Sofie door Mehdi
Een reactie plaatsen
Maandelijks archief: januari 2013
Sofie voor Mehdi
alleen in belgië
… is de Stichting voor de Psychogeriatrie gevestigd in de Gelukkige Grijsheidsstraat.
Kind & Gezin of Schuld & Boete?
De nieuwsbrief van K&G heeft niet graag werkende moeders, dat is wel duidelijk. Nu schrijven ze weer het volgende:
“Rustig aan!
Sommige hoogzwangere vrouwen stellen hun moederschapsrust zo lang mogelijk uit. Zij hopen na de geboorte extra lang bij hun baby te kunnen blijven. Denk jij er ook zo over, bedenk dan dat voldoende rust vóór je bevalling ook nodig is. Het maakt je niet alleen lichamelijk fitter met het zicht op de bevalling en de vermoeiende periode na de geboorte, maar biedt ook ruimte om je (in gedachten) voor te bereiden op de bevalling. Er staat jou en je partner binnenkort immers een heel nieuw leven te wachten. Bovendien vermindert voldoende rust vóór je bevalling de kans op vroeggeboorte en een laag geboortegewicht en bevordert het de ontwikkeling en gezondheid van je kindje na de geboorte.”
Ik waag me aan een voorspelling. Na de bevalling schrijven ze: “Sommige moeders hebben al enkele weken van hun moederschapsrust opgenomen voor de bevalling. Misschien moet jij binnenkort alweer aan de slag. Weet dat het belangrijk is om zo lang mogelijk thuis te blijven bij je kind. Idealiter geef je het borstvoeding tot het kind de volwassenheid bereikt. Indien mogelijk, zeg dan tegen je baas dat je niet meer terugkeert, omdat je nu moeder geworden bent. Who needs a job when she can be a mom?”
Ja, ik zou graag meer rusten nu, maar ik zou liefst ook zo lang mogelijk thuis zijn met mijn kind. Een driemaandertje is al zo klein en weerloos om weg te brengen naar die grote, boze crèche. En ik kan me ook niet inbeelden dat je het gebrek aan nachtrust in tijden van voeding kunt compenseren door zes weken op voorhand niet meer buiten te komen. Slaap kun je niet inhalen, slaap kun je niet opsparen.
Ik kan me dus niet inbeelden dat veel werkende moeders deze goede raad in acht nemen. Tenzij ze zich kunnen beroepen op borstvoedingsverlof. Maar met een werkgever die het woord ‘zwanger’ niet kan uitspreken zonder een vies gezicht te trekken en dus maar kiest voor verbloemingen als ‘je toestand’ of ‘op wereldreis gaan’, durf ik nog niet eens te vermelden dat zoiets bestaat.
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat er nu en dan ook wel eens toepasselijke dingen in de nieuwsbrief van K&G staan. Soms schrijven ze: “deze week heb je last van evenwichtsstoornissen” en dan ben je de dag ervoor inderdaad plat op je bek gegaan op straat.
9 maanden is …
9 maanden is verschrikkelijk lang.
9 maanden is verschrikkelijk kort.
Kort, omdat er zo veel moet gebeuren, met een inherent onvermurwbaar deadlinemonster.
Kort, omdat het voorbij vliegt. Eerst is er niets en dan is er plots bijna een halve meter kind. En het lijkt wel alsof er daartussenin geen tijd verstreken is.
Kort, omdat dit de enige maanden van mijn leven zijn dat ik schaamteloos eersteklassemensen kan guilttrippen om hun plaats af te staan aan mij in de trein.
Kort, omdat dit de laatste maanden zijn dat ik zorgeloos kan doen wat ik wil: in Brussel blijven hangen na het werk, te lang op café zitten, een hele namiddag in bad liggen, uitslapen, een True Blood marathon houden in mijn eentje, …
Kort, omdat het precies gisteren was dat ik tijdens het concert van Damien Rice stond te denken: “mooie liedjes, maar bah, ik moet kotsen, morgen toch maar eens een predictor kopen … ”
Lang, omdat 9 maanden zonder eetlust deprimerend zijn. De aanhoudende misselijkheid ben ik stilaan kotsbeu (pun intended). En ik eet doorgaans zo graag …
Lang, omdat voor die emotionele flexibiliteit hetzelfde geldt.
Lang, omdat ik me nog amper kan herinneren hoe het was om niet zwanger te zijn.
Lang, omdat het zelfs al honderd jaar geleden lijkt dat we het contract ondertekenden bij de crèche toen in mijn buik nog maar een vaag conceptje zat.
Lang, omdat je zoveel verschillende stadia doorloopt op enkele maanden tijd: van “ik ga de slechtste moeder ooit zijn” over “ik ben keigraaf, want ik heb al een crèche” over “o nee, ik ga dat nooit kunnen zoals die en die en die dat doet” tot “kijk eens hoe goed we bezig zijn, alles is bijna klaar”.
Kortom, er is een reden voor dat een zwangerschap 9 maanden duurt.
9 maanden is net lang genoeg.
geniaal maar met te korte beentjes
My baby has a huge head.
Haar hoofdje was al sinds het begin van mijn zwangerschap een week voor op de rest, maar vandaag sprong het ineens naar vier weken. De gynaecoloog drukte me op het hart dat ik er me geen zorgen over moet maken. Ze heeft twee keer de technische uitleg voor ‘het is zeker geen waterhoofd’ gedaan. Ze zal gewoon een rond gezicht hebben, geen smal.
Makes sense, als je de ouders bekijkt.
quote
“Ik wilde kinderen omdat het vlees van de vrouw daar nu eenmaal toe voorbestemd is, mijn man omdat hij geen rust kon vinden voor hij zichzelf in de toekomst verankerd wist.”
(uit: Walter Van den Broeck, Terug naar Walden)
wonderkind
Ongelooflijk hoe je jezelf zo’n enorme verwachtingen oplegt bij het kind. Je kiest die naam, Kimberley maar dan anders, en daar verzin je een hele persoonlijkheid bij. Mijn zelfgemaakte Matilda, mijn kleine professor, mijn wonderkind. Als ik aan de toekomst denk, zie ik haar in de zetel zitten met haar boeken. Ze heeft goede smaak en leest alleen maar de prentenboeken die ik zelf nu al wil kopen (zoals dit: http://www.lannoo.be/mannetje-koek-schrijft-een-boek en dit: http://www.boek.be/boek/het-grote-boek-van-vergeten-prinsessen). Soms kijkt ze op en tuurt ze in de verte. Dan denkt ze na over wat ze net gelezen heeft. Of ze verzint er zelf een vervolg bij. Wanneer ze drie is, vraagt ze al wat de moeilijke woorden in het nieuws betekenen. Ze onthoudt de betekenis en gebruikt de woorden zelfs, terwijl haar leeftijdsgenootjes pas ‘koek’ kunnen zeggen.
Maar natuurlijk ga ik Kimberley even graag zien als haar eerste woordje niet ‘boek’ is, als ze niet vanaf haar vierde zeurt om te leren lezen, als ze liever met de poppen speelt dan prentenboeken bekijkt. Natuurlijk mag Kimberley ook voetballer worden of liever knutselen dan studeren. Misschien heb ik dat zelfs liever. Als ze maar zelfvertrouwen heeft, want met slimmigheid kom je toch nergens in het leven. Van mij mag ze goed zijn in om het even wat, zolang ze maar wéét dat ze er goed in is.
Consume less, enjoy more
Ik ging eens op cowbird gaan en schrijven over dingen bij cowbird passen. Vandaar in tengels. Gelieve me te wijzen op mogelijke taalfouten.
I have always been fascinated by stories of people who at a certain point in life decide to leave the rat race. You often read about them in the Saturday edition of newspapers. Managers who realize that there’s not much fulfillment to be found in firing people and making more money every day. White-collars who come to the conclusion that instead of working long days and eating in restaurants, they could spend more time in their garden to grow their own vegetables and less money consuming food that they can’t relate to. Then comes the moment that they quit their jobs and start enjoying life as it used to be and should be.
The strange thing is that I never had to join the rat race in order to know I don’t want to be a part of it, yet I did. And every day I’m wondering why, but I don’t dare to leave it. Horror stories about the crisis withhold me from living life to the fullest. Still, I don’t need much. Even though I’m living in a city that’s all about consumerism, a city of fashion where streets are filled with hipsters, wearing ugly clothes to make a statement, I don’t care that much about buying new things and looking like I gave my looks much thought. I’ve never understood why people like shopping and even find it relaxing. Is there anything more stressful than shopping on a Saturday afternoon, buying things you don’t need, spending too much money on them… I feel comfortable wearing the same clothes several times, not having the glasses and the haircut that you should have this season, having only so many pairs of shoes.
So maybe I should dare to take the big step and leave the rat race, and who knows, maybe someday I will be the one telling her story in the Saturday edition of the newspaper, about how I suddenly realized how meaningless it all was and how happy I am now.