Ik jaag me te veel op in dingen waar ik toch niets aan kan doen. Het is moeilijk een evenwicht te vinden tussen geïnformeerd zijn en het toch allemaal niet aan je hart laten komen. Daarom probeer ik middels enkele simpele ingrepen stress en vermoeidheid te reduceren. Het is met wisselend succes.

– alleen nog opinies en columns lezen van mensen met wie ik het meestal eens ben en die een gedachte coherent kunnen formuleren, zodat ze me niet enerveren wanneer ik het er niet mee eens ben. Aangezien die zeldzaam zijn (Tom Naegels, Eva Berghmans & Marc Reynebeau), scheelt dat een pak in tijd.
– in de trein ’s morgens in Game of Thrones lezen en de krant voor ’s middags bewaren. Dat is al een halve dag uitstel van woede.
– nee durven zeggen.
– alle berichtgeving over onze burgemeester-in-bijberoep (© Tom Lanoye) negeren.
– bij uitbreiding: idem voor de hele n-va en het Antwerpe stadbestuur. Maar dat is het moeilijkste. Want elke keer dat ik denk: “nee, gortiger zullen ze het nu niet meer maken”, komt Liesbeth Homans vertellen dat ze medische hulp willen verbinden aan ‘vrijwillige’ terugkeer of dat ze aan het vreemdelingenloket voortaan een aderlating zullen vragen i.p.v. een administratieve kost. Dan valt mijn gat open van verbazing en ga ik weer aan het Repelsteeltje-trappelen.
– minstens twee keer per week ‘NIETS’ in mijn agenda schrijven en omcirkelen. Als mensen vragen of ik al plannen heb die dag, ja zeggen. Me daar niet schuldig over voelen.
– van twittter wegblijven, zeker wanneer de bonden betogen.
– niet meer naar terzake kijken.
– zeker niet meer naar terzake kijken met Mehdi.
– mijn eigen goesting doen en niet luisteren naar mensen die vinden dat ik beter zus of zo …

Ik word er niet slimmer van, maar wel gelukkiger, zoals gezegd met wisselend succes.