Wat als ik zo’n moeder word die de dromen van haar dochter in de kiem smoort? 
Als ik haar vraag wat ze later wil worden, en ze antwoordt: ‘prinses’, ga ik dan op mijn tanden kunnen bijten en haar niet meteen vertellen hoe het echt zit met prinsessen: geen privacy, veel verplichtingen, wonen in een groot huis, maar dat moeten delen met veel mensen die voor jou werken, meestal getrouwd zijn met een lelijke prins, paparazzi ontlopen … Of ga ik haar kunnen laten dromen van een prinsessenbestaan tot ze er zelf achter komt dat er fijnere manieren van leven zijn? Ik ga toch echt mijn best moeten doen om geen onverbeterlijke wijsneus te zijn bij het opvoeden van mijn kind. Maar anderzijds denk ik dat mijn dochter zelf ook wel zo’n wijsneus gaat zijn dat ze toch niets gelooft van wat haar moeder haar vertelt. Toen ik als kind aan mijn mama vroeg of ze in god geloofde en ze zei ‘nee’, vond ik het erg jammer dat we elkaar dan nooit meer zouden tegenkomen na de dood, want ik zou naar de hemel gaan en mijn mama niet. Het kwam niet in mij op dat mijn mama misschien wel gelijk had. En zij heeft het me geduldig zelf laten ontdekken. Wijsneuzerij is erfelijk. Bovendien hebben Mehdi en ik er allebei een gezonde dosis van. Dat komt dus wel goed.