Gisterenmiddag had ik voor mezelf de onderstaande To-Do-lijst voor ’s avonds gemaakt:
– Boodschappen doen: eten voor vanavond, fruit voor heel de week
– Een wasmachine insteken
– Snel koken en eten (er is al rijst, alleen nog iets verzinnen voor daarbij dat niet veel werk is)
– Contract poetsbedrijf lezen en ondertekenen
– Dienstencheques aanvragen
– Vergelijkende studie buggy Lieselot / buggy Voorzorg / andere opties Voorzorg
– Wasmachine overladen in droogkas
– Lieselot bellen: geld, schommel, buggy
– Mama bellen
– Droogkas uitladen

Veel, maar haalbaar, leek me. Tot iemand een werfkraan liet vallen op het spoor in Antwerpen-Berchem. Nu heb ik er alle begrip voor dat mensen al eens een steekje laten vallen in de doldrukke eindejaarsperiode, maar een hele kraan? Dat is toch wel straf.

In elk geval heeft dat voorval ertoe geleid dat de avondspits grondig verstoord was en mijn humeur bijgevolg ook. Het begon met een resem afgeschafte treinen. Alleen de Amsterdammer, tegenwoordig beter bekend als de #beneluxtrein, reed, maar hoewel ze die binnen twee weken gaan afschaffen wegens zogenaamd niet rendabel bleven er voor elke deur wel vijf mensen op het perron staan die zichzelf er niet meer bijgepropt kregen. De enige andere trein die nog een beetje in aanmerking kwam, was een stoptrein. Beter een stoptrein dan geen trein, dus namen we plaats in die boemel, samen met alle mensen die naar Bxl-Noord, Vilvoorde, Mechelen, Mechelen-Nekkerspoel, Mortsel of Antwerpen moesten. Toen riep de conducteur af dat de trein uitzonderlijk beperkt was tot Bxl-Noord. Allemaal afstappen! Dat ging goed tot de deuren sloten tussen Mehdi en ik. Hij stond in Bxl-Centraal, ik reed door naar Bxl-Noord, inmiddels helemaal over mijn toeren.

Doorgaans ben ik behoorlijk geduldig voor de nmbs en haar personeel. Vooral omdat die laatsten er toch ook niets aan kunnen doen. Van stakingen heb ik niet veel last omdat ik dan thuis mag werken. Meestal ben ik het zelfs eens met de stakers. Zo gaat het als je lief bij de vakbond werkt. Ook die avond van Pukkelpop 2011 dat ik 3,5 uur vast zat in stilstaande trein zonder boek onderging ik het met de glimlach. Net als mijn medereizigers, trouwens, er was zelfs een collectieve schaterlach toen er in uur drie een trein met auto’s voorbijreed.

Maar nu ben ik me eigenlijk al enkele weken heel erg kwaad aan het maken op de nmbs, met name over die voornoemde afschaffing van de beneluxtrein. Naast de enige betaalbare verbinding tussen Nederland en België is dat in de spits ook een overvolle pendeltrein tussen Antwerpen en Brussel. Op mijn vraag of er een alternatief voorzien wordt voor die reizigers, waartoe ik zelf behoor, kreeg ik een sec antwoord: “Er is helaas één IC-trein minder.” Punt. Op mijn twee volgende vragen daarover: geen antwoord meer.

Nadat ik gisterenochtend al om zeven uur dertig vertrokken was om pas tien na negen op mijn bureau aan te komen, was het gedoe met de kraan en het totale ontbreken van treinen naar huis dus de druppel die mijn emmertje deed overlopen. Het jammere is dat je zo machteloos staat tegen dat incompetente spoor. Want ook vandaag had ik de nmbs weer nodig om van daar naar hier en van hier naar daar te geraken. Van mijn woede ben ikzelf het enige slachtoffer. Jannie Haek eet er geen boterham minder om.

Een positieve noot om te eindigen.
Ik ben teruggekeerd naar Brussel-Centraal. Mehdi stond daar te wachten met chocomelk van de Starbucks. We zijn dan iets gaan eten in Brussel tot het volk weg was. Nu kunnen we dat nog.