Over die keer dat ik van de trap donderde …

Jolig huppelend verliet ik vrijdagavond mijn bureau. Een uurtje later had ik afgesproken met twee vriendinnen die ik heel graag maar te weinig zie. Het was lente, het was weekend, ik was blij. Ik twijfelde een seconde over de lift, maar de trap nemen is beter voor het milieu en mijn conditie en nog sneller ook. Snel was het zeker deze keer! Ik struikelde of gleed uit op de bovenste trede en een koprol of drie later lag ik beneden met mijn kop tegen de muur en overal pijn. Het anders zo drukke gebouw was bijna verlaten op vrijdag om kwart na vijf. Drie mensen kwamen uit hun bureaus toegesneld. Of ik bij bewustzijn was? Ja, bracht ik aarzelend uit. Ze gaven me een zak bevroren spinazie voor de buil op mijn hoofd en belden naar het ziekenhuis. Ik belde M. die gelukkig ook nog in Brussel was – de eerste keer dat ik het een voordeel vind dat we allebei in Brussel werken.

Terwijl we op hem wachtten, begon ik me zorgen te maken over die gigantische buil en de druk die ik voelde wanneer ik mijn hoofd bewoog. Ik dacht aan mijn tante die na de val met haar fiets alleen nog haar naam zei en daarna nooit meer iets. Ik dacht aan het hersenletsel van mijn moeder. Ik wilde niet hysterisch doen, maar vroeg toch aan één van de lieve mensen bij me om met me mee te wandelen naar het ziekenhuis. Ik ging te voet, op mijn benen vol blauwe plekken en een kapotte schoen. Voor de deur van het ziekenhuis stond M. al op me te wachten. De spoedafdeling was zo goed als verlaten, dus ik verwachtte dat we snel weer buiten zouden zijn. Helaas. We waren om 18 uur in het ziekenhuis. Het duurde tot 21 uur voor ik een dokter te zien kreeg.

We kregen te maken met de TRAAGSTE spoedarts ooit. Hij schreef al zijn bevindingen op papier op om ze vervolgens te gaan uittikken MET 1 VINGER. Maar hij deed zijn werk wel grondig. Hij liet me allerhande proefjes doen die me geruststelden over de staat van mijn hersenen: armen in de lucht, glimlachen, benen in de lucht, neus aanraken … Hij gaf me een brace voor mijn nek. Na zijn onderzoek moest er alleen nog een CT-scan gebeuren. Ik vroeg hem of dat snel kon gaan, want dat we nog een trein moesten halen. Hij verzekerde me dat hij zich zou haasten. Vriendelijk was hij wel. Wat later werd ik met een rolstoel naar de scanner gebracht. Ik zei dat ik wel kon lopen, maar dat mocht niet. Na de scan zei de verpleger dat de resultaten er over een kwartier zouden zijn. Ik hoopte dat we de trein van half elf nog zouden halen en misschien zelfs nog iets oppikken om te eten onderweg. Maar het bleef maar duren. Ik ging nu en dan eens spieken om te zien wat mijnheer doktoor aan het doen was: beelden bekijken. Nog beelden bekijken. Nog beelden bekijken. Doktersbriefje schrijven. Voorschrift schrijven. Attest voor de verzekering schrijven. Dat alles duurde nog tot 23 uur. Hij excuseerde zich voor het lange wachten, zo vriendelijk dat ik onmogelijk kwaad op hem kon zijn. Uiteindelijk waren we om half één thuis.

Ik heb al fijnere vrijdagavonden beleefd, maar ik heb zo veel geluk gehad! Ik had mijn benen of mijn nek kunnen breken. Ik had een hersenschudding- of bloeding kunnen hebben. Maar ik ben er van af gekomen met wat blauwe plekken, wat nekpijn en hoofdpijn. Dankjewel, engelbewaarder!

9 gedachten over “Over die keer dat ik van de trap donderde …

  1. Liesje

    Auws… en ik die compassie had met mezelf na mijn valpartij van zaterdag. Het kan dus altijd erger!
    Ik ben wel solidair in blauwe plekken en buil 🙂
    Veel beterschap! Hopelijk niet te veel last meer!

    Reageren
    1. Sofie Bericht auteur

      Oeioei, ook gevallen? Ik zag iets over blauwe plekken op fb gisteren. Ook voor jou veel beterschap! Solidariteit is ons wapen, ook als het over blauwe plekken gaat 🙂

      Reageren
  2. Nathalie Slosse

    Oh hemel, wat een vreselijk stom ongeluk en een reuzestreep door wat een fijn weekend moest worden, maar inderdaad… laten we maar niet teveel stilstaan bij hoeveel erger het had kunnen zijn en de engelbewaarder danken (of je goede reflexen om te rollen?). Veel beterschap!

    Reageren
  3. vivapo

    Eind goed al goed, al kon het weekend wel beter starten voor jou. Maar toch, weten dat je een engelbewaarder hebt die over jou waakt en jou aanmaant om …. Toch naar luisteren Sofie! Van harte beterschap.

    Reageren
  4. Kleine Atlas

    Wow. Moet ook enorm stresserend geweest zijn als je in 100 haasten opvang voor je kinderen moet voorzien, stel ik me zo voor. Fijn dat alles relatief goed meeviel.

    PS: Als Brusselaar vraag ik me stiekem af welk ziekenhuis het was (maar voel je niet verplicht dat mee te delen).

    Reageren

Laat een reactie achter bij De Mondt Ingrid Reactie annuleren