Sinterklaas: magie of leugen?

Over Sinterklaas is er de afgelopen dagen heel veel over en weer geschreven en geschreeuwd. Ik wil het niet over zwarte piet hebben, wel over het betere bochtenwerk in mijn ouderschap dat die hele Sinterklaas met zich meebrengt. Ik lieg niet graag tegen mijn kinderen, dat is één ding. De pedagogische visie achter het sinterklaasfeest vind ik bovendien fel achterhaald. ‘Je moet braaf zijn om cadeautjes te zijn van een ouwe bisschop’, is een boodschap die totaaaaal niet strookt met wat ik mijn kinderen wil leren. Ten eerste wil ik hen leren dat ze niet al te braaf moeten zijn. Zelf heb ik het ‘flink zijn’ als kind veel te veel ter harte genomen. Nu ben ik volwassen en wou ik dat ik wat stouter durfde te zijn. Zeker in het huidige politieke klimaat kan je maar beter niet te braaf zijn. Ten tweede wil ik niet dat ze iets doen omdat er cadeautjes tegenover staan. Ten derde ben ik opgegroeid in het bisdom Brugge waar Vangheluwe bisschop was en zie ik geen enkele reden om mijn kinderen aan te leren dat een ouwe bisschop een gezagsfiguur is waar ze rekening mee moeten houden.

Bovendien kom ik in de problemen omdat ik mijn story nog niet straight heb. Mijn dochter is nog maar drie, maar ze stelt verdomd kritische vragen. Hoe klimt Sinterklaas op het dak? Hoe gaat hij terug naar buiten? Hoe gaat hij dan naar het volgende huis? Krijgen alle kindjes cadeautjes? Het is toch zijn verjaardag, waarom krijgen wij dan cadeautjes? Pfoe, ik zou eigenlijk het liefste zeggen: ‘Als je denkt dat er iets niet pluis is aan dat verhaaltje, dan heb je gelijk. Het is allemaal verzonnen. Ga nu maar weer spelen. Je cadeautjes krijg je zo ook wel.’

Tot zover mijn bezwaren tegen de Sint. Tot zover de rationele moeder die nadenkt over opvoeden-hoe-en-wat.

En dan is er mijn dochter die ongerust vraagt of we wel een schoorsteen hebben. Ik neem haar mee naar de overkant van de straat zodat ze de schoorsteen kan zien. Zichtbare opluchting op haar gezicht terwijl ze naar boven wijst: ‘O, ja, we hebben er één, en de buren ook. Iedereen heeft een schoorsteen!’ *Haalt opgelucht adem en gaat goedgemutst naar binnen*

En dan is mijn dochter die glundert wanneer ze Sinterklaas (de échte) op tv hoort zeggen dat er géén stoute kinderen zijn dit jaar. (Ik glunderde vooral wanneer ik naar Ramon keek – hoewel die qua stereotypering ook wel niet helemaal koosjer is –  en lag plat met het ‘Ministerie van Binnenlandse Daken’. Het enige moment op het jaar dat ik kan lachen met onze burgemeester is wanneer zijn tekst door Hugo Matthyssen wordt geschreven.)

En dan is er mijn dochter die een tekening naar Sinterklaas mag sturen en die brief in een brievenbus mag gooien en dan allemaal kritische vragen stelt over wat er vervolgens met die brief gebeurt.
– Hoe weet de postbode dan waar de Sint woont?
– Maar niemand mag toch naar het kasteel van Sinterklaas gaan, waarom mag de postbode dat wel?

En dan is er mijn dochter die zich rot amuseert op de expo van de spiekpietjes. (Al had ik me minder geschaamd om het spiekpietjesboek voor te lezen op de tram als die pietjes alleen maar wat roetvegen hadden gehad.) En dan is er een moeder die tegen haar eigen principes de joker van de spiekpietjes inzet om hulp te krijgen bij het opruimen. (Zo fout, maar hé, die andere moeders doen ook maar wat.)

En dan is er mijn dochter die zich afvraagt hoe dat werkt met die schoen zetten, want ‘Ik moet mijn schoenen morgen toch aandoen om naar school te gaan’.

En dan is er mijn dochter die op haar verlanglijst voor Sinterklaas ook dingetjes van Bumba plakt, want ‘Thomas vindt Bumba leuk’.

En dan is er mijn zoon die ‘Kaasje‘ roept wanneer hij de Sint op tv ziet en meedanst en -huppelt als er een Sinterklaasliedje speelt. En dan is er mijn zoon die van blijdschap danst en in zijn handjes klapt wanneer hij picknickjes en mandarijntjes bij zijn schoentje ziet liggen.

En dan is er timehop die me eraan herinnert hoe leuk we de intrede van de Sint in Berchem vorig jaar vonden. Martha had daar zo van genoten dat ze erna op de grond in slaap viel.

Nee, ik wil mijn kinderen de magie van Sinterklaas niet ontnemen. En mezelf ook niet trouwens. Als ik ervoor moet liegen, dan is dat maar zo. Het is tenslotte een kinderfeest.

 

PS: Stiekem wil ik het toch ook een beetje over zwarte piet hebben. Ik heb namelijk een mening over het pietendebat, en als ik de reacties op Facebook en de krantenpagina’s er even op nasla is er vermoedelijk zo’n 95 procent kans dat u het met mij oneens bent. Mijn mening komt ongeveer hierop neer: als iemand zegt, ik voel me gekwetst, dan kan je maar beter zeggen: ‘o, sorry, dat was niet mijn bedoeling, leg me uit waarom en ik zal proberen je niet meer te kwetsen’, dan beginnen roepen dat het niet waar is en dat die persoon zich niet gekwetst mag voelen.  Ja, ik ben politiek correct. Nee, ik denk niet dat de wereld naar de haaien gaat door mensen die politiek correct zijn. De wereld gaat naar de haaien als we niet meer in staat zijn tot empathie.

Verder kon ik me heel erg vinden in wat Dalilla Hermans, Bie Vancraeynest, Maartje Luif en Thomas Smolders schreven. Ook het essay ‘Requiem voor een versleten Piet’ in Revue Lanoye is bijzonder lezenswaardig. Hij haalde mijn kop uit het zand in de pietendiscussie en zorgde ervoor dat ik mijn kop nooit meer terug in het zand kan steken. Om het met de woorden van Tom Lanoye zelf te zeggen: ‘Kennis is als kanker: zodra ze is verworven, vormt ontkenning geen remedie.’

8 gedachten over “Sinterklaas: magie of leugen?

  1. Falderie

    Ik voel het ook zo kriebelen om iets over dat pietendebat te schrijven, maar ik heb het gevoel dat alles eigenlijk toch al een beetje is gezegd.
    Hopelijk overheerst tot 6 december nu gewoon het mooie van de traditie

    Reageren
    1. Sofie Bericht auteur

      Ik had een veel langere post klaarstaan, maar had niet veel zin om allerhande bagger over me heen te krijgen. En alles is inderdaad al gezegd. Maar kijk, nu kon ik het toch niet laten om er alsnog iets over te zeggen. Mocht je toch niet kunnen weerstaan aan de kriebels kom ik graag bij je lezen.

      Reageren
  2. Mrs Brubeck

    Ik wil geen kind de magie ontnemen. Wij hebben altijd zo genoten van onze kinderen hun enthousiasme, binnenkort opnieuw met ons kleinkind.
    Je mening over het pietendebat is een wijsheid die geldt op vele vlakken, eentje die menig mens beter zou toepassen!
    Respect Sofie!

    Reageren
  3. Kleine Atlas

    Mijn eigen persoonlijke ontdekking van het jaar:

    Het. Helpt. Niet. Om te zeggen dat het maar een verhaaltje is. Of, schoner, dat het een oud verhaal is dat we vandaag nog graag vieren en dat mama’s en papa’s nu doen wat de echte Sinterklaas (St-Nicolaas) vroeger, lang geleden deed. Ja, ja, knikt mijn kind en dan springt het recht onder de woorden: ‘de Sint komt ook bij oma langs!!’. Echt vs. niet echt is gewoon onbestaande in een kleuterbrein.

    Er is blijkbaar ooit een filmpje gemaakt (onvindbaar, als ik alle fora geloof) waarin een juf zich voor de ogen van haar klas verkleedt als sint. Als de kinderen vervolgens gevraagd wordt wie die persoon is, antwoorden ze vol vertrouwen ‘de Sint’. En waar is de juf dan? ‘Die is even weg’. Onwrikbaar, dat geloof.

    Wat de Pieten-discussie betreft snap ik er niets van. Ik volg uw standpunt. En ik voeg er in gedachten elke keer aan toe: de goedheilige man is gebaseerd op een Turkse heilige, Nicolaas van Myra – time for a change, ook daar?

    Reageren

Geef een reactie