Dat je smaak verandert als je zwanger bent, is genoegzaam bekend. Plots dingen lusten die je voorheen niet lustte, en plots walgen van lievelingsgeuren als koffie of vis. Mijn enige ervaring met het eerste fenomeen is dat ik een tijdje geleden appelmoes heb gegeten zonder ervan over mijn nek te gaan. Van het tweede had ik veel meer last. Die keer dat Mehdi pangasiusfilet klaargemaakt had en dat ik alleen al door hem het met smaak te zien opeten op de Olympische spelen de 100 meter projectielbraken had kunnen winnen. Ik ben er nog niet goed van, en kan niet goed naar een pangasiusfilet kijken zonder daaraan te moeten denken. Ik weet niet of ik ooit nog pangasiusfilet zal kunnen eten. En pizza! Hoe goor is pizza!

Maar wat ik nog nooit gehoord heb, is dat je ook een nieuwe lievelingskleur kunt krijgen als je zwanger bent. Begin juli ben ik maniakaal groene dingen beginnen kopen, terwijl ik voorheen helemaal niets met groen had – toch niet met de kleur. De oogst tot nu toe: twee groene handtassen, een groene portefeuille, een groene blazer, twee groene wintersjaals, groene wanten en een groene muts, een groen sjaaltje voor de zomer, groene truitjes, groen beddengoed, groene accessoires voor de baby-uitzet, groene muren in de babykamer. Ik ben ook nog naar de Groenenhoek verhuisd, maar dat stond al langer vast. Mehdi heeft maar net kunnen verhinderen dat ik mijn living groen geschilderd heb. Onze autoconsultant had een heel steekhoudend argument om geen groene auto te kopen, want ik was het serieus aan het overwegen.

Mehdi is nu een beetje bang dat ik ga thuiskomen uit het moederhuis en dat hij prompt de babykamer zal moeten overschilderen en allemaal nieuwe dingen op kapaza zetten omdat ik ineens een hekel heb aan groen. Anderzijds hoopt Mehdi ook wel een beetje dat ik het op een dag gehad heb met groen – maar dan niet met de kleur.