Fifteen minutes of fame

Things have changed around here …

Tot voor kort kon ik er zeker van zijn dat ik per dag gemiddeld 0 bezoekers had. Als ik eens wat schreef, kwamen zo’n 5 mensen het bekijken. Als ik eens iets wat ik schreef op Facebook postte in de groep ‘Blog – Vrienden’ (40 leden) kwamen er wel een stuk of 30. Dat waren er al 29 meer dan vorig jaar, toen alleen mama mijn blog trouw las.

Toen schreef ik iets zeer emotioneel over de betoging, bedoeld om aan mijn broer en schoonzus uit te leggen waarom ik vond dat ik in Brussel moest zijn. Dat werd zonder dat ik ervan op de hoogte was op Hart Boven Hard gepost, met mijn foto erbij. 7000 views op drie dagen tijd. Terwijl ik de week ervoor alleen maar fluisterend tegen twee collega’s had durven toegeven dat ik ging betogen. En een stuk of wat nieuwe volgers die ik zelf niet ken. (Welkom, nieuwe volgers)

Alsof ik daarmee nog niet genoeg uit de kast was, heb ik me dan ook nog eens laten portretteren voor Hart Boven Hard. Niet omdat ik mijn verhaal zo’n vertellenswaardig verhaal vind. Nee, net omdat mijn verhaal dat van van zoveel mensen is. Ik vind het een beetje absurd dat de helft van de maatschappij tegen bepaalde problemen aanloopt, maar dat iedereen het maar voor zichzelf moet oplossen.

Maar het ligt me niet, zo te koop lopen met mezelf. Ik heb er dagen buikpijn van gehad. Hoewel ik het natuurlijk ook fijn vond om gelezen te worden, ga ik blij zijn als deze fifteen minutes of fame voorbij zijn.

En nu back to normal. Wat proberen te schrijven over het hectische leven, de fabel van de roze wolk, hoe ik zwanger zijn haat maar mijn kindjes doodgraag zie. Ik hoop dat ik dat nog kan, nu het er zo strijdbaar aan toe gaat in mijn hoofd. Maar ik denk het wel, want de inkt kruipt waar hij niet gaan kan.

Geef een reactie