Ik ging zo’n moeder zijn die nooit ‘Waarom? Daarom.’ zei. Dat was toen ik nog dacht dat kinderen waarom-vragen stelden waarop ik het antwoord weet. Ik zou de antwoorden geven die ik zelf leerde in de lagere school, of zou het opzoeken op Wikipedia. Maar ‘daarom’, dat zouden ze van mij niet horen. ‘Ja, tererre’, om het op zijn West-Vlaams te zeggen. De vragen die mijn dochter stelt, begin daar maar eens aan …
Gesprek met Martha op de fiets:
– Kijk, Martha, D. loopt daar.
– Waarom loopt die daar?
– Ze gaat eerst met de grote zus naar de grote school en dan komt D. naar jouw school.
– Waarom zit haar zus al in de grote school?
– Omdat die ouder is dan jullie.
– Waarom is die ouder dan ons?
– Omdat ze eerder geboren is.
– Waarom is ze eerder geboren?
– Ja, Martha, omdat dat gewoon zo is.
– Waarom is dat gewoon zo?
– Liefje, sommige dingen kan mama niet uitleggen. Die moet je gewoon aanvaarden.
– Wat is ombaarden?
– Aanvaarden.
– Wat is aanvaarden?
– Soms zijn dingen zoals ze zijn. Soms kan je dingen niet begrijpen, of uitleggen, of veranderen en dan moet je ze gewoon aanvaarden.
– Waarom?
(…)
Ook haar juffen zijn soms helemaal uitge-waarom-d. ‘Martha, jij met je moeilijke vragen altijd, de juf is niet zo slim hoor,’ zei de vorige juf. Waarop Martha vroeg: ‘Juf, waarom ben jij niet zo slim?’ De nieuwe juf doopte Martha al op dag 3 van het nieuwe schooljaar het waarommeisje.
Gelukkig stelt ze ook wel eens normale vragen: Waarom eten giraffen blaadjes van de bomen? Waarom hebben die een lange nek én lange poten? Waarom heeft iedereen zijn eigen dingetje om te ‘onderleven’?
Maar haar moeilijkste vragen stelt ze het vaakst: waarom worden mensen soms ziek en gaan ze dan dood? Waarom is dood voor altijd? Waarom kan oma niet meer terugkomen? Dat is de laatste paar weken een thema dat haar erg bezighoudt. Ze begint soms zomaar plots heel hard te huilen. Dan zegt ze: ‘Ik ben boos op jou, omdat oma dood is. Je moet die terugbrengen met een echte toverstok.’ Of: ‘Bomma gaat een berichtje sturen, en dan komt oma terug.’ Ik probeer haar uit te leggen: ‘Liefje, dat kan niet. Was het maar zo simpel …’ En dan vraagt ze weer: ‘Waarom?’.
Zelf geloof ik niet in leven na de dood, in welke vorm ook. Maar ik kan van mijn driejarige niet verwachten dat ze zich tevreden stelt met dat antwoord. Vorige week vertelde ik haar dat oma een sterretje is geworden, en dat ze nu over ons waakt. ‘Nee, ze zít op een sterretje,’ zei ze, en daarna viel ze in slaap. Voorlopig is ze tevreden met dit verhaal.
Geef toe, van sommige dingen willen we als grote mens ook nog altijd weten waarom…
Dit logje blijft hangen..om een aantal redenen. Het is uiteraard zooooooo herkenbaar, de “waarom-daarom” discussies met je kroost. We kregen er soms een punthoofd van 😀😀. Maar dat gaat over, geloof me! Ik heb onlangs tegen onze Middelste ook nog eens “daarom” gebantwoord, die vlieger ging helaas niet meer op, haha.
Maar je laatste stukje raakt me hoor, de dood uitleggen aan kinderen is moeilijk en hard. En ze hebben het recht op de waarheid, maar wel op hun niveau! Het sterretjesverhaal is dankbaar en ze krijgen daardoor het idee dat iemand altijd bij hen is!
Mooi Sofie!!
Nu kan ik er nog hartelijk om lachen. De peuter kent hier gelukkig alleen maar ‘nog’. Ik hoop ook dat jullie samen nog heel lang en mooi aan het sterretje kunnen denken. Zonder al te moeilijke vragen.
Mooi. Soms is het goed een punt te zetten achter iets. Een vraagteken laat de dingen open. Nog mooier zijn drie puntjes. Ik wens je geduld met de vraagtekens.
Heel herkenbaar.
Ik heb ook al zo vaak geantwoord met “Geen idee, schat.”
Ook wanneer het over de dood gaat. Wij hebben het voorlopig gehouden op veranderen in een engeltje. Dat je dan onzichtbaar wordt en kan vliegen.
Pingback: Blogjaar 2016 | Perfect Day for a Picnic