Over Love actually en Alan Rickman

love-actually-gallery-2

In september ben ik gestart met lessen Literaire Creatie. Ik ben er nog niet uit of ik mijn verhalen zal posten, omdat ik er zelf niet altijd van hou wanneer bloggers plots fictie beginnen schrijven. Maar dit stukje is alvast geen verhaal en bovendien een uitstekend excuus om de lofzang van Alan Rickman te zingen. Eerst moesten we een filmfragment navertellen en vervolgens kregen we de opdracht om dat fragment te becommentariëren (licht, acteerprestaties, camerastandpunten e.d.) op zo’n manier dat je ook het verhaal prijsgeeft. Ik schreef over Love actually. 

Dit soort film is niet bedoeld om kritisch tegen het licht te houden. Belichting, camerastandpunten en het acteerwerk zijn ondergeschikt aan het zeemzoete verhaal. Ik zou niet durven beweren dat de kwaliteit van deze film nog maar in de buurt komt van een Il Postino (wondermooi), Dead Poets Society (een andere lievelingsfilm) of Silence of the Lambs (nooit gezien, want ik vind het leven zelf al griezelig genoeg om geen artificiële stress te moeten opzoeken.) Maar nu ik de scène die ik koos opnieuw bekijk, valt me wel op hoe tenenkrullend sentimenteel het is. Een vrouw verwacht van haar echtgenoot voor kerstmis een gouden ketting te krijgen die ze eerder in zijn jaszak vond, maar krijgt een cd van Joni Mitchell. Alsof het uitstekende acteerwerk van Emma Thompson niet voldoende is om de emoties te vatten die door het personage heen gaan wanneer ze beseft dat dit het einde van haar huwelijk betekent, en dat zij voorlopig de enige is die dat weet, begint er ook nog een melig lied van Mitchell te spelen, terwijl de camera inzoomt op familiefoto’s van het gezin. En voor het geval we het dan nog niet zouden doorhebben, wordt ook de minnares in beeld gebracht terwijl ze glimlachend de ketting om haar hals hangt. Nee, van subtiliteit moet deze film het niet hebben. Waarom is het dan toch één van mijn lievelingsfilms? Ik heb een zwak voor de romantische verhaaltjes, waar toch telkens een scherp kantje aan zit. Het jongetje dat verliefd wordt op een meisje met dezelfde naam als zijn pas overleden moeder, om maar iets te zeggen. Ja, daar schiet ik van vol. Iedereen verwacht dat hij rouwt om zijn moeder, maar hij loopt op wolkjes omdat hij verliefd is. Hij is nog te jong om te begrijpen dat elke verliefdheid een toekomstig verdriet is. En dan de schrijver en de poetsvrouw die zonder elkaar te verstaan verliefd worden. Hij leert Portugees. Zij leert Engels. Ze leefden nog lang en gelukkig. Niet dat ik in het echte leven geloof in dit soort verhaaltjes, maar ik mag er toch graag naar kijken met een pot Ben&Jerry’s op mijn schoot. Love actually is de ultieme feelgoodfilm, en ik moet hem minstens één keer per eindejaarsperiode zien om een beetje in de sfeer te komen. Deze film heeft er niet veel baat bij dat ik hem kapot analyseer. Vooral ik heb daar niet veel baat bij, want ik wil kunnen blijven genieten van mijn guilty pleasure. Maar over het acteerwerk kan ik zonder meer zeggen dat het subliem is. Er doen dan ook niet de minsten in mee. Liam Neeson, Hugh Grant, Colin Firth, Emma Thompson en vooral: Alan Rickman. Die man zijn stem doet me trillen op mijn benen. Het is de mooiste stem die stierf in 2016, nog mooier dan die van Leonard Cohen. Tijdens eenzame winteravonden op kot luisterde ik wel eens naar Shakespeares sonnet 130, voorgelezen door Alan Rickman, om het minder koud te hebben. Ik hou ervan om hem te horen spreken, al weet ik dat muziek nog beter klinkt. Alan Rickman is mijn favoriete acteur, die bovendien mijn favoriete personage in de wereldliteratuur speelde. En al is dat wellicht niet het eerste waar mensen aan denken, ook Severus Snape is eigenlijk een hopeloze romanticus.

Een gedachte over “Over Love actually en Alan Rickman

Geef een reactie