ik wens het je van harte toe en … ik blijf je lezen!.

    Reageren

Geef een reactie