“September: it was the most beautiful of words, he’d always felt, evoking orange-flowers, swallows, and regret.” (Alexander Theroux, met dank aan Lien)
De herfst is als ik heel eerlijk ben mijn lievelingsseizoen. Ik vind het moeilijk om toe te geven, want het is ooit anders geweest. De herfst en ik hebben een lange weg afgelegd samen. In het begin was ik bang van de herfst, en meerbepaald van september. Dat kwam omdat er in september altijd triestige dingen gebeurden. Dat is feitelijk niet echt waar. Er was één specifieke september waarin een opeenvolging van droevige dingen gebeurd is. Het is ook de eerste september waar ik een actieve herinnering aan heb. En bij het begin van elke herfst na die september verwachtte ik altijd het ergste. Maar gelukkig gebeurde er niets meer dat even erg was als die verschrikkelijke september 1996.
Daarna haatte ik de herfst. Hoezeer ik me er ook tegen verzette, jaar na jaar kreeg ik bij het vallen van het blad – net als zo veel mensen trouwens – last van sombere buien, zonder aantoonbare reden. Ik werd overvallen door een diepe melancholie en heimwee naar de tijd vóór die bewuste september. Mijn humeur daalde even snel als de temperatuur. Elk jaar slaagde ik erin om mijn aanval wat meer uit te stellen. Uiteindelijk haalde ik al eind oktober voor mijn septembertristesse haar hoogtepunt bereikte. Maar de blues kwam en was niet te stoppen.
De laatste jaren echter merk ik dat ik intens kan genieten van de herfst. Na de hectische gejaagde zomer waarin mensen van hier naar daar hossen en veel praten over niets, valt samen met de eerste regen een hemelse rust over ons heen. Het wordt al vroeger donker en soms moet je ook al vertrekken met je lichten aan, maar je hebt nog niet het gevoel dat je geen daglicht meer binnenkrijgt. Hier en daar liggen er al enkele vroeggevallen bladeren. De regen ruikt heerlijk fris. Als je met je fiets door de plassen rijdt, voelen de waterspatten nog als nieuw.
De kleuren en de geuren van de herfst zijn de beste van de wereld. Ze balanceren op het randje tussen leven en dood, nog steeds echt vurig maar het begin van het einde. Alsof de natuur nog een laatste keer het beste van zichzelf wil geven en haar laatste adem met een ongelooflijke kracht uitblaast.
Weet je, ik heb geen geschikte woorden om te beschrijven hoe mooi ik de herfst vind. Dus ga naar buiten, stap op je fiets, laat je wangen prikkelen door die heerlijke koude herfstwind, adem diep de geuren van vlak voor het vergaan in, geniet van het rood en het geel en het bruin en het laatste groen, rij door de plassen en geniet van de herfst!
Pingback: Welkom herfst, ik heb op je gewacht | Sofie moedert maar wat aan