We leven in een land waar je 6 maanden effectieve gevangenisstraf krijgt voor het vernielen van 20 aardappelplantjes, maar niet eens geschorst wordt wanneer je in functie een mens doodslaat.

We leven in een land waar het ‘beste onderwijs’ van Europa betekent dat we op allerefficiëntste wijze kansarmoede versterken.

We leven in een land waar de grootste partij de grootste arbeidersbeweging kapot probeert te krijgen. En we doen allemaal gretig mee. Ook gewone werkende mensen, voor wie de vakbonden nog steeds meer betekenen dan de werkgevers die alleen met dikke tegenzin onze lonen betalen, maar er alles aan doen om het zo laag mogelijk te houden, ook het collectieve journaille, alles en iedereen is tegen die naïeve ouderwetse bonden en praat de praatjes na van mensen die het voor ons heus niet beter willen maken.

We leven in een land waar je alleen mag profiteren van onrechtvaardige maatregelen als je er verder je mond over houdt. Ethisch denken en opkomen tegen dingen die niet te verantwoorden zijn, betekent de wind van voren krijgen als je er toch gebruik van durft maken. We leven in een land waar mensen die ethisch denken steeds worden gepakt op ‘niet consequent zijn’ door mensen voor wie het veel gemakkelijker is om ‘consequent’ te zijn omdat ze al niet ethisch hoeven te zijn. We leven in een land waar bdw zonder enige kritiek een vliegtuig naar Engeland mag nemen, maar waar de bakfietsbobo te kakken wordt gezet als hij een niet-herbruikbaar plastic zakje vraagt in de supermarkt. Waar je beter elke dag een volledig koebeest kunt verslinden, dan jezelf flexitariër noemen.

(Nu ik dat allemaal opschrijf, realiseer ik me dat ik me voor ik Mehdi kende maar over de helft van deze dingen druk hoefde te maken.)

Soms vraag ik me af of het wel een goed idee is om in zo’n land, zo’n wereld een kind groot te brengen. Elke verstandige mens vraagt zich dat wel eens af. Maar op sommige vlakken halen emoties het van de ratio. En dat is maar goed ook.

“Ik heb zoiets van …”, dat hoor je wel nog eens, maar niet meer zo vaak als enkele jaren geleden, toen iedereen zoiets van had.
Daarna werd het vervangen door “Ik ben zo iemand die …”. Die trend was volgens mij te wijten aan het toenemende gebruik van sociale media. Je hield plots niet meer alleen van je kussen omdraaien naar de koude kant als je het te warm had ’s nachts, nee, je maakte nu deel uit van de groep mensen die hun kussen omdraaien naar de koude kant als ze het te warmen hebben ’s nachts. “Ik ben zo iemand die zijn kussen omdraait naar de koude kant” of “Ik ben zo iemand die van rood houdt.” Je was nooit meer uniek met iets, je deelde plots altijd alles met een groep van mensen en dan kon je zelfs virtueel lid worden van die groep.
Nu is er weer een nieuwe trend in taalgebruikersmiddens, met name: “Ik stel alleen vast dat …”. Dat wordt het vaakst gebruikt in interviews met politici en ander machtig gespuis. Waarschijnlijk ligt die evolutie eraan dat de pers tegenwoordig niet meer veel meer te bieden heeft dan een verzameling meninkjes en opinietjes. Objectieve berichtgeving is niet meer aan de orde. Als je iets zeker wil weten, moet je vijf pro’s en contra’s met elkaar vergelijken en dan weet je misschien iets, maar meestal nog steeds niet. Politici en ander machtig gespuis willen met het gebruik van “ik stel alleen vast …” volgens mij dus uitdrukken dat ze zich baseren op feitelijkheden om hun zoveelste meninkje te verkondigen. Ze willen de suggestie van geloofwaardigheid wekken door te beweren dat ze zich beroepen op een objectieve vaststelling. Wat valt daar tegenin te brengen, behalve: ‘beauty is in the eye of the beholder’ en al de rest dus ook.

Ik jaag me te veel op in dingen waar ik toch niets aan kan doen. Het is moeilijk een evenwicht te vinden tussen geïnformeerd zijn en het toch allemaal niet aan je hart laten komen. Daarom probeer ik middels enkele simpele ingrepen stress en vermoeidheid te reduceren. Het is met wisselend succes.

– alleen nog opinies en columns lezen van mensen met wie ik het meestal eens ben en die een gedachte coherent kunnen formuleren, zodat ze me niet enerveren wanneer ik het er niet mee eens ben. Aangezien die zeldzaam zijn (Tom Naegels, Eva Berghmans & Marc Reynebeau), scheelt dat een pak in tijd.
– in de trein ’s morgens in Game of Thrones lezen en de krant voor ’s middags bewaren. Dat is al een halve dag uitstel van woede.
– nee durven zeggen.
– alle berichtgeving over onze burgemeester-in-bijberoep (© Tom Lanoye) negeren.
– bij uitbreiding: idem voor de hele n-va en het Antwerpe stadbestuur. Maar dat is het moeilijkste. Want elke keer dat ik denk: “nee, gortiger zullen ze het nu niet meer maken”, komt Liesbeth Homans vertellen dat ze medische hulp willen verbinden aan ‘vrijwillige’ terugkeer of dat ze aan het vreemdelingenloket voortaan een aderlating zullen vragen i.p.v. een administratieve kost. Dan valt mijn gat open van verbazing en ga ik weer aan het Repelsteeltje-trappelen.
– minstens twee keer per week ‘NIETS’ in mijn agenda schrijven en omcirkelen. Als mensen vragen of ik al plannen heb die dag, ja zeggen. Me daar niet schuldig over voelen.
– van twittter wegblijven, zeker wanneer de bonden betogen.
– niet meer naar terzake kijken.
– zeker niet meer naar terzake kijken met Mehdi.
– mijn eigen goesting doen en niet luisteren naar mensen die vinden dat ik beter zus of zo …

Ik word er niet slimmer van, maar wel gelukkiger, zoals gezegd met wisselend succes.

Vorige week was ik in gesprek met twee leeftijdsgenootjes en hun naar eigen zeggen ‘oude venten’. Het ging over ons geboortejaar en de ‘oude venten’ somden op wat ze zich er nog van herinnerden. “1985, dat is een jaar na de comeback van David Bowie”. Ik vroeg: “De comeback van David Bowie, is dat niet nu, in maart 2013?”. “Ja, maar toen maakte hij ook al eens een comeback”, beweerden ze. Nu had ik tot nu toe helemaal níets met David Bowie –  behalve dan misschien voor die korte passage in Twin Peaks. Maar nu zijn nieuwe plaat uitgerekend is voor 12 maart, in mijn hoofd beter bekend als d-day, en zijn vorige comeback plaatsvond in het jaar tussen Mehdi’s en mijn geboortejaar, kan ik toch niet anders dan toch een beetje fan worden. Ik heb even opgezocht of hij toevallig geen liedje heeft met mijn uitverkoren naam. Helaas niet. Toch maar eens een fanbrief schrijven misschien …

Toen ik in de Wolstraat woonde, boven de Groene Waterman in de Consciencebuurt om de hoek van het Letterenhuis, dacht ik: does it get any more poetic than this? En heb je ooit, it does! Mijn nieuwe buurt is nog poëtischer en op een veel ongedwongener manier. Zo passeert er hier geregeld een karretje met luidspreker om oud ijzer op te halen. Het bandje dat ze afspelen, gaat als volgt: “Oud ijzer. Koper. Lood. En zink. Platte batteries. En ook oude wrakken van auto’s.” Het klinkt zo ritmisch en repetitief dat ik er telkens voor de rest van de dag mee in mijn hoofd zit. Readymade poëzie. En daarnet ben ik door het gat in de haag naar mijn volkstuintje gekropen. Hoe Jip & Janneke is dat! Ik heb “mijn” volkstuintje dus eindelijk gevonden. Het zegt: “je herkent me aan mijn betonmolen.” Dat betekent dat we nu een tuin in de zon hebben. Toevallig schijnt op dit eigenste moment ook het allereerste waterachtige zonnetje. Het schreeuwt me toe: de lente komt eraan. Ik verlang al!

Toen ik vanmorgen naar de bus liep, zag ik op een willekeurige struik van de buren een verregend Repelsteeltje-boek liggen. Ik moet dringend eens beginnen met altijd mijn fototoestel mee te nemen, want het boek lag er heel aandoenlijk, kletsnat en totaal uit de context gegrepen. Nu zit dat surrealistische beeld in mijn hoofd, maar kan ik het niet delen. Het deed me eraan denken hoezeer voor ons Repelsteeltje al lang niet meer geldt dat ‘niemand weet, niemand weet, dat ik Repelsteeltje heet’. Maar ze kan wel zo hard trappen dat ze op een dag misschien door de grond zal zakken.