woordenloos

Mijn mama is 57 en haar hersenen zijn kapot. Een trombose. Een bloedklonter. Een CVA’tje. Een cerebrovasculair accident. Een herseninfarct. Een beroerte. Er zijn heel veel woorden voor wat ze heeft, maar zij is haar woorden kwijt.

Ze heeft een halfzijdige verlamming of een hemibeeld. Hoe ze ook haar best doet, ze krijgt geen beweging meer in haar rechterarm of in haar rechterbeen. Ze probeert haar ene hand met de andere op te tillen, maar hij valt telkens levensloos neer. Ze wil soms opstaan uit haar rolstoel, bedenkt zich dan en zegt: ‘ah’. Alsof ze het even vergeten was.

Ze heeft een apraxie. Ze kan eenvoudige handelingen niet uitvoeren. Ze tilt haar lege glas op en maakt een schenkbeweging in de richting van het volle blikje. Moet dan lachen met zichzelf. Er is iets mis in haar kamer, maar ze kan niet aanwijzen wat. Ze heeft iets nodig, maar kan het niet zeggen. We raden en we raden en we raden. Soms vinden we wat ze bedoelt. Dan zegt ze opgelucht: ‘ja!’ Soms vinden we het niet en moeten we haar in tranen achterlaten.

Ze heeft een afasie. De woorden verdwalen in haar hoofd. Ze denkt iets en zegt iets anders. Vaak zegt ze dezelfde woorden: methode, manier, licht, lik, moment. Ze blijft hangen op die woorden. Ze betekenen niets. Verkeerd, zegt ze dan. Dat is wel juist. Het is verkeerd, wat ze zegt. Het is verkeerd, wat ze meemaakt. Het is verkeerd, dat haar kinderen nu toch voor haar moeten zorgen, terwijl ze net alles in het werk wilde stellen om dat te vermijden. Het is verkeerd, dat ze probeert en probeert maar niet kan. Het is verkeerd dat hersenen niet kunnen genezen. Het is verkeerd verkeerd verkeerd. Het is verkeerd dat we blijven proberen te raden wat ze bedoelt en het is verkeerd als we het niet proberen.

Ze heeft een depressie. Ze is zoveel kwijt. Zomaar, van het ene moment op het andere. Pats. Boem. Weg hersenen, weg taal, weg rechterlichaamshelft. Weg zelfredzame, handige, sterke, slimme vrouw. Ze maakt een rouwproces door, maar ze kan er niet over spreken. Ze huilt elke dag. We willen haar troosten, maar een kind kan zijn moeder onmogelijk troosten als het zelf verdrietig is.

We zijn er voor haar, maar ze moet het toch alleen doen. Zij moet het harde werk doen en zij moet elke dag constateren dat het harde werk in verhouding veel te weinig oplevert. We kunnen elke dag op bezoek gaan, we kunnen haar helpen met de dagelijkse dingen, we kunnen haar boterhammen smeren, haar in haar rolstoel naar buiten brengen, we kunnen haar proberen te verstaan. Maar meer kunnen we niet doen. En dat breekt mijn hart, elke dag opnieuw.

5 gedachten over “woordenloos

  1. liliane van cleven

    Wij leven enorm met jullie mee, wij kunnen het zeggen maar de juiste woorden schieten ook voor ons “gezonde mensen” te kort, je staat zo machteloos… enkel luisteren of lezen naar wat jullie meemaken raakt ons diep.Weet dat wij veel aan mama denken en hopen dat er nog een klein wonder gebeurd.liliane en marcel van cleven – vandevelde

    Reageren
  2. Pingback: 3 belangrijke levenslessen die ik geleerd heb | Sofie moedert maar wat aan

  3. Ria

    inderdaad… heel herkenbaar…..ook mijn mama is hetzelfde overkomen…. van de ene dag op de andere… was alles gedaan….
    na haar revalidadie moest ze naar een rusthuis zeiden ze… zelfstandig wonen was niet meer mogelijk…
    maar dat wou ze absoluut niet… ze kon niet praten … maar het was duidelijk dat ze dat niet wilde…
    anderen beslissen dan dat haar ‘score’ niet hoog genoeg is voor een service flat…
    maar omdat ik geen werk had kon ze toch in een service flat met de belofte dat ik elke dag zou komen helpen…. en dat heb ik gedaan… 8 jaar lang… elke dag…
    en ik heb er geen moment spijt van gehad….

    Reageren

Laat een reactie achter bij Ria Reactie annuleren