“A long december and there’s reason to believe, maybe this year will be better than the last …”

2014, dat waren de zwaarste drie jaar van mijn leven.

We zijn elf maanden verder. Vele levens en tegelijk geen. We zijn 20 jaar ouder geworden dit jaar. 20 jaar vermoeider, 20 jaar volwassener ook. We zijn tientallen gesprekken met dokters verder. De moeilijkste beslissingen van ons leven. Ik heb heel veel kilometers gedaan. Brugge – Zuienkerke – Mechelen – Gent- Berchem. Ik heb heel veel ziekenhuiskamers gezien. Ik heb heel veel gevoeld. Nog steeds is de toekomst onzeker en nog steeds kan die onzekerheid als een bom op me vallen. Dan moet ik wenen van bangheid, maar dat gaat ook wel weer over.

Ik zou het liefst het jaar 2014 opbergen in een lade en de sleutel heel ver weg gooien. Maar dat is te eenzijdig. Want dit jaar heeft ook schoons gebracht.

2014 is het jaar waarin mijn zus eindelijk na 26 jaren wachten mama werd van een prachtig dochtertje. Het jaar waarin ze na vijf jaar interimgesukkel een vaste job vond, en wat voor één.

2014 is het jaar waarin mijn broer eindelijk de stap heeft durven zetten om als zelfstandige te beginnen. Hij heeft van iets slechts iets goeds gemaakt. Beslist dat het leven te kort is om je dromen uit te stellen.

2014 is ook het jaar waarin Martha leerde stappen en leerde babbelen. Veel babbelen. Ongelooflijk veel babbelen. Heeft ze dat nu van haar mama of haar papa?

2014 is ten slotte het jaar waarin ik opnieuw zwanger werd, van een zoontje voor wie ik nu al zoveel voel. Toen Martha een jaar werd, voelde ik het: ik wilde weer een kindje. Plots begon ik spontaan tegen Mehdi te zingen: all that she wants is another baby. Maar de rede kon dat sterke instinct nog even onderdrukken. Nu nog niet. Ik was nog te moe, te verdrietig, het leven was nog te moeilijk en onzeker. Het leven stond on hold op een moment dat we het leven niet on hold konden zetten. Maar snoeien in alles wat leuk en goed is, blijf je ook maar een beperkte tijd volhouden. Op een dag moet je het leven weer oppakken. Dat hebben we gedaan. Het leven laat zich niet tegenhouden. Bepaalde beslissingen kan je niet te lang uitstellen. Uiteindelijk haalde de emotie het van de rede. Ik wist dat het fucking zwaar ging zijn, een zwangerschap en een peuter en mijn moeder. (Ik wist dat en tóch heb ik het onderschat.) Maar als we dit overleefd hebben, kan het leven daarna toch alleen maar lichter en gemakkelijker worden, niet?

(Het voelt aan als bad karma om dit op te schrijven. Ja, ik geloof daarin. Mijn laatste bericht van vorig jaar was immers dit.)

2014 mag van mij nu wel voorbij zijn. Even jaren zijn toch al mijn ding niet. Maar 2015 wordt net zo mooi als 2013, daar kan je van op aan!

2013, het mooiste jaar van mijn leven!

2014, het langste jaar van mijn leven.

2015, een jaar met verschrikkelijk veel potentieel …