Goodbye rijangst

Wat met mama gebeurd is, is klote. Maar als ik probeer naar het positieve te kijken, kan ik wel enkele dingen bedenken. Ik heb beseft hoe sterk de band met mijn broer en zus is. Hoe sterk ik zelf ben als het nodig is. Hoeveel draagkracht een mens eigenlijk heeft. Dat zijn uiteraard allemaal dingen die je liever op een andere manier of helemaal niet had moeten ontdekken. Maar kijk, we proberen altijd het positieve te zien.

Er is nog één iets heel concreets dat dit jaar grondig veranderd is in mijn leven. Ik durf met de auto te rijden! Big deal? Ja, voor mij wel. 

Ik heb namelijk jaren last gehad van verlammende rijangst.

Mijn moeder heeft me verplicht om te leren rijden. Ze vond dat belangrijk. Ik absoluut niet. Ik heb het uitgesteld zo lang ik kon. Maar de eerste keer dat ik er in eerste zit door was op ’t unief had ik het vlaggen. In de zomer van mijn eerste lic ging ik onder niet zo zachte dwang naar mijn eerste rijles. Ik had kaken in alle kleuren van de regenboog en heel veel pijn, omdat mijn wijsheidstanden enkele dagen ervoor getrokken waren. Ik was vast van plan om aan de rijinstructeur te vragen om die dag alleen op het oefenterrein te blijven. Maar nog voor ik iets kon zeggen, stuurde ze me de baan op. Mijn rijinstructeur was een gemene mevrouw die dingen zei als: “Toen ik jong was, had ik ook geen uitstraling, zoals jij.” Wat dat in een rijles ter zake deed, weet ik tot op heden niet.

Na de rijlessen heb ik vele maanden aarzelend en tegen mijn zin geoefend. Mama met haar ene hand aan de handrem en de andere aan de deurklink. Julie in het midden van de achterbank met alledrie de gordels aan (alledrie!). Enkele builen in de Mazda van mijn ouders gereden. Papa boos, mama stiekem aan het lachen.

Vervolgens het rijexamen dat dermate traumatiserend was dat ik – nochtans principieel voorstander van alle maatregelen die de verkeersveiligheid ten goede kunnen komen – nog altijd stiekem hoop dat ze nooit invoeren dat je dat om de zoveel tijd opnieuw moet doen. Na twee pogingen was ik officieel bekwaam om te rijden. Maar ik deed het vrijwel nooit. Ik zat op kot en had in het weekend nooit een auto nodig. Hoe minder ik reed, hoe hoger de drempel werd.

Enkele jaren later leerde ik Mehdi kennen. In een kortstondige vlaag van zelfvertrouwen, vermoedelijk aangewakkerd door de prille verliefdheid, dacht ik dat ik wel goed genoeg kon rijden om ons naar Parijs te brengen voor ons eerste romantische weekendje met twee. Met de auto van zijn ouders. In Mons ging ik uit de bocht. Sindsdien hebben die mensen nog maar één auto.

Daarna durfde ik uiteraard helemaal niet meer rijden, en zeker niet met de auto van iemand anders. Ik dacht: ik leer wel weer rijden wanneer ik zelf een auto heb. Maar waarom zou je nu een auto kopen als je niet durft te rijden? Het was een vicieuze cirkel. Ik geraakte niet meer van mijn verlammende rijangst af. We woonden in het centrum van Antwerpen, dus een groot probleem was het niet. Behalve wanneer mensen trouw- en andere feesten gaven in Tutterewuttere en wij altijd diegenenen waren die een lift moesten schooien.

Opnieuw enkele jaren later werd ik zwanger. Ik heb tonnen respect voor mensen die kinderen grootbrengen zonder auto, maar ik zag het mezelf niet doen. Al was het maar om naar mijn ouders te gaan, die in the middle of some very far place wonen. Mehdi moest dus maar eens werk maken van dat rijbewijs en ik moest opnieuw leren rijden. We hebben een auto gekocht, oorspronkelijk met het plan om die auto na twee jaar weg te doen en een Cambio-abonnement te nemen. Een goede vriend heeft na de aankoop die auto met ons erin naar huis gereden, omdat we allebei niet bekwaam genoeg waren om te rijden.

Vervolgens heeft die auto enkele weken voor de deur gestaan, onder een dikke pak sneeuw. Tot ik op een dag te hoogzwanger was om door de sneeuw met de fiets naar de gynaecoloog te rijden en ik uiterst voorzichtig met de auto ben gegaan. Small step, giant leap. Daarna heb ik geleidelijk aan weer leren rijden. De eerste keren dat we naar mijn ouders reden gingen we langs de E34 of bleef ik aan 90 per uur op de eerste rijstrook tussen de camions tuffen, omdat ik niet durfde in te halen. Maar het ging steeds beter.

Maar dit jaar is het pas echt goed beginnen gaan. Ik moest plots drie à vier keer per week van Antwerpen naar Brugge en weer terug rijden. Enkele keren moest ik door wegenwerken langs Kortrijk om. Soms kwam ik van het werk en moest ik zelfs over de Brusselse ring. Uren heb ik in die auto gezeten dit jaar. Ik ben er een vrij goede chauffeur van geworden, al zeg ik het zelf. En eentje met zelfvertrouwen. Net genoeg, niet te veel. Want ik zeg altijd: “Het probleem is niet dat wij bang zijn in het verkeer, het probleem is dat de meeste andere mensen dat niet zijn.

6 gedachten over “Goodbye rijangst

  1. prinses op de kikkererwt

    Ik herken het volledig. Zit in het proces van leren rijden, ik vind het ongelooflijk frustrerend, het blijft allemaal maar aanslepen, die weinig vooruitgang, vind mijn zelfvertrouwen er niet in. En op de snelweg, heb ik het gevoel dat de angst me letterlijk besluipt, en dat ik me moet harden om die angst niet de overhand te laten krijgen met alle dramatische gevolgen van dien. Volgende stap is alleen durven rijden hier. Aarghl. Maar inderdaad: kindjes en geen rijbewijs, geen makkelijke combi. Wel ecologisch natuurlijk.

    Reageren
  2. Jippilluppu

    Jey! en hoera! Je maakt me blij met je verhaal want dit is het tweede dit jaar waarin je mij steunt in iets dat ikzelf ook heel erg ondervonden heb! Dankjewel dus en ja ik had rijangst, terug opgepakt om mn zwangere vriendin naar kliniek te doen en nu rijd ik veelal met grote camionette van’t werk! 🙂 Laten we elkaar dus vooral blijven oppeppen, en je laatste zin: subliem, echt waar.

    Reageren
  3. fiekefatjerietjes

    Met dat laatste heb je wel een punt :-).
    De laatste tijd lees ik meer en meer over mensen die rijangst hebben, dus ik ben blij dat ik niet alleen ben. Ik schuif het zo ver mogelijk voor me uit, maar ooit ga ik mijn angst toch moeten overwinnen. Brrr, het idee alleen al!

    Reageren
    1. damngoodsoffie

      Ik hoor het ook steeds vaker. Ik heb geen goede raad. Het was meer noodzaak dan wat anders bij mij. Ik ben erg blij dat ik nu durf en kan rijden, het scheelt me veel stress. Maar aan de andere kant was het gewoon nog veel beter geweest als de noodzaak zich niet had voorgedaan. Veel succes in elk geval.

      Reageren

Geef een reactie