Dat het voorbij vliegt. Op de kalender staat dat het juni is. Mijn rozewolksweken zijn bijna voorbij. Nog twee heb ik er te gaan. Die staan in het teken van de grote voorbereiding. Op terug gaan werken en dat gewend worden, op terug gaan werken en nog vroeger opstaan, op terug gaan werken met thuis een fulltime job erbij. 
Ter voorbereiding moet ik nog:
– mijn eigen kleerkast ontzwangeren en fit-for-work maken
– naar alle waarschijnlijkheid ook enkele aankopen verrichten in dat kader (en niet werkgerelateerd: feestkledij voor een ontzwangerend lijf zoeken voor twee trouwfeesten)
– Martha haar kleerkast upgraden van pasgeboren naar drie tot zes maand
– een cursus kleerkastmanagement voor jonge moeders gaan volgen
– Martha haar kleertjes en spullen labelen voor de crèche
– Martha laten oefenen in de crèche
– Martha laten oefenen bij haar grootouders
– zelf oefenen in het loslaten
– dat niet kunnen of willen maar moeten
– een schermafbeelding kiezen voor mijn computer op het werk
– foto’s laten ontwikkelen voor op de vensterbank, zodat mijn collega’s nu eens naar mijn kind kunnen kijken in plaats van ik naar die van hen
– zakdoekjes en chocolade inslaan voor de eerste dag
– véél rusten, nu het nog kan
– véél knuffelen, nu het nog kan
– kwaad zijn op mezelf dat ik niet de tegenwoordigheid van geest heb gehad om een maand extra te vragen vóór mijn collega aankondigde ook in blijde verwachting te zijn
– me wapenen voor de confrontatie met die collega en mijn baas als ze merken dat ik voortaan om tien voor vijf mijn schup afkuis