Onderstaande blogtekst heb ik in juni geschreven en uiteindelijk niet gepost, omdat Mehdi er enkele bezwaren tegen had. Nu doe ik het toch, omdat deze context nodig is als achtergrond bij de volgende post.
Mijn woorden zijn nog niet koud. Of we chance hebben dat we onze dure zelfstandige kinderopvang kunnen betalen? Ik weet het nog zo niet. Zelfstandige crèches zijn bedrijfjes. Ze zijn gericht op winst maken. Het welzijn van de kinderen komt onvermijdelijk op de tweede plaats. En het welzijn van het personeel op de derde plaats. En daardoor hebben de twee meisjes die Martha al een jaartje met liefde en toewijding verzorgen nu allebei op hetzelfde moment ontslag genomen, omdat ze aan hun eigen toekomst moeten denken. Ze hebben groot gelijk. Jonge mensen willen zekerheid. Ze zijn te lief om hen dat niet te gunnen. Maar wij zitten nu wel in de shit. Want onze crèche vindt niet zo gemakkelijk personeel dat zich laat vangen aan die slechte voorwaarden. De verzorgsters moeten heel veel uren werken om aan een beetje een leefbaar loon te komen. Ze hebben geen enkel sociaal vangnet. Als ze ziek zijn: geen inkomen. Als de crèche gesloten is: geen inkomen. Ik zie A. en H. met heel veel spijt in het hart vertrekken, en ik weet dat de volgende verzorgsters ook een beperkte houdbaarheidsdatum zullen hebben. Onze crèche houdt vol dat een ander statuut financieel niet haalbaar is. Ik heb daar eerlijk gezegd mijn twijfels bij, maar ik moet hun rekening niet maken.
Intussen heeft ons ‘sociale’ stadsbestuur vlak voor de verkiezingen een kinderopvangtoelage ingevoerd. Voortaan kunnen ouders die in de zelfstandige opvang met vaste dagprijs zitten een tegemoetkoming aanvragen bij ’t Stad. ’t Stad past dan een stukje bij, zodat het verschil met inkomensgerelateerde opvang minder immens is. Tweeps in de partij van onze burgemeester-in-bijberoep doen dit graag af als een maatregel om jonge ouders te helpen. Kijk eens hoe sociaal wij zijn! Maar het is de facto een subsidie voor ondernemers. Ze dient immers om te vermijden dat ouders de zelfstandige opvang met vaste dagprijs verlaten voor IKG van zodra ze daar een plaats vinden. Soit, potato potato. Het punt dat ik eigenlijk wil maken, is dat die hele kinderopvangtoelage me een lege doos van jewelste lijkt. Om er aanspraak op te kunnen maken, moet de crèche immers bereid zijn in te stappen in IKG. Onze crèche is dat niet, en ik vermoed dat dit voor veel zelfstandige crèches zo zal blijken te zijn. Als ze bereid waren in te stappen in IKG, hadden ze het waarschijnlijk allang gedaan.*
Nogmaals, ik moet hun rekening niet maken. Maar ik maak wel onze rekening en ik ben kwaad op mezelf. Omdat ik enkele maanden geleden een plaatsje in de stedelijke kinderopvang heb laten schieten. Daar waren toen allerhande goede redenen voor. Nu lijken al die redenen belachelijk en vergezocht en wou ik dat ik de tijd kon terugdraaien. Ach, spijt komt altijd te laat en is de meest zinloze emotie van alle emoties. Iedereen neemt wel eens slechte beslissingen. Ik ga dus niet kwaad blijven op mezelf, maar heb ons opnieuw op de wachtlijst gezet. Helemaal achteraan. De laatsten zullen de eersten zijn, eventually.
* Mehdi zijn belangrijkste bezwaar: ik zeg dat het een subsidie voor ondernemers is en tegelijk dat ondernemers zeggen: ‘nee, bedankt, we kunnen meer geld verdienen zonder uw subsidie’. Maar zo is het ook.
In het artikel van de Gazet van Antwerpen (dinsdag 9 september 2014) staat dat de kinderopvangtoelage momenteel aangevraagd is voor 293 kinderopvangplaatsen.