zondag de negende

Het is zondag 9 november. Exact 9 maanden geleden was het ook zondag. Ik was voor het eerst in maanden door mijn was heen. Op het vuur stond een grote pot paprikasoep. Man en kind deden een dutje. Ik zette me in de zetel met The goldfinch van Donna Tart.

Toen kreeg ik telefoon van Julie. Dat mama een beroerte had gekregen, maar dat ze haar wel herkende. Ik hoorde meteen dat het ernstig was. Niet zoals toen ze borstkanker kreeg. Toen dacht ik: oké, nu heb je borstkanker, maar dan genees je daarvan en leef je gewoon weer verder. Nee, dit was voor altijd, dat had ik meteen door.

De daaropvolgende weken en maanden waren turbulent en emotioneel. Dat zijn ze nog steeds. Maar nu is mama weer thuis. Ze heeft al een lange weg afgelegd en nog een lange weg te gaan. Maar onze huismus is thuis en daar is ze blij om.

mama thuis

4 gedachten over “zondag de negende

  1. elkedecruynaere

    3 blogpost, meer had ik niet nodig om een nieuwe volger van je blog te worden. Naast het moederschap, feminisme en het ploeteren delen we (jammergenoeg) dit. Schouderklop uit Gent xxx

    Reageren
  2. Pingback: Zondag de negende | Sofie moedert maar wat aan

Geef een reactie