Maandelijks archief: december 2016

Uitgelezen in 2016

boeken-2016

Mijn goodreads challenge heb ik dit jaar niet gehaald. Ik ben not even close: ik strandde op 24 van de 30 boeken. Maar ik heb dit jaar wel some pretty damn good books achter de kiezen, dat is veel belangrijker. Handig ook, want één van de challenges die ik mezelf had opgelegd was meer echt goede boeken lezen.

Daar ben ik met glans in geslaagd. Ik heb dit jaar steengoede boeken gelezen. Met stip op één – ik beweer niet dat het een originele keuze is – staat ‘A little life’ van Hanya Yanagihara. Ik heb bij dat boek harder moeten huilen dan op de begrafenis van mijn moeder, en dat is niet eens overdreven. Tranen met tuiten. M. rookte nog toen ik het aan het lezen was. Ik herinner me dat hij binnenkwam na zijn sigaretje en schrok toen hij mij hysterisch zag huilen. Hij was opgelucht toen het ‘maar een boek’ bleek te zijn. ‘Maar een boek’? Hij heeft het duidelijk niet gelezen. Na ‘A little life’ zat ik wel in een lange leesdip, waardoor ik in de tweede helft van het jaar vooral nog Harry Potter heb herlezen. Maar ook die boeken zijn steengoed, dus mij hoor je niet klagen.

In het begin van het jaar las ik enkele ‘rouwboeken’. ‘The long goodbye‘ van Meghan O’Rourke en ‘Levels of life‘ van Julian Barnes waren het juiste boek op het juiste moment. Ik heb aan beide boeken ontzettend veel troost gehad op een moment dat ik in mijn diepste rouw was. Twee citaatjes die me zijn bijgebleven:

“In the months that followed my mother’s death, I managed to look like a normal person. I walked the street; I answered my phone; I brushed my teeth; most of the time. But I was not OK. I was in grief. Nothing seemed important. Daily tasks were exhausting. Dishes piled in the sink, knives crusted with strawberry jam. At one point I did not wash my hair for ten days. I felt that I had abruptly arrived at a terrible, insistent truth about the impermanence of everyday.”
― Meghan O’Rourke, The Long Goodbye

“Early in life, the world divides crudely into those who have had sex and those who haven’t. Later, into those who have known love, and those who haven’t. Later still – at least, if we are lucky (or, on the other hand, unlucky) – it divides into those who have endured grief, and those who haven’t. These divisions are absolute; they are tropics we cross.”
― Julian Barnes, Levels of Life

(Bovenstaande quote verraadt wel keihard dat Barnes geen kinderen heeft, want naar mijn aanvoelen ontbreekt er een zeer belangrijke ‘tropic’ in zijn lijstje.)

Toen duidelijk werd dat ik mijn challenge niet zou halen, kreeg ik de theatertekst van De Wattman (Erik Vlaminck) cadeau van M. Ik las het uit op een uurtje, op een zondagmorgen terwijl mijn kinderen aan het spelen waren. Meteen erna heb ik tickets geboekt voor de voorstelling. Prachtig stuk! Als je nog de kans krijgt om te gaan kijken, zeker doen.

Ik had mezelf opgelegd om minstens de helft non-fictie te lezen. Dat zijn er uiteindelijk maar 6 van de 24 geworden, waaronder 3 rouwboeken.

Over Revue Lanoye schreef ik eerder. Als ik op een dag maar half zo goed kan schrijven als Lanoye zal ik een tevreden vrouw zijn.

In mijn ambitie om minstens de helft vrouwen te lezen ben ik met glans geslaagd. 17 van mijn 24 boeken werden door vrouwen geschreven. Toegegeven, 7 van mijn 24 boeken werden door J.K. Rowling geschreven, maar ze is een vrouw, dus dat telt.

Mijn leesvoornemens voor 2017:
– weer steengoeie boeken lezen
– alles van Chimamanda Ngozi Adichie lezen
– meer opschrijven over de boeken die ik lees

Tijd en geluk in 2016

Het is december. Ik blik tevreden terug op het jaar dat voorbij is. Dit jaar geen lange december – integendeel, de maand is nog maar pas begonnen en straks is hij al voorbij – maar wel redenen genoeg om te geloven dat volgend jaar nóg beter wordt. Op het einde van vorig jaar wenste ik mezelf dit: ‘Mijn grootste wens voor 2016 is dat het een jaar van gelijkmoedigheid wordt. Ik wens geen grote pieken. Ik wens geen diepe dalen. Eenvoud en gelijkmoedigheid. En ook een beetje slaap alstublieft.’

Dat kreeg ik. Het werd een jaar van gelijkmoedigheid, maar het werd ook veel meer dan ik wenste: een jaar van intens en eenvoudig geluk. Ik heb genoten van 2016. Het voorjaar van 2016 was nog moeilijk en donker en zwaar en vermoeiend. Een week voor de paasvakantie zat ik bijvoorbeeld nog wenend bij de dokter, omdat ik niet wist hoe ik twee weken thuis met de kinderen moest overleven. Maar het werd steeds gemakkelijker en lichter. De kinderen sliepen steeds beter. Ik sliep steeds beter. Ik kreeg tijd, tijd om vanalles te doen, en energie die ik zo lang had moeten missen. Doordat ik dit jaar halftijds werkte, had ik tijd voor mijn kinderen én tijd voor mezelf, tijd om te ontdekken wat ik wil doen in het leven en tijd om dingen te proberen die me veel angst inboezemden.

Mijn fiets, mijn vrijheid …

Hoe meer tijd je hebt, hoe trager je je kan voortbewegen. Hoe trager je je voortbeweegt, hoe minder impact op het milieu. Ik ben er niet trots op dat we vorig schooljaar geregeld de auto namen om Martha naar school te brengen of te halen. Sinds ik een zeer goede mamafiets heb en meer dan genoeg vrije tijd om de kinderen overal naartoe te brengen en te halen, staat de auto in de week meestal stil. Ik ben echt heel gelukkig met mijn fiets vol kindjes. Ze zingen en ze babbelen, terwijl ik vlotjes door de straten sjees. Jammer genoeg begint Thomas nu al wat groot te worden voor het stoeltje voorop. Het zou best wel kunnen dat we weldra opnieuw de fietskar moeten inschakelen. Dat Martha dan toch maar zelf gaat moeten leren fietsen, zei ik. ‘Ja, maar mama, dan moet je mij wel laten fietsen hé. Nu moet ik altijd op jouw fiets zitten.’ Die betweterigheid … het bloed kruipt waar het niet gaan kan.

Schrijven

Ik schrijf best veel. Het is niet altijd te merken aan mijn blog, waar vaker dan ik zou willen doodse stiltes vallen. Ach, er is genoeg te lezen op het internet dat niemand op mijn blogs zit te wachten. Ik schreef dit jaar gastblogs voor Femma en Beslist Feminist. Ik schreef mee aan het Femma Magazine en BOTsing van de Gezinsbond. Ik schreef een opinie in Kerk&Leven en een artikel voor Psychologies Magazine. Met deze column werd ik genomineerd voor een de columnwedstrijd van ‘This is how we read’.

Maar ik schreef ook – voor het eerst in mijn leven als je de opstellen vroeger op school niet meerekent – enkele verhalen. In het voorjaar volgde ik een cursus column schrijven bij Wisper. Die beviel me zo hard dat ik in september gestart ben met de driejarige opleiding Literaire Creatie. Zalig is het! Die lessen zijn voor mij wat yoga of pilates voor iemand anders zijn. Pure ontspanning, een avond voor mij en voor mij alleen.

Werk

Eerder dit jaar schreef ik deze post. Dat vond ik best spannend. Ik schreef wel niets negatiefs over mijn huidige werkgever, maar het blijft toch griezelig om letterlijk aan het internet toe te vertrouwen dat je je werk niet graag doet. Maar er is goed nieuws: over twee maanden begin ik aan een nieuw werkavontuur. Het is iets met feminisme en schrijven, behoorlijk ideaal dus …

Mijn kindjes, mijn opperste geluk …

Dat nieuwe werk is wel vier vijfde en in Brussel. Het is afwachten wat de impact hiervan op mijn gezin en mijn eigen welzijn gaat zijn. Ik had dit jaar de onbetaalbare luxe om halftijds te werken. Zaligheid o zaligheid! Geen voor- en nabewaking voor Martha. Geen al te lange dagen in de crèche voor Thomas. Niet al te veel haasten, en veel gewoon relax samenzijn. De kindjes krijgen ‘s ochtends rustig de tijd om wakker te worden met Bumba/Musti, een flesje te drinken terwijl ze de slapers uit hun ogen wrijven, ontbijt te eten met heel veel morsen, en zelfs nu en dan nog een klein beetje te spelen. Ook ’s avonds hebben ze tijd zat om thuis te spelen, voor we samen aan tafel gaan (weliswaar meestal maar met ons drietjes). Het was een onbetaalbare heerlijkheid. Volgend jaar stap ik dus weer een beetje meer in de ratrace, maar we zien wel. Gelukkig hebben we een hulplijn waarvoor we onze beide pollekes mogen kussen.

Een kleuter en een peuter is oneindig veel gemakkelijker dan een peuter en een baby. Ze kleuren samen. Ze dansen samen. Ze spelen samen. Ze maken ruzie en maken het met een natte klapzoen weer goed. Mijn hart stroomt over van liefde wanneer ik zie hoe Martha haar broertje onder haar hoede neemt. Ik smelt wanneer Thomas staat te springen en te dansen wanneer zijn zusje opstaat. Ze zijn bijna even dol op elkaar als ik op hen.

Dat heet dan gelukkig zijn …

Mijn conclusie van 2016 is dat ik eigenlijk best wel immens gelukkig ben. En dat dat iets heel anders is dan wat ik op het einde van 2015 voelde. Ik besef dat mijn geluk erg broos en breekbaar is, zeker als ik buiten mijn eigen verhaal treed en bekijk wat er dit jaar zoal gebeurd is in de wereld. De wereld daarbuiten is grimmig en koud, maar dat is voor mij des te meer reden om met volle teugen te genieten van mijn klein groot geluk.

Mijn plannen voor 2017 zijn simpel: gelukkig blijven. En schrijven, véél schrijven.

Fijne feestdagen allemaal en een gelukkig nieuwjaar!

Over Love actually en Alan Rickman

love-actually-gallery-2

In september ben ik gestart met lessen Literaire Creatie. Ik ben er nog niet uit of ik mijn verhalen zal posten, omdat ik er zelf niet altijd van hou wanneer bloggers plots fictie beginnen schrijven. Maar dit stukje is alvast geen verhaal en bovendien een uitstekend excuus om de lofzang van Alan Rickman te zingen. Eerst moesten we een filmfragment navertellen en vervolgens kregen we de opdracht om dat fragment te becommentariëren (licht, acteerprestaties, camerastandpunten e.d.) op zo’n manier dat je ook het verhaal prijsgeeft. Ik schreef over Love actually. 

Dit soort film is niet bedoeld om kritisch tegen het licht te houden. Belichting, camerastandpunten en het acteerwerk zijn ondergeschikt aan het zeemzoete verhaal. Ik zou niet durven beweren dat de kwaliteit van deze film nog maar in de buurt komt van een Il Postino (wondermooi), Dead Poets Society (een andere lievelingsfilm) of Silence of the Lambs (nooit gezien, want ik vind het leven zelf al griezelig genoeg om geen artificiële stress te moeten opzoeken.) Maar nu ik de scène die ik koos opnieuw bekijk, valt me wel op hoe tenenkrullend sentimenteel het is. Een vrouw verwacht van haar echtgenoot voor kerstmis een gouden ketting te krijgen die ze eerder in zijn jaszak vond, maar krijgt een cd van Joni Mitchell. Alsof het uitstekende acteerwerk van Emma Thompson niet voldoende is om de emoties te vatten die door het personage heen gaan wanneer ze beseft dat dit het einde van haar huwelijk betekent, en dat zij voorlopig de enige is die dat weet, begint er ook nog een melig lied van Mitchell te spelen, terwijl de camera inzoomt op familiefoto’s van het gezin. En voor het geval we het dan nog niet zouden doorhebben, wordt ook de minnares in beeld gebracht terwijl ze glimlachend de ketting om haar hals hangt. Nee, van subtiliteit moet deze film het niet hebben. Waarom is het dan toch één van mijn lievelingsfilms? Ik heb een zwak voor de romantische verhaaltjes, waar toch telkens een scherp kantje aan zit. Het jongetje dat verliefd wordt op een meisje met dezelfde naam als zijn pas overleden moeder, om maar iets te zeggen. Ja, daar schiet ik van vol. Iedereen verwacht dat hij rouwt om zijn moeder, maar hij loopt op wolkjes omdat hij verliefd is. Hij is nog te jong om te begrijpen dat elke verliefdheid een toekomstig verdriet is. En dan de schrijver en de poetsvrouw die zonder elkaar te verstaan verliefd worden. Hij leert Portugees. Zij leert Engels. Ze leefden nog lang en gelukkig. Niet dat ik in het echte leven geloof in dit soort verhaaltjes, maar ik mag er toch graag naar kijken met een pot Ben&Jerry’s op mijn schoot. Love actually is de ultieme feelgoodfilm, en ik moet hem minstens één keer per eindejaarsperiode zien om een beetje in de sfeer te komen. Deze film heeft er niet veel baat bij dat ik hem kapot analyseer. Vooral ik heb daar niet veel baat bij, want ik wil kunnen blijven genieten van mijn guilty pleasure. Maar over het acteerwerk kan ik zonder meer zeggen dat het subliem is. Er doen dan ook niet de minsten in mee. Liam Neeson, Hugh Grant, Colin Firth, Emma Thompson en vooral: Alan Rickman. Die man zijn stem doet me trillen op mijn benen. Het is de mooiste stem die stierf in 2016, nog mooier dan die van Leonard Cohen. Tijdens eenzame winteravonden op kot luisterde ik wel eens naar Shakespeares sonnet 130, voorgelezen door Alan Rickman, om het minder koud te hebben. Ik hou ervan om hem te horen spreken, al weet ik dat muziek nog beter klinkt. Alan Rickman is mijn favoriete acteur, die bovendien mijn favoriete personage in de wereldliteratuur speelde. En al is dat wellicht niet het eerste waar mensen aan denken, ook Severus Snape is eigenlijk een hopeloze romanticus.

Vrij spel – kinderen kiezen wel

Bij ons is de Sint al geweest. Hij kwam in de nacht van vrijdag op zaterdag. Dat was net op tijd, want Martha werd wakker en zei meteen: ‘gaan we beneden eens kijken of Sinterklaas al geweest is?’ Misschien heeft ze iets gehoord, vannacht? Gestommel van een moeder die nog snel overal in het huis cadeaus vanuit goed verborgen hoekjes en kieren tevoorschijn moest toveren en inpakken? (De verstopplaats van de lievevrouwtjes was mijn persoonlijke favoriet: naast de wasmachine in de kelder. Het was een plezier om de was te doen vorige week.)

Hij bracht voor Thomas een autootje en stukken autoweg, een uitbreiding van de Toet Toet Auto’s garage die Martha twee jaar geleden van de Sint kreeg. Martha kreeg plasticine. Dat is haar favoriete speelgoed. Geef dat kind wat plasticine en wat vormpjes en je hoort haar de hele dag niet meer. Ze kregen ook twee sprookjesboeken, want de Sint weet dat hij hier niet welkom is als hij geen boeken mee heeft, en de nieuwe cd van K3. Ze hebben geluk dat de Sint die brengt, want van mij krijgen ze dat niet hoor, zo’n ketelmuziek.

Auto’s voor de zoon en plasticine voor de dochter, als feministe kon dat eigenlijk wel beter, dat geef ik toe. Ik geloof namelijk helemaal niet in ‘meisjes-‘ en ‘jongensspeelgoed’. Ik zie niet in waarom poppen voor meisjes zouden zijn, en auto’s voor jongens. Mannen krijgen toch ook baby’s? Vrouwen rijden toch ook met de auto? Dit filmpje van het mooie initiatief ‘Vrij spel -Kinderen kiezen wel’ illustreert heel mooi hoe kinderen daar zelf over denken: dat alle speelgoed voor meisjes en voor jongens is, en dat ze gewoon content zijn met wat ze krijgen.

 

 

Martha ging zaterdagochtend meteen dolenthousiast met haar nieuwe plasticine aan de slag. Thomas keek niet naar zijn auto’s om. Hij ging bij Martha aan tafel zitten en speelde mee met de plasticine. Wat later wilde Martha die auto’s eens van naderbij bekijken. Ze ging op de grond liggen om een lange autoweg te monteren. Plots vond Thomas de plasticine veel minder interessant en had hij ook oog voor de auto’s. Pas toen zijn grote zus met de auto’s aan het spelen was, konden ze hem ook bekoren. Ja, mijn kinderen kiezen zelf waarmee ze spelen. En Thomas, die wil vooral met zijn grote zus spelen.