Mogen we van de kinderopvang meer verwachten dan dat onze kinderen onderdak en eten krijgen, en dat ze – als alles goed gaat – niet verongelukken?
Donderdag
– Wie is dat?
– T.
– En kan hij al zitten?
– Ja, hij is bijna een jaar.
Opnieuw een nieuw gezicht in de crèche. Dat is bijna wekelijkse kost. Nieuwe interims, de ene na de andere. Opnieuw moet ik mijn baby achterlaten bij iemand die hij nog nooit gezien heeft. Wat als hij straks valt, wie zal hem dan troosten? Een wildvreemde.
Ik vraag me af wat het doet met het vertrouwen van een baby in de wereld, als zijn ouders hem telkens weer bij wildvreemden achterlaten. Ik heb geluk. Mijn zoon is een vrolijk kind. Hij maakt er niet echt van; begint gewoon te spelen; lacht wanneer we vertrekken. Maar ik lach niet.
Vrijdag
Het is hier met de crèche van T. Ik bel met een vervelende mededeling. (Pauze. Een pauze die lang genoeg is om dertig manieren te bedenken waarop een kind kan verongelukken.)
T. is uit zijn bedje gevallen. (Pauze. Een pauze die lang genoeg is om te bedenken wat de gevolgen kunnen zijn wanneer een kind uit een bed van 1 meter hoog valt. 1 meter hoog! Serieus.)
Het was de schuld van de interim. Ze had het bedje niet dicht gedaan en …
– Hoe is het met hem? Hoe is het met mijn kind?
Hij is gelukkig oké. Hij heeft er nog geen blauw plekje aan overgehouden. Maar ik mag er niet aan denken wat de gevolgen wel hadden kunnen zijn.
Missen is menselijk. De omstandigheden waarin deze fout gemaakt werd, zijn dat evenwel niet meer. Hoge werkdruk en een komen en gaan van nieuwe interimkrachten die moeten wennen aan telkens een nieuwe werkomgeving.
Bandwerk
Wat was ik blij toen we voor T. een felbegeerd plaatsje in de gesubsidieerde stedelijke kinderopvang te pakken hadden. Het zag er veelbelovend uit. Een grote tuin om in te spelen. Verzorgsters met ervaring, die vast wel gelukkig waren in hun job. Ah ja, want ze werken voor ’t Stad.
Nu T. een half jaar in de stedelijke kinderopvang zit, zijn wij een pak illusies armer. In de grote tuin heeft hij nog niet gespeeld. En de verzorgsters zijn helemaal niet gelukkig. Integendeel, ze zijn overwerkt.
Baby’s eten geven: bandwerk. Pampers verversen: bandwerk. Tijd voor extra verzorging is er niet. Tijd om te knuffelen: geen. Tijd om te spelen: geen. Tijd om T. opnieuw zijn fruitpap aan te bieden wanneer hij er om 14u30 niet van heeft gegeten: geen.
Het is erg voor de baby’s, dat ze bandwerk zijn. Maar het is ook erg voor de verzorgsters. Tijdens de vroege shift en de late shift is er 1 verzorger, ongeacht hoeveel baby’s er dan zijn. “Mama, kan jij even hier blijven, zodat ik vlug vlug kan gaan plassen? Ik moet al een uur”, werd me eens gevraagd. De kinderverzorgsters kozen voor dit beroep uit liefde voor het kind. Onder de huidige omstandigheden hebben ze geen tijd om meer dan het strikt noodzakelijke te doen.
Werkbaar werk? Mag het even? Die mensen zorgen voor wat wij het liefste zien. Ze verdienen meer respect.
Kwaliteitsvolle kinderopvang? Mag het even? Mogen we van de kinderopvang meer verwachten dan dat onze kinderen onderdak en eten krijgen, en dat ze – als alles goed gaat – niet verongelukken?
Kapotbespaard
Uit mijn eigen ervaring en wat ik hoor, concludeer ik dat het huidige stadsbestuur de stedelijke kinderopvang wil kapotbesparen. Volgens de N-VA is kinderopvang organiseren geen taak van de overheid. Dus: “Als we maar hard genoeg besparen, trekken de ouders vanzelf wel weg. Probleem opgelost.”
Wat zijn onze opties? Blijven, en lijdzaam toekijken. Of weggaan, ons blauw betalen en ons stadsbestuur de kans geven om te zeggen: kijk eens, de ouders trekken naar de zelfstandige crèches. Er is geen vraag naar gesubsidieerde stedelijke kinderopvang. We kunnen ze net zo goed sluiten.
Kasper gaat vanaf april een onthaalmoeder. We zijn er vorige week met z’n drie langs geweest en hij werd al heel erg geknuffeld. Binnen twee weken gaat hij een dagje wennen, daarna is het voor echt. Ik hoop dat het goed gaat hebben. wat klinkt dit in ieder geval heel erg slecht zowel voor jou als voor de kinderverzorgsters. Het is voor een mama sowieso al moeilijk om haar kindjes ergens achter te laten. Dan wil je zeker zijn dat er goed voor gezorgd wordt. Hopelijk komt er gauw beterschap het is maar met dat mensen als jij dit aankaarten dat er verandering zou kunnen komen, lieve Sofie.
Heel spijtig om te lezen, het is helaas op vele plaatsen zo, niet alleen in de kinderopvang.
Ja, dat is waar. Toen mijn moeder in het ziekenhuis lag, had ik eigenlijk dezelfde ervaring. Triest.
Ik merk het verschil enorm! Mijn dochter gaat 3 dagen naar een ‘grote’ crèche en 1 dag naar een onthaalmoeder. Maar de onthaalmoeder kost mij 3x zoveel en is dus onbetaalbaar voor mij als alleenstaande moeder. Dus gaat mijn dochter binnenkort 4 dagen naar de ‘grote’ crèche. Daar spelen ze wel veel en is het ook niet echt mega bandwerk hoor, maar bij het minste scheetje moet ik mijn dochter komen halen. ‘Want ze heeft koorts’, ‘want ze hoest teveel’, ‘want ze heeft hele rode wangen’…. Zolang mijn kind eet en speelt is er in mijn ogen niks aan de hand. Maar ik snap het ook wel, die “extra zorg” kunnen ze op dat moment missen als de pest. Jammer maar helaas.
Heel jammer. Ik snap het wel dat ze die extra zorg kunnen missen, maar als mama moet je het dan ook altijd maar geregeld krijgen op je werk.
Ik ben jobstudent in een buitenschoolse opvang en we zullen zeker de ouders niet opbellen bij ‘rode wangen’, maar wel bij koorts, diarree, enz. Dit is ook om te voorkomen dat de andere kinderen en de begeleiders ziek worden. In mijn ogen niet per se de extra zorg (pas op: ik spreek ik hier niet over een crèche, maar over een buitenschoolse opvang. Ik heb niet genoeg ervaring om over een crèche te spreken). Want waar ga je je kind afzetten als de begeleiders ziek zijn? (nu ok, we gaan nooit allemaal op hetzelfde moment ziek zijn, maar indien er een begeleider ziek is, is het nog drukker voor de begeleiders die er wel zijn).
Dat hoofdstuk is bij ons al even achter de rug, wij hadden het geluk in ons “dorp”, eigenlijk stad, een steengoeie créche te hebben, met weinig personeelsverloop en persoonlijke aandacht. Alhoewel het ook best een grote opvang is.
Ons eerste kleinkind zal daar binnenkort ook naartoe gaan en we zijn er erg blij om.
Ik vind je redenering helemaal correct,en het zijn uiteraard de kindjes die er de dupe van zijn, en wss ook de reden dat er soms fouten gebeuren.
Het jammere is dat het probleem zich doortrekt in heel de gezondsheidszorg…ook ouderen worden
aan hun lot overgelaten.
Er wordt veel te weinig aan de alarmbel getrokken.
Zo leuk dat jullie kleinkind naar zo’n vertrouwde plek kan.
Inderdaad waar dat je hetzelfde ziet gebeuren in de hele zorgsector. We zouden met zijn allen eens wat vaker aan die alarmbel moeten gaan hangen.
Dat is dikke miserie! En echt niet fijn voor je kindje.
Gelukkig kan het ook anders. Ons meisje zit in een zelfstandige crèche, gelukkig inkomenstarief. Ze heeft 2 heel fijne begeleiders, die de kindjes met hart en ziel graag zien. Ze maakte daar haar eerste tekening, mag daar in en op de kasten en tafels kruipen, eet als ze honger heeft,…. Ze laten zich ook pedagogisch begeleiden om ervaringsgericht, op maat van het kind te werken. En we merken dat dat de kinderen goed doet. Ons dochtertje huilt soms tranen met tuiten omdat ze naar huis moet ;-). Dus het kan echt wel anders, super jammer dat het bij jullie tegen valt.
Dat klinkt fantastisch, buitenmus! Waar is dat 😉
Landelijk Oost-Vlaanderen 😉
hoi voor alle mama’s die net als ik een grote opvang niet zien zitten mijn kindje is bij een onthaalmoeder geweest van landelijke kinderopvang de opvang is op loon gebaseerd ( laagste lonen kunnen opvang krijgen vanaf 5euro per dag )
en nu ben ik reeds 2 jaar zelfs onthaalmama bij landelijke kinderopvang wij krijgen vaak controle en zijn verplicht een aantal bij scholingen te volgen per jaar dat wij mee zijn met alle nieuwe dingen in de opvang wereld !
echt een aanrader om eens achter te horen zodat jullie jullie kindjes met gerust hart kunnen achter laten (en zonder dat jullie je blauw te betalen ) op een warme liefde volle opvang wand tijd om te knuffelen moet er altijd zijn !
Bedankt voor je reactie, Gitte. Dat klinkt wel goed. Blij dat er ook nog zo’n opvang bestaat.
Wat vreselijk!
Hier wel ‘geluk’: mijn jongste manneke heeft vaste begeleiders die hem goed kennen en die goed voor hem zorgen. Ze spelen buiten met de kinderen, en ik heb niet de indruk dat men overwerkt is daar. Het ligt ook aan de organisatie zelf, aan hoe er leiding gegeven wordt, … Dat zie ik jammer genoeg ook in vele onderwijsorganisaties waar ik kom: vergelijkbare taakstelling en context, maar werelden van verschil door de gecreëerde kaders waarin mensen zich mogen bewegen.
Het vast personeel is het allemaal beu!!
De werkdruk is veel te hoog!!! Besparingen en nog is besparingen maar wat met het welzijn van de kinderen en het personeel? Daar denken ze niet aan, ze werken met cijfers en normen. Alleen staan met 18 peuters voor enkele uurtje komt ook bijna dagelijks voor.. Als er dan is controle komt van kind en gezin dan is het op voorhand aangekondigd en heel raar altijd op een dag dat je is niet boven je aantal zit. Er zijn dikwijls veel te veel kinderen aanwezig . Ze moeten de bedjes delen en als er geen plaats is,tja dan zal je baby maar even moeten wachten tot er een bedje vrij is.
Bedankt voor je reactie. Vreselijk zeg. Het is gewoon nog erger dan ik dacht. Ik heb veel bewondering voor je.
Beste mensen, eender welke kinderopvang gesubsidieerd of zelfstandige ga kijken, zorg dat je een tijd in de opvang kan blijven en observeren voor je inschrijft aan de reactie en interactie kind en verzorgster kan je al o zo veel leren en de juiste opvang kiezen.
helemaal eens met je artikel maar laat ons ook de hand in eigen hart steken…waar halen we het in feite vandaan om onze kleinste onmondigen achter te laten in de handen van iemand die nooit voor en kind kan doen wat een ouder of grootouder of eender wie het kind graag ziet kan doen…. een vreemde moet het maar doen, voor 8 kindjs tegelijk en we willen er echt niet teveel voor betalen hoor, neen dat moet bekostigd worden door een ander—er zijn vele landen en samenlevingen die er echt van okijken wat bij ons in dit land dagelijkse kost is voor vele baby’tjes, soms amper 8 weekjes oud
Bedankt voor je reactie.
Ik ben er voorstander van om baby’s minstens een jaar bij de ouders te houden, waarbij de zorg liefst zo gelijk mogelijk verdeeld wordt tussen de beide ouders. Maar helaas heeft momenteel niet iedereen die keuze. Voor veel mensen is het financieel niet haalbaar om maandenlang thuis te blijven. Zelfs tijdskrediet, ouderschapsverlof etc. zijn er alleen voor mensen die het zich kunnen permitteren.
Los daarvan vind ik ook dat kwaliteitsvolle en betaalbare kinderopvang de basis is voor een maatschappij waar er meer gelijkheid is tussen mannen en vrouwen. Als binnen een gezin beslist wordt om een kind niet naar de kinderopvang te sturen (wegens te duur, te weinig verzorgers …) dan is het al te vrouw die voor de zorg instaat (omdat vrouwen gemiddeld minder verdienen, maar ook door traditionele rollenpatronen).
Tja dit is nu een maal onze samen leving .je kan er niet om heen.en de kindjes die ik bij houd die zie ik echt wel graag hoor even als hun kei hard werkende ouders.zelfs de ouders die niet werken maar toch nood hebben aan opvang eender welke reden.ze zijn allemaal welkom en heb er dan ook een hele goeie band mee elke ouder wil het beste voor zijn kind en ik werk daar heel graag aan mee al meer dan 35 jaar
Tussen 1988 en 1997 zijn onze vier oudste zonen naar een kribbe in het Leuvense geweest. Ook toen al was er eigenlijk geen tijd en geld om meer te doen dan het hoogstnodige. Ik vond het vreselijk om hen daar te moeten achterlaten. Bij zoon vijf ben ik thuis gebleven en zowel hij als ik hebben van die eerste drie jaar genoten. Ik vond het geen overbodige luxe, zoals sommige collega’s het noemden. Ik verdiende niets, maar kreeg heel veel in de plaats. Ik wens het alle mama’s toe.
Wat spintig, voor alle betrokkenen! Onze oudste zat in een fantastische stadscrèche in Antwerpen. Hopelijk kan die als voorbeeld dienen om het stadsbestuur te laten zien hoe het wel kan!
Jammer dat uit werken per definitie wordt gezien Als emancipatie en voor je kind zorgen niet…