Staken. Het wordt niet echt gedaan in het bedrijf waar ik werk. Door niemand. Maar het staat mij natuurlijk vrij om het wel te doen. Als enige mijn nek uitsteken door te staken, in een bedrijf waar de stakingsbereidheid nihil is? Durf ik dat? Voorlopig nog niet echt. Want hoe leg ik dat uit aan mijn directe leidinggevende en aan mijn collega’s? Dat ik blijkbaar tijd heb om te staken terwijl iedereen verzuipt in het werk.
Daarom was ik er maandag niet, op de fietseling van Hart Boven Hard. Hoewel ik hem met mijn hele hart en hoofd steunde. Ik dacht: ze zijn al met zovelen. Ik dacht: ik heb mijn bijdrage geleverd door mijn schrijfgrage pen willens nillens met de wereld te delen. Ik dacht: als één iemand in een bedrijf van 700 man staakt, kan het zowel niemand zijn.
Maar toen werd er ’s avonds op het nieuws erg smalend gedaan over het gebrek aan stakingsbereidheid in bepaalde sectoren. En ik had toch een beetje spijt. Aan stakingsbereidheid immers geen gebrek. Het is de durf die mij ontbreekt. Maar men moet zich de komende weken vooral niet al te hard op de borst slaan over het gebrek aan stakingsbereidheid. Want ik kan nog altijd van gedacht veranderen voor 15/12. En ik ben vast niet de enige die twijfelt.
Ik vind het best moeilijk om er over na te denken. Soms vraag ik me af of er geen alternatief is voor dat staken. Want ik ben ook niet akkoord met het beleid en wil liefst de regering vandaag nog inruilen voor een heel andere, maar staken vind ik geen vorm van protest waar ik me in kan vinden.
Voor mij is het evident om wel te staken, ik twijfel daar geen seconde aan. Maar ik kan me best voorstellen dat het wat eng is om als enige in zo’n bedrijf te staken ! En ik vermoed dat je niet de enige bent die omwille van die reden het toch niet echt durft.
Wat je morgen ook doet, ik vind het alvast ook een vorm van actie dat je dit hier schrijft 😉