Maandelijks archief: mei 2014

Opzij opzij opzij

Geen tijd geen tijd geen tijd!

Dat zeggen we voortdurend, dat denken we voortdurend en dat horen we voortdurend. Op het werk is elke vergadering stresserend omdat je nooit weet met welke berg extra werk je nu weer buiten zal gaan. Iedereen probeert krampachtig te vermijden om dat extra werk erbij te nemen, omdat niemand nog ruimte of tijd heeft voor extra werk. Daardoor moet je altijd op je hoede zijn voor elkaar.

En als je thuis niet oplet, sluiten afspraken met verschillende vrienden zo nauw op elkaar aan dat je tussendoor niet eens meer de tijd hebt om een boterham in je mond te steken. Het leven loopt vol en voller. Elke afspraak leidt tot nog meer drukte. Let op, ik hou van gezonde drukte. Ik heb graag vrienden rond me. Ik spreek graag af met mensen. Maar nu en dan moet ik ook gewoon kunnen stilstaan. Halt. Rust. En dan weer doorgaan. Maar als het leven nog veertig jaar zo vol moet zijn als het nu is, dan haal ik het niet. De metafoor van de uitgeperste citroen is helemaal niet vergezocht. Ik voel me elke avond alsof ik drie dagen niet geslapen heb. Het kan kloppen want ik leef drie levens tegelijk. Aan dit tempo leven en dan moeten horen dat we dit nog veertig jaar en meer moeten volhouden, nee bedankt. Geef mij dan maar de dertigurenweek van Femma.

Als ik op donderdag naar Gent ga voor een afspraak met de arts van mijn moeder, om de eenvoudige reden dat mijn moeder zelf niet meer kan navertellen wat haar artsen over haar te zeggen hebben. Als ik op vrijdag met mijn peuter op schok ga om boodschappen te doen en als ik me tijdens haar dutjes verdiep in een gigantische berg was. Als ik tussendoor af en toe een momentje voor mezelf steel om te lezen, omdat 1) iemand al die boeken toch moet lezen, en omdat 2) niets zo’n helend effect op mij heeft als de Literatuur. Als ik al die zorgtaken op me neem: de zorg voor de generatie boven mij, de zorg voor de generatie onder mij en de zorg voor mezelf, omdat ik een centraal radertje ben dat beslist niet kapot mag gaan. Dan vind ik dat ik mij óók ten dienste stel van de maatschappij, zij het niet door belastingen te betalen. Ik rendeer genoeg en de economie zal er geen boterham minder om eten.

Die dertigurenweek dus. Ik probeer me niet de illusie te maken dat het voorstel ‘in het huidige politieke klimaat’ enige kans maakt. Maar ik ben nog te jong om me neer te leggen bij de algehele verrechtsing. Ik ben nog jong genoeg om idealistisch te zijn en in een ander maatschappijbeeld te geloven.

De dertigurenweek is om te beginnen eerlijker. Theoretisch zitten we nu in het systeem van de 38-urenweek. In de realiteit echter werken mannen 40 uren en vrouwen 20 uren. Dat zorgt voor heel wat ongelijkheid. Vier vijfde werken is nog altijd een negatieve keuze vanuit het perspectief van de werkgever: je kiest om minder te werken en je toont dus minder ambitie. Dat heeft dan weer een slechte invloed op doorgroeikansen en opleidingsmogelijkheden. Vier vijfde werken betekent vaak hetzelfde werk in minder tijd en voor minder geld doen, wat er automatisch voor zorgt dat je moet beknibbelen op de extraatjes. Je krijgt minder kansen om je te bewijzen en je te ontwikkelen en je blijft meer hangen in de routine. (Ik vind het trouwens diefstal dat mensen die vier vijfde werken hetzelfde werk blijven doen, maar daar hoor je nooit iemand over. Je betaalt minder belastingen en krijgt minder loon, maar de werkgever maakt evenveel winst zonder extra jobs te creëren.)

Daarnaast is er de hele wachtlijstenkwestie. De zorgsector is onderbemand. Wij hebben chance dat we een crèche gevonden hebben, of hebben we vooral chance dat we onze dure crèche kunnen betalen? Er moet meer mantelzorg zijn, maar tegelijk moeten al die mantelzorgers voltijds werken voor De Economie. Er zitten nog wel meer grote paradoxen in het huidige economische discours.

Verder sta ik ook achter de dertigurenweek uit ecologische overwegingen. We kunnen toch niet blijven meer produceren? De aarde is bijna opgebruikt. Alles wat nu nog meer geproduceerd en uitgevonden wordt, is redundant. Ik vind het feit dat er een winkel met designmeubelen voor huisdieren en Bubble Tea bestaan al voldoende bewijs dat we ‘uitgeëvolueerd’ zijn. We kunnen niets nutttigs meer bedenken, dus vinden we maar overbodige zaken uit om de economie te laten draaien.

Ik vind het dus tijd om een andere manier te leven. Voorlopig hoort voltijds werken daar voor mij niet meer bij. Totdat de rest van de wereld ook inziet dat we naar een nieuw voltijds moeten, nl. de dertigurenweek.

Dit zijn maar enkele van de redenen waarom ik achter het toekomstverhaal van Femma sta. Als je er meer over wil weten, this is the place to be: http://www.femma.be/nl/onze-visie