Soms ben ik de moeder die verzuipt. Ik sta er alleen voor met de kindjes. Ik probeer elke dag te jongleren met de ballen: thuiswerk, mama zijn en juf zijn. Het is pittig en vermoeiend. Nee, dat is een understatement. Het is ON-MO-GE-LIJK.
Maar ik wil niet klagen. Want we zijn veilig thuis met zijn drietjes, en ik ben blij dat ik opgesloten zit met mijn twee lievelingsmensen op de hele wereld. Ik heb vriendinnen die eten komen brengen en die chips voor me gaan halen in de winkel. Ik héb werk en ik kán thuiswerken. Hoe klein ik mijn sociale cirkel ook hou, er gaat geen dag voorbij dat ik niet even een klein babbeltje kan doen met een écht iemand, van voordeur naar voordeur, door de struiken in de tuin heen, of tijdens het stoepkrijten (op veilige afstand, dat spreekt voor zich). Ik ben blij dat ik hier woon, want eenzaam ben ik helemaal niet.
Soms ben ik ook de moeder die van de afgelopen jaren wel geleerd heeft dat ze uitstekend functioneert in crisistijd. De moeder die elke dag de picknickdeken spreidt in de tuin en na het eten in het zonnetje nog zelf kleurplaten voor haar kinderen tekent of voorleest uit Sjakie en de chocoladefabriek. De moeder die kan genieten van het vertragen, die er berusting in vindt dat haar kinderen momenteel niet veel voor school werken, maar dat spelen toch het belangrijkste is dat een kind moet doen. En van tv leren ze ook veel bij, toch? Wat ik nu presteer, in mijn eentje, zal ervoor zorgen dat er nooit meer iemand mij een laag zelfbeeld zal moeten aanpraten, ook ikzelf niet.
Maar ik wil niet stoefen, want voor elk moment dat ik het gevoel heb dat ik duizend man sterk ben en deze situatie onder controle heb like a boss, zijn er ook momenten dat ik mijn haar uit mijn hoofd wil trekken uit woede en frustratie.
Wat ik het lastigste vind aan het hele thuiswerk/fulltime alleenstaande moeder/halftijds juf zijn, is het voortdurende schakelen. We zijn niet gemaakt om te multitasken, neen, ook vrouwen niet. En ik kan niet anders nu. Van het moment dat ik ’s morgens uit mijn bed rol tot het moment dat ik ’s avonds uitgeput in slaap val wanneer ik de kinderen in bed steek, gaat het in mijn hoofd van ‘brood uithalen voor straks, die boeken opladen bij die drukker, de lievelingspyjama van kind 2 wassen, wat gaan we eten vanavond, ik moet dat manuscript naar de zetter sturen, hoe zal ik kind 1 weer van tv weg en aan haar huiswerk krijgen vandaag, ik zal haar aan de slag moeten zetten, dan moet ik daar even tijd voor incalculeren, ik mag niet vergeten om die kip in de diepvries te steken, hoe zorg ik ervoor dat ze straks stil zijn wanneer we die meeting hebben, ik moet vandaag echt de keuken nog eens poetsen …’ en dat maal duizend, de hele dag lang. Ik vind het bewonderenswaardig dat andere ouders na kinderbedtijd nog ‘bij’ werken, maar ik kan het niet. Wanneer ik mijn kinderen in bed steek om 20 uur poets ik zelf alvast mijn tanden, want meestal val ik gewoon mee in slaap.
Ik sta altijd ‘aan’. Er is nooit een tijdsspanne van bijvoorbeeld een uur dat ik me kan focussen op iets. Nooit. Ik mediteer soms en merk dan dat ik nog minder dan voorheen mijn monkey brain onder controle krijg. Maar ik denk dat het gewoon niet kan in deze situatie. Ik kan me ook nooit eens een klein momentje van ‘onverstandig zijn’ permitteren. Gisteren de keuken niet opgeruimd? Pech, nu is alles aangekoekt en is het nog erger. Gisteren toch eens niet in slaap gevallen met de kinderen en genoten van de stilte in huis en bijgevolg te laat gaan slapen? Pech, nu ben je de hele dag doodmoe. ‘Let it gooo, let it gooo’ is de soundtrack van deze generatie ouders, maar nu kan ik niet loslaten, want elk momentje dat ik het loslaat, wreekt zich driedubbel.
Mijn monkey brain wordt bovendien om de haverklap onderbroken door ‘mama, ik heb dorst’ of ‘mama, is ’t al tijd voor het vieruurtje’. En ze mogen me onderbreken, want als deze situatie voor ons al zo vreemd en onwezenlijk is, dan moet ze dat voor kinderen zeker zijn. Als ik iets kan doen om het grote gemis van school en vriendjes wat te compenseren voor hen, dan doe ik dat met liefde en plezier.
Deze situatie is ontzettend kut, en ik heb deze keer niet altijd goesting om het te ‘omdenken’ of te wachten met erover te schrijven tot het in het veilige, verwerkte verleden ligt. Dit is ontzettend kut, en dat is het voor iedereen. En we proberen er allemaal het beste van te maken. Soms lukt dat en soms lukt dat niet. Dat is het leven.
We gaan ook dit wel overleven.
This too shall pass.
Je mag klagen en je mag stoefen. Ik heb erg veel bewondering voor jou en voor alle mama’s in jouw situatie. En je hebt gelijk: spelen is belangrijker dan leren. Niet alleen voor de kinderen. Blijf gezond en kranig!
Ik vind het al heel bewonderswaardig dat je kán werken en tegelijk eten kan voorzien en kan opruimen en dan nog zoveel geduld kan opbrengen voor je kinderen. Het is allemaal zeer kut, dat kan ik beamen! Het gaat maar zoals het moet. Ooit is dit voorbij!
Gewoon eerlijk, dat ben je… respect! 💙
pakkend echt en zeker herkenbaar, al waren mijn cuties klein in precoronatijden en stond ik er niet alleen voor – nog veel courage en weet dat ‘a good enough mother’ prima is voor de psychologische ontwikkeling van het kroost – dat heb ik niet zelf uitgevonden 😉
Haha, een hele geruststelling 🙂
(l)
ventileren is ook belangrijk om dan weer door te kunnen gaan; mijn respect voor de manier waarop jij àlles doet!
Maar zo lief, bedankt 🙂
O Sofie, dat is zo herkenbaar. Been there en done that, jarenlang. Alleen was ik het grootste delen van die jaren te moe om een moeder te zijn met leuke kleurplaten.
Wat een bewondering voor jou.
En die slaap als zij slapen, die heb je gewoon nodig. Dat is maar even zo. Neem het. Net als de momenten met de tv. Heel veel liefst en sterkte!
This too shall pass !! 😍😍😍
Ge doet dat goed!
Ik heb ontzettend veel bewondering voor wat je doet, en denk dat het heel erg onderschat wordt hoeveel werk het is om het schoolwerk van je kinderen er zomaar bij te nemen, zeker als alleenstaande ouder.
Veel moed en sterkte en energie gewenst, lieve Sofie.
Je doet het heel goed. Alles moet niet perfect zijn. Heb je begin deze maand bezig gezien met je kinderen en dat was super, weet wat het is als alleen staande ouder.
Merci, Ingrid. Doet me deugd! Je hebt ook goed kunnen zien hoe zelfstandig mijn jongste al is hé 😉
Courage. Het wordt beter. De kindjes worden ouder, de coronastorm gaat weer liggen, en ondertussen doen we maar wat. De een al meer dan de ander, zo gaat dat. Het hoeft ook allemaal niet perfect te zijn. Ik vind je erg dapper, ik vind dat sowieso van elke alleenstaande moeder. Kunnen de kindjes soms een paar dagen naar de papa zodat jij wat op adem kan komen? Hou je goed.