Balans van de eerste werkweek

Ik heb er mijn eerste werkweek van vier dagen en in Brussel opzitten sinds de geboorte van Thomas. Ik heb er weken stress over gehad. Hoe zouden we het allemaal doen? De kindjes naar school en naar de crèche brengen, en toch nog op tijd in Brussel zijn om ook op een redelijk uur naar huis te kunnen gaan? Goed nieuws: de eerste week hebben we al overleefd. Nu nog alle volgende weken … Ik maak mijn balans op van de eerste werkweek.

Het lukte, het lukte, ja, yes we did it
Dankzij een goede samenwerking op een moment dat zowel M. als ik niet op ons best zijn, namelijk ’s ochtends, is het gelukt om de kinderen op tijd af te leveren en ook nog een treffelijke trein te halen. Nu moeten we dit alleen nog zien vol te houden. Dat moment dat de wekker voor de vierde keer afgaat en je weet dat je nu echt wel onder je zachte, warme dekens vandaan moet komen, en dat je denkt: ‘vanavond ga ik vroeger slapen’, maar je weet al dat je het niet zal doen, dát moment blijft toch het moeilijkste van de dag.

Ik ben blij dat ik mag thuiswerken
Deze week moest ik vier dagen naar Brussel. Na dag twee was ik stikkapot en vroeg ik in paniek aan vriendinnen via sociale media: ‘HOE DOEN MENSEN DAT?!?’ Pendelen, werken, gezin … Maar vanaf volgende week kan ik één dag thuiswerken. Dat betekent dat ik de kinderen nog drie avonden moet uitbesteden, omdat ik niet op tijd thuis geraak. Dat valt mee. Valt dat mee eigenlijk? Het is in elk geval nog steeds niet mijn ideaalbeeld van hoe een gezinsleven eruit moet zien.

Ik ben moe, zo moe
Ik was al moe toen ik pendelde maar nog geen kinderen had. Ik was al moe toen ik kinderen had maar niet pendelde. Nu heb ik kinderen en pendel ik. Wij pendelaars maken onszelf vanalles wijs: dat we onze tijd op de trein nuttig kunnen besteden door te schrijven of te lezen of te werken. Of door – dat heb ik donderdag gedaan – mijn boodschappen te bestellen onderweg. Maar het is en blijft de rottigste vorm van tijdverlies, overprikkeld zitten wezen in een overvolle trein en dat laatste restantje energie uit je lichaam voelen glijden, terwijl er thuis nog zoveel (onbetaald en ondergewaardeerd) werk op je wacht.

Ik moet mijn weken minder volplannen
Ik moest deze week drie avonden weg. Dat betekent: snel eten, kindjes niet zelf in bed steken, rushen naar mijn afspraak, laat thuiskomen, ’s avonds laat nog boterhammen smeren en kleren klaarleggen, gaan slapen terwijl de living en de keuken nog ontploft zijn. (Al hoop ik op die manier inbrekers af te schrikken, onder het motto: ‘ze zijn hier al geweest’.) Zaterdag had ik de hele dag vergadering en het enige moment dat ik die kon voorbereiden, was vrijdagavond laat op de trein.

Het waren leuke avonden, dat wel. Woensdag in Atlas heb ik op één avond meer verrijkende gesprekken gehad met mensen die ik niet ken dan anders op een week. Vrijdag heb ik meer stukken van Shakespeare gezien dan anders op een decennium. (Aanrader trouwens! Een crash course Shakespeare met een cast van huishoudvoorwerpen. Je kan vandaag nog in het Kaaitheater of volgende week in Gent gaan kijken.)

Al bij al was mijn week zoals het leven moet zijn: een beetje cultuur, een beetje ontmoeting, een beetje leren, een beetje lezen, een beetje schrijven en toch nog voldoende tijd voor mijn kindjes … Maar eigenlijk zou ik in dit nieuwe pendelend bestaan ook elke avond om 22 uur moeten slapen. Daar werken we nog aan.

Last but voorzekerst niet least …

Leve de bomma!
Ik ken geen enkel ander koppel met twee kleine kinderen dat ook met tweeën naar Brussel pendelt. Dat is volgens mij ook gewoon onmogelijk. De enige reden dat wij dat wel kunnen, heeft een naam. Ze heet Julie en ze neemt de helft van onze ouderlijke taken over: kindjes halen van school en crèche, eten en pakken liefde geven, verhaaltjes lezen, in bed steken. Ik kan niet genoeg de lof van die fantastische bomma zingen.

Solidariteit is ons wapen!

10 gedachten over “Balans van de eerste werkweek

  1. Lies

    Pendelen is inderdaad vreselijk tijdverlies, met of zonder kinderen. Ik heb het pendelen sinds begin dit jaar gelukkig heel wat kunnen verminderen, maar dicht bij huis werken blijft echt gewoon een luxe.
    Hopelijk vind je snel een goed ritme.

    Reageren
    1. Sofie Bericht auteur

      Ik pendel al sinds ik 11 ben (naar school in Brugge met de bus) en ik wil niet weten hoeveel uren ik al op bussen en treinen heb gesleten. Een job op fietsafstand blijft toch de ultieme droom!

      Reageren
  2. Sigrid

    Amai, ik krijg al stress bij het lezen van jouw week! Minder gaan werken kan ook helpen om meer rust en evenwicht te vinden. Zelf zou ik zo’n hectisch schema nooit volhouden en graag wat geld inleveren voor meer tijd met gezin en voor mezelf. Maar chapeau dat jij het kunt! En vooral chapeau dat je zo positief blijft! Go go go!

    Reageren
    1. Sofie Bericht auteur

      Ik werk vier vijfde en dat is een bewuste keuze. Voltijds zie ik momenteel echt niet zitten. Dat zou ik zeker niet volhouden.

      Reageren
  3. Sofie

    Pendelen, ik heb het zo hard gehaat. En nu begin ik het toch te overwegen omdat ik geen job in mijn regio vindt. Toch blijf ik duimen dat het niet moet. Heel veel respect voor jullie!

    Reageren
    1. Sofie Bericht auteur

      Ik had me ook voorgenomen om NOOIT meer naar Brussel te pendelen, maar ik vond ook geen (interessant) werk in de buurt en kijk … Ik duim mee voor je dat het niet hoeft.

      Reageren
  4. fieke

    Phew, heftige week!
    Ik probeer ’s avonds niet al te veel te plannen in de week, want ik heb m’n rust (slaap) heel hard nodig. Een gezin hebben, het is een evenwichtsoefening, maar wel een mooie!

    Reageren
    1. Sofie Bericht auteur

      Veel afspraken stonden al vast voor ik wist dat ik meer ging werken. Ook de komende weken worden druk, maar daarna ga ik je wijze voorbeeld volgen, denk ik. Het is voortdurend balanceren …

      Reageren
  5. Kathleen

    Knap van jou! Inderdaad moeilijk om dubbel werk te doen zonder de hulp van solidaire anderen, mooi dat je de bomma in de bloemetjes zet. Ik wens je heel veel moed en energie, en dat er toch genoeg tijd mag overblijven (of gepland of bijeengesprokkeld worden) om samen te genieten van rustige momenten.

    Reageren
  6. Katelijne

    Als je die eerste week overleefd hebt, dan zal de rest ook wel lukken. In al die jaren heb ik voor mezelf twee regels:
    – doe wat je leuk vindt op de trein. Lezen dus. Werken doe ik toch maar half, facebooken doe ik al te veel, slapen kan beter in mijn bed.
    – zagen helpt niet. Ik haat vertragingen. Zeker op de terugweg en zeker op vrijdag. Maar erover zagen helpt niet. Knopke omdraaien, daar heeft mijn gezin veel meer aan dan een zeurende moeder.

    En inderdaad, niet teveel avondactiviteiten. Op zondagavond bespreken we ook altijd de week en tegenwoordig zelfs de menu en dat helpt ook.

    Succes! Ik hoop dat het een super toffe job wordt!

    Reageren

Laat een reactie achter bij Sofie Reactie annuleren