Nationale betoging

Ja, ik steun de betoging. Het zal vanop afstand zijn, deze keer. In november 2014 ging ik voor het eerst betogen. Sindsdien zijn de redenen om me kwaad te maken alleen maar vermenigvuldigd.

Wanneer ik hoor dat de kleuterjuffen en kinderverzorgsters van mijn kinderen mee betogen, hoor je me niet mopperen, integendeel. Gelijk hebben ze! Ze zijn het kanonnenvlees van de besparingspolitiek. Zie mijn post daarover.

Ik steun de betoging om alle zelfde redenen als toen ik dit schreef, en nog enkele meer:
– de Turteltaks, moet ik daar nog woorden aan vuil maken?
– Kris Peeters die denkt dat werkbaar en wendbaar werk hetzelfde zijn, terwijl ze dat per definitie niet zijn; die de 38-urenweek wil afschaffen; die beweert dat we allemaal boven onze stand leven, terwijl zo veel mensen niet eens rondkomen
– banken die met belastinggeld gered zijn, maar daarna gewoon doordoen met constructies opzetten zodat mensen met geld diezelfde belastingen kunnen ontduiken
– besparingen, tot bloedens toe, in sectoren die er écht toe doen: zorg, kinderopvang, onderwijs
– bomen en bossen die plaats moeten maken voor industrie en winkelcentra
– een tracé dat door de meerderheid van de Antwerpenaren werd weggestemd, maar op het punt staat om toch uitgevoerd te worden
– wij domme burgers die blijkbaar altijd alles verkeerd begrijpen, wat aan ons ligt, niet aan de communicatie van wie verkeerd begrepen wordt
– behalve dat van die dansende moslims, dat hadden we misschien niet verkeerd begrepen maar bewijzen moesten we toch ook niet vragen

Elke keer dat ik denk: nu hebben we het ergste wel gehad, bedenken ze weer iets dat nog geschifter is. Dus ja, ik ben nog altijd even kwaad als op 6 november 2014. Misschien nog net iets kwader. De vakbonden en het middenveld hebben mijn steun. Ik hoop dat een significant deel van de Belgen dinsdag in de straten van Brussel nóg eens duidelijk gaat maken dat er Wel Een Alternatief Is. Reken voor mij maar een virtuele + 1.

En hier kan je nog altijd de petitie tegen de zogenaamde Wet Peeters ondertekenen.

10 gedachten over “Nationale betoging

  1. Kathleen

    Zelfs al woon ik er niet meer, het raakt me nog altijd wat er op politiek vlak in België gebeurt. Ik hoop echt dat de meerderheid van de mensen eindelijk eens anders gaat stemmen. Want het gaat al jaren de verkeerde kant op.

    Reageren
  2. lecoeuramareebasse

    A to the MEN. ik denk altijd: zijn ze nou helemaal besodemieterd? en dan passeert er weer zoiets, ik zeg maar wat: he we zullen anders wat bommen smijten op syrie, blijkbaar geen vn mandaat of parlementair debat voor nodig en die oude f16s kunnen dan precies toch nog dienen. en dan denk ik weer, tzijn wij, de besodemieterden. verdikke.

    Reageren
  3. Ellen

    Ik ben ook nog altijd even verontwaardigd en hoop dat – terwijl ik thuis een heleboel kinderen van school opvang – de rest allemaal gaat betogen vandaag. Mij hoor je dus ook niet mopperen. Het is nodig.

    Reageren
  4. Griet

    je zou voor minder gefrustreerd geraken… ik kan het soms ook ff niet meer vatten…

    maar is het dan echt nodig het land plat te leggen?
    mijn vriend moet elke keer thuis werken of we kunnen niet op vakantie vertrekken (die al eeuwig gepland stond en wij hebben geen auto/rijbewijs), of moeten ze dan het kantoor van een minister kort en klein slaan of moeten ze dan, mensen die wel willen / moeten gaan werken (omdat ze anders niet rondkomen) beletten te gaan werken?

    je kan toch ook op andere manieren je stem laten horen? je kan toch ook anders je verzetten?
    de vakbonden hebben een beetje mijn geloof verloren…

    maar daarnaast… er zijn zo veel dingen die anders moeten en kunnen 🙁
    soms kijken de politiekers niet verder dan hun neus lang is…

    Reageren
    1. Storm

      De vakbonden hebben vooral krediet verloren door een paar idioten bij de spoorbonden die om de vijf botten staken. Nu, toegegeven, vakbonden mogen zichzelf ook eens beginnen moderniseren, maar moderniseren staat niet per sé gelijk aan de economische gedachtengang van vandaag.

      Ik hoor heel vaak “ze moeten het op een andere manier doen”, maar welke andere manier heeft dan voldoende impact? Het principe is simpel: Ik werk, ik word daarvoor betaald. Dat werken (of dus niet werken) is zowat het enige wapen dat ik heb als ik met iets niet akkoord ga, ik ben geen bedrijf dat pakweg naar het buitenland kan gaan of een politieker die met wetten allerlei zaken kan opleggen.

      Misschien moeten mensen eens hun gedachtegang omdraaien. Ik las daarover een schitterend artikel i.v.m. de recente staking van bagageafhandelaars in Zaventem. De kop was: “Zaventem ligt plat door incompetent management” of zoiets. Dat vat het zowat samen, veel duidelijker dan “bagageafhandelaars leggen Zaventem alweer stil”. Want stakingen doe je zo snel niet meer (uitgezonderd de spoorwegen), zeker de dag van vandaag waarin stakers alle mogelijke bagger naar hun kop gesmeten krijgen. Het is het resultaat van een verziekte bedrijfssfeer en mismanagement of een verziekt overheidsbeleid. Het probleem ligt minstens even vaak bij het management/de regering, maar om één of andere reden wordt de bagger enkel naar de stakers, zij die hun nek durven uitsteken, gegooid. En de media gaat daar blindelings in mee, en “de mensen” dus ook, want herhaal het voldoende en op den duur gelooft iedereen het. Jammer.

      Reageren
      1. Sofie Bericht auteur

        Helemaal waar wat je schrijft. Bedankt hiervoor. Ik was vroeger zelf de eerste om te klagen over stakers en betogers, maar ze staken en betogen niet zomaar. Jammer dat de media het altijd zo framen. Het zou inderdaad een verademing zijn als ze focusten op het ‘waarom’ van dergelijke acties, ipv altijd alleen de overlast te belichten.

        Reageren

Laat een reactie achter bij Kathleen Reactie annuleren