De blootheid van de blogger

 

Van Sigrid kreeg ik de Liebster Award. Dat is een soort van kettingbrief onder bloggers. Ze vroeg me hoe ik sta tegenover mezelf blootgeven in een blog. Wel, ik vind dat een moeilijke. Want hoe beantwoord ik die vraag zonder prijs te geven wat ik niet deel?

Over sommige dingen blog ik open en complexloos. Ik durf het ware gelaat van mijn verdriet over mijn moeder te laten zien. Ik ga ervan uit dat die emoties zo universeel zijn dat de meeste mensen er iets in herkennen. Bovendien is mijn moeder dood. Ze kan er niet meer over aangesproken worden.

Er zijn veel dingen waarover ik wel wil maar niet durf te schrijven. Soms wou ik dat ik de moed had om even eerlijk te zijn als Prinses. Maar zij is anoniem en ik niet, dus daar is dat. Misschien begin ik op een dag een nieuwe anonieme blog. Alhoewel, dat lijkt me ook weer zo’n gedoe.

Hét dilemma van elke blogger die toevallig ook mama of papa is; wat schrijf ik over mijn kinderen? Hoe veel informatie gooi ik over hen op het internet? Het zijn ten eerste niet alleen mijn kinderen. Mijn man heeft serieuze bedenkingen bij bloggen over en foto’s verspreiden van de kinderen. Dat was bijvoorbeeld een discussie in het weekend van hun verjaardagen en de bijbehorende verjaardagsbrieven (hier en hier). Ik heb ze gepubliceerd, met de belofte dat ik erover zou nadenken of ik dit niet op een andere manier kan doen de komende jaren.

Uitgerekend datzelfde weekend werd ik voor het eerst herkend op straat. Op de Grote Parade sprak niemand minder dan Coeur me aan: ‘Sofie? Sofie Strubbe?’. Dat was even schrikken. Ze herkende me bovendien aan mijn dochter. Ik vond het fantastisch om Coeur eindelijk te ontmoeten, maar het was wel confronterend om herkend te worden om wat ik online zwier.

Ik denk soms: zo lang ik mijn kinderen niet te kakken zet, zal het wel allemaal meevallen. Of niet? Een tijdje geleden las ik deze blog over kinderen in de online etalage. Ik hoorde een collega vertellen dat ze een filmpje maakte van haar zoon en een vriendje, en dat het vriendje angstig vroeg om het niet op Facebook te zetten. Misschien vinden onze kinderen het dus niet zo leuk dat ze gemeengoed zijn geworden. Ik denk na over die dingen, maar ben er niet uit wat ik ermee aan moet.

Er is één belangrijke reden dat ik tóch over hen blijf schrijven. Als ik de pech heb om maar even kort mee te gaan als mijn ((over)groot)moeder, dan hoop ik dat mijn kinderen blij zijn met de kleine herinneringen die ik voor hen heb bewaard. Of het dan in een openbare blog moet zijn, is natuurlijk de vraag.

Dus ja, hoe open blog ik? Dat ik het zelf niet weet, eigenlijk. Maar ik neem aan dat zowat alle bloggers, zeker de mamabloggers, hiermee worstelen. Hoe zit het bij jullie? Dat wil ik Liebster Award-gewijs in het bijzonder weten van Mrs. Brubeck, Levelieze en Annelies in Boekenland. En dit wil ik nog liever weten: wat betekent bloggen voor jou? Wat draagt het bij aan jouw leven? Waarom zou je het al dan niet erg vinden mocht je plots niet meer mogen bloggen?

We zijn overigens ook nog steeds op Facebook te vinden.

15 gedachten over “De blootheid van de blogger

  1. eva

    Heel herkenbaar voor mij, ook op andere manieren dan alleen het ontbloten van de kinderen. Waar leg ik de grens met mijn werk? Op die vraag heb ik al veel getobd. Mijn werk neemt een heel stevige brok van mijn leven in beslag, en ik blog er ongeveer nooit over.

    Reageren
    1. Sofie Bericht auteur

      Is het met grotere kinderen niet nóg moeilijker om te weten wat je kan schrijven en wat niet? Of vraag je het hen gewoon?

      Ik kan me wel voorstellen dat het voor jou niet evident is om de grens te trekken met je werk. Ik blog nooit over mijn werk. Dat vind ik te moeilijk en te gevoelig. Maar ik blog wel geregeld over of voor jouw werk 🙂

      Reageren
  2. Falderie

    Ik heb geen kinderen, maar dat is wel iets waar ik me vragen bij zou stellen als blogger. Maar ook als Facebookgebruiker. Als ik zie hoeveel mensen er foto’s van hun kinderen op facebook zetten (en dan vooral wat soort foto’s soms… Ik zou het echt niet fijn vinden moest Facebook dertig jaar geleden hebben bestaan en mijn moeder allemaal foto’s van mezelf in mijn blootje online zou hebben gezet)

    Privacy en bloggen, ’t blijft toch een evenwichtsoefening.

    Reageren
    1. Sofie Bericht auteur

      Ik ben ook wel blij dat de gênante anekdotes waar mijn moeder maar niet genoeg van kreeg niet vereeuwigd zijn. Anderzijds zou ik nu wel heel blij zijn mocht ik ergens zwart op wit kunnen lezen hoe ze naar mij keek. Het blijft inderdaad een evenwichtsoefening.

      Reageren
  3. Kathleen

    Wij hebben onze dochter altijd heel bewust van facebook afgehouden. Zodra iemand een foto van haar erop zette, vroegen we die eraf te halen. Ik vind het maar een eng idee dat er een ganse digitale databank van je leven bestaat.
    Maar het is heel moeilijk om om helemaal niets over je kinderen te schrijven. Uiteindelijk zit je op sociale media om het contact, en contact maken met anderen kan je pas echt door iets te delen. Dus dat is altijd persoonlijk. En aangezien kinderen een enorm groot deel van je leven zijn, is het bijna onmogelijk helemaal niets over hen te schrijven. Maar ik probeer het toch zo beperkt mogelijk te houden: geen foto´s, geen echt persoonlijke informatie, en zeker geen negatieve zaken. Alleen als er iets grappigs is gebeurd, schrijf ik daar wel eens over. Of iets meer algemeens over kinderen opvoeden of ouderschap.

    Ik denk dat het makkelijker is de lijn te trekken door jezelf af te vragen: stel dat mijn ouders dat soort informatie op internet gedeeld hadden indien dat toen mogelijk was geweest, zou ik dat dan okee hebben gevonden?
    Ik ben zeer opgelucht dat er in onze tijd nog geen facebook enzo bestond. Anders zou nu misschien iedereen “compromitterende” foto´s van mij kunnen googelen :p Dat wil ik voor mijn dochter ook zou houden.

    Reageren
    1. Sofie Bericht auteur

      Dat is inderdaad een goeie manier om de grens te trekken: wat zou ik ervan vinden als iemand dit over mij zou schijven? I’ll keep that in mind …

      Reageren
  4. lecoeuramareebasse

    Oei 😊 Maar we waren ook al wel facebookvrienden he! Maar misschien herkende ik je dochtertje idd wel van de blogfotos ja. Ik vind het wel veilig achter mn tekeningen en zonder namen. Maar uiteindelijk deel ik ook best wat. Blijft een moeilijke. Ik schrijf veel niet. Ook al zouden sommige dingen wss echt blog dynamite zijn 😎😁 i feel you, tis nen ingewikkelde.

    Reageren
    1. Sofie Bericht auteur

      Jij zit wel relatief veilig, ja 🙂 Tot ze je awards beginnen uitreiken natuurlijk. En als dat boek er binnenkort komt, is het helemaal gedaan met de anonimiteit 😉

      Reageren
  5. Annelies

    Ik denk dat zolang je weloverwogen te werk gaat, en nadenkt vooraleer je iets online plaatst, het wel meevalt. Het is een mes dat langs twee kanten snijdt, uiteraard. Maar ik vind dat je op de manier waarop jij schrijft, je kinderen ook een mooi tijdsdocument biedt, waar ze later misschien wel ongelofelijk veel uit kunnen halen. Hoe keek mijn mama naar de wereld, met welke vragen worstelde zij in onze opvoeding,… De realiteit leert dat wanneer je het niet opschrijft, je het niet onthoudt. Ik weet al amper nog wanneer mijn drie kinders precies leerden stappen, laat staan dat ik weet wanneer ze hun eerste tand kregen (dat het ’s nachts was, ja, dàt weet ik nog). Ik zou willen dat ik meer had opgeschreven. Je doet het met zoveel liefde en zonder zomaar vanalles gratuit online te gooien. Niet te veel over nadenken, blijf maar met ons delen!
    En nu moet ik gaan nadenken over mijn eigen blootheid. 🙂

    Reageren
    1. Sofie Bericht auteur

      Zo lief allemaal.
      Dat is inderdaad een goede reden om te blijven schrijven: anders vergeet je het, sowieso. Als Martha iets leuks of grappigs zegt, denk ik dikwijls: dit moet ik opschrijven. Als ik dat dan niet meteen doe, ben ik het een kwartier later alweer vergeten. Maar er komt ook zo veel grappigs uit dat kind 😀

      Reageren
  6. Homestoriesbymarleen

    Ik vind dit ook een heel moeilijke, Sofie. Recepten of werkbeschrijvingen vind ik helemaal niet erg. Maar mijn kinderen zijn volwassen (22 en 24). Veel over hen vertellen vinden ze helemaal niet aan de orde. Graag zo weinig mogelijk zelfs, als het aan hen ligt. En ik begrijp hen wel. Ook foto’s van onze prive omgeving vind ik een moeilijke. Mijn moestuin, geen probleem. Ons interieur, dat willen mijn huisgenoten absoluut niet. Blijft een moeilijke evenwichtsoefening.

    Reageren
    1. Sofie Bericht auteur

      Voor volwassen kinderen lijkt het me inderdaad helemaal moeilijk. Ik meen ook te merken dat bloggers met iets oudere kinderen het vaak hebben over ‘Oudste’ e.d. en zelden namen noemen. Om ons interieur te tonen voel ik zelf weinig behoefte, maar dat ligt er vooral aan dat ik de nachtmerrie van Marie Kondo ben 🙂

      Reageren
  7. Eilish

    Ik heb in het verleden wel wat fratsen van mijn kinderen geblogd (anoniem wel) Nu er tegenwoordig blogmeetings zijn en ik gewoon privé virtuele kennissen irl ga ontmoeten vindt de kroost dat niet meer zo fantastisch.
    Het is inderdaad een slap koord waar wij als bloggers op dansen …

    Reageren
  8. Pingback: Als de muizen in het meel… – merelmama

  9. Mrs Brubeck

    Ik ga er uiteraard een blogje aan wijden! De anomiteit zal voorlopig behouden blijven omdat mijn wederhelft dat liever heeft. Wat ik schrijf mag eigenlijk iedereen weten, ik denk niet dat ik iemand in een lastig parket zal stellen. De enige reden waarom onze kids niet weten dat we bloggen is omwille van wat ze gebeurd is in blogland 2 jaar geleden, we willen hen daar niet mee belasten. Ik wil er online ook niets specifiek over vertellen uit respect naar B toe, alhoewel ik wel vind dat de (volledige) waarheid wel eens aan het licht mag komen…
    We hebben ook al sommige brieven die we over of aan hen gepubliceerd hebben, afgedrukt en afgegeven! Dat was ontroerend!

    Reageren

Laat een reactie achter bij eva Reactie annuleren