Waar is omabeer?

Ze kan bijna tot tien tellen. Maar is ze ook groot genoeg om te begrijpen dat doodgaan voor altijd is?

Martha was tien maanden toen mama een beroerte kreeg. Ze herinnert zich niets meer van de oma die dolverliefd op haar was, van de oma die met zoveel liefde voor haar gezorgd heeft de eerste keren dat ik weg moest maar ik daar nog niet klaar voor was, van de oma die haar de ‘Liefste, Braafste, Schattigste, Mooiste, Hartveroverendste Baby ter wereld’ vond (haar woorden). In Martha’s beleving is het altijd zo geweest dat oma niet kan praten, haar niet kan oppakken, met een stok wandelt, en moeilijk uit haar bed geraakt. Ik heb dat nooit benoemd tegen haar. Ze was immers nog een baby.

Maar hoe moet ik haar uitleggen dat we nu nog naar oma en opa gaan, maar binnenkort alleen nog naar opa? Dat oma weg is en waar ze dan is? Dat ze niet meer naar oma’s kamer moet lopen om te zeggen: ‘oma, goeiemorgen, opstaan?’ Dat ze niet meer aan oma zal kunnen vragen: ‘Martha wil een koekje. Appeslieft’. Dat oma nooit meer terugkomt en wat dat betekent: ‘voor altijd’.

Ik lees haar voor uit boekjes over dode eekhoorns en dode omaberen. Ze luistert aandachtig, zo aandachtig. Nu en dan herhaalt ze zelf: oma is ziek en mama is verdrietig. Maar wat zeg ik haar, straks, als oma dood is? Ik kan haar niet zeggen dat oma voor altijd slaapt, want misschien wordt ze dan bang om te gaan slapen.

omabeer

Ik weet dat er boeken over zijn geschreven. Bijvoorbeeld door mijn nonkel. Maar er is een peuter en een baby, borstvoeding en onderbroken nachten, veel verdriet en vermoeidheid die nooit groter is geweest. Er is zoveel van me af te schrijven als ik eens een hand vrij heb (tijdens het voeden) of heel soms eens twee (zelden). Lezen doe ik dus niet echt, momenteel. Ik heb alleen mijn gevoel om te volgen.

Lilith schreef een tijdje geleden over sterrenoma’s. Dat vind ik een mooi idee. Het is misschien wat vreemd om van iemand die resoluut niet gelooft in leven na de dood een sterrenoma te maken. Maar beter een sterrenoma dan een vergeten oma.

6 gedachten over “Waar is omabeer?

  1. Kathleen

    Toen mijn dochter begon te vragen wat er gebeurt als iemand doodgaat, wist ik eerst ook niet goed wat zeggen. We weten het immers niet he. Uiteindeljik heb ik gezegd dat die mensen en dieren engeltjes worden. Dat ze vleugels krijgen en kunenn vliegen, maar dat we ze niet meer kunnen zien. Dat leek haar wel okee.

    Reageren
  2. Linde

    Dag Sofie
    ik volg je blog al een tijdje en de laatste tijd lees ik ze telkens met een brok in mijn keel.
    Ik kan me niet inbeelden wat je nu doormaakt, zeker met twee kleine kinderen.
    Ik wens je genoeg tijd om te genieten van je mama en erg veel sterkte.
    Warme groeten
    Linde

    Reageren
  3. prinses op de kikkererwt

    Ik denk dat je nu even moet aanvaarden dat ze te jong is om het te begrijpen. Probeer te antwoorden als ze vragen stelt, maar haar voorbereiden op iets dat in de toekomst gaat gebeuren en onbevattelijk is voor haar, kan niet vrees ik.

    Reageren
    1. prinses op de kikkererwt

      Mijn oudste zoon kent nog maar net meer dan morgen en gisteren. En hij is al vijf. En toch is het moeilijk om dingen die niet morten, maar later gaan gebeuren, te plaatsen. Ook dood is voor hem nog heel onbevattelijk, al hebben ze het er op school vaak over nav de dood van een ouder van een klasgenootje. Hij heeft vooral gedachten over of je kou hebt in een grafje, of we daar samen in mogen en of daar een lichtje is.

      Reageren

Laat een reactie achter bij prinses op de kikkererwt Reactie annuleren