We leven in een land waar je 6 maanden effectieve gevangenisstraf krijgt voor het vernielen van 20 aardappelplantjes, maar niet eens geschorst wordt wanneer je in functie een mens doodslaat.

We leven in een land waar het ‘beste onderwijs’ van Europa betekent dat we op allerefficiëntste wijze kansarmoede versterken.

We leven in een land waar de grootste partij de grootste arbeidersbeweging kapot probeert te krijgen. En we doen allemaal gretig mee. Ook gewone werkende mensen, voor wie de vakbonden nog steeds meer betekenen dan de werkgevers die alleen met dikke tegenzin onze lonen betalen, maar er alles aan doen om het zo laag mogelijk te houden, ook het collectieve journaille, alles en iedereen is tegen die naïeve ouderwetse bonden en praat de praatjes na van mensen die het voor ons heus niet beter willen maken.

We leven in een land waar je alleen mag profiteren van onrechtvaardige maatregelen als je er verder je mond over houdt. Ethisch denken en opkomen tegen dingen die niet te verantwoorden zijn, betekent de wind van voren krijgen als je er toch gebruik van durft maken. We leven in een land waar mensen die ethisch denken steeds worden gepakt op ‘niet consequent zijn’ door mensen voor wie het veel gemakkelijker is om ‘consequent’ te zijn omdat ze al niet ethisch hoeven te zijn. We leven in een land waar bdw zonder enige kritiek een vliegtuig naar Engeland mag nemen, maar waar de bakfietsbobo te kakken wordt gezet als hij een niet-herbruikbaar plastic zakje vraagt in de supermarkt. Waar je beter elke dag een volledig koebeest kunt verslinden, dan jezelf flexitariër noemen.

(Nu ik dat allemaal opschrijf, realiseer ik me dat ik me voor ik Mehdi kende maar over de helft van deze dingen druk hoefde te maken.)

Soms vraag ik me af of het wel een goed idee is om in zo’n land, zo’n wereld een kind groot te brengen. Elke verstandige mens vraagt zich dat wel eens af. Maar op sommige vlakken halen emoties het van de ratio. En dat is maar goed ook.