Dit is mijn vierde As we speak. In dit rubriekje – geïnspireerd door tales from the crib – vertel ik over allerhande dingen die me bezighouden, maar waarmee ik geen volledige post kan vullen.

Lezen

Veel en veel te weinig. Nadat ik Elena Ferrante heb ge-binge-lezen (bestaat dat?), heb ik zes weken over een nochtans uitstekend boek van nog geen 200 blz. gedaan, met name Nutshell van Ian McEwan. Nu zit ik ‘tussen boeken’. Ik twijfel over The Handmaid’s Tale van Margaret Atwood, Purple Hibiscus en Half of a Yellow Sun van Chimamanda Ngozi Adichie, Zout op mijn huid van Benoîte Groult of toch maar die laatste Harry Potter …

Schrijven

Door een sinusitis die ongeveer zeven weken heeft aangesleept, zat ik met een letterlijke en figuurlijke writer’s block. Ik schreef wekenlang zo goed als niets. Gelukkig heb ik intussen weer de moed gevonden om enkele blogposts te schrijven en de verjaardagsbrieven aan mijn kindjes.

Kijken

Ik ben begonnen met The Crown op een avond dat ik ongeveer zes wasmanden was te plooien had. Ik kijk toch graag naar kostuumdrama’s, zeker als ze gebaseerd zijn op waargebeurde feiten. Het enige nadeel daarvan is dat ik tijdens het kijken voortdurend op mijn tweede scherm vanalles zit op te zoeken op Wikipedia. MUST. LEARN. ALL. THE. THINGS. Niet echt ontspannende televisie dus voor mij. Dat compenseer ik dan weer door – vertel het niet verder, want mijn imago – naar Blind Getrouwd en Temptation Island te kijken. En daar dan kwaad over te zijn op mezelf, want ik heb toch helemaal geen tijd voor zo’n troep.

En verder …

– Hebben we een ontzettend leuk verjaardagsfeest gehad voor de kinderen die resp. vier en twee zijn geworden. Ze voerden zelfs een show op, Martha, Thomas en nichtje Lore, compleet met bisnummers en al. Het was schitterend.

– Heb ik veel moeten denken aan toen we twee jaar geleden Martha’s tweede verjaardag vierden enkele dagen voor Thomas geboren werd en dat mama daar nog bij was, maar dat het haar laatste maanden waren.

– Hebben we het park opgeruimd dat vier jaar onafgebroken in onze living heeft gestaan. Ons park verging het zoals het alle parken op een gegeven moment vergaat: het werd een opbergbak voor rommel. Heel af en toe zette ik Thomas er nog eens in om in de kelder een was te gaan insteken, maar hij kan stilaan veilig de trap af en vaak zat er toch te veel rommel in het park om er nog een kind bij te zetten. Ik vond het toch een emotioneel moment. Afscheid van de babyperiode. Ik probeer al mijn babygerief zoveel mogelijk uit te lenen, omdat ik er nog niet aan toe ben om er definitief afscheid van te nemen. Het lijkt nog maar gisteren dat ik het verschil niet kende tussen een wieg, een babybed en een park, en vandaag heb ik al die dingen al niet meer nodig. Stop de tijd!