Ik heb al veel gehoord over kinderartsen die geen snars van borstvoeding snappen. Nu heb ik het zelf meegemaakt. Ik ben vorige week ge-Nestlé-d.
Kind 2 huilt veel, vooral ’s avonds. Ik denk: krampjes of reflux. Dus ik naar de dokter. Ik vraag op een borstvoedingsforum de naam van een borstvoedingsvriendelijke kinderarts. Wanneer die niet beschikbaar is, denk ik: de eerste de beste kinderarts zal ook wel goed genoeg zijn. My bad.
Nestléfied
Kinderarts weegt kind. Kind blijkt veel te mager. Honger. Het kind had honger, daarom huilde hij. Mamafail. Maar aan de andere kant ook niet, want als moeder zit je veel te dicht op je kind, zeker als je borstvoeding geeft. Je kan dat niet zelf zien. Je hebt daar een extern paar ogen voor nodig. Ik heb het met Kind 1 ook meegemaakt, en nu dus weer. Het is niet onlogisch dat hij honger heeft. Ik heb een borstontsteking gehad en daarna ook best veel meegemaakt, en veel te weinig geslapen, waardoor mijn lijf niet optimaal is om er twee mensen mee in leven te houden.
Tot zover kon ik dus volgen. Maar dan het advies van die dokter. “Starten met ingedikte pap. Afbouwen naar 5 of 6 voedingen per dag. Flessen van 200 ml. Hier, twee stalen Nan. En als je het niet kan laten, die borstvoeding, kolf dan maar even af.”
Ik was verbouwereerd en ben beginnen huilen toen ik buiten kwam.
Melk, zweet en tranen
Kijk, die dokter kan niet weten welke drempels ik overwonnen heb om borstvoeding te kunnen blijven geven. Vastberaden opnieuw proberen na een moeilijke eerste borstvoedingservaring. Kolven op de sterfdag van mijn moeder. Met stuwing rondlopen op haar begrafenis. Een borstontsteking overwinnen en intensief relacteren. (Minder succesvol dan ik dacht, blijkt nu.) Melk, zweet en tranen. Ik was er niet goed van dat die kinderarts met haar lompe poten en haar Nestlé Health Agenda zonder verpinken zei: “Uw borst is niet goed genoeg, uw kind is te mager”. Slechtemoederalarm!
Nadat ik even gehuild had, heb ik drie dingen gedaan:
– Ik heb mijn vervolgafspraak geannuleerd.
– Ik heb mijn vroedvrouw opgebeld.
– Ik heb me even doof gemaakt voor iedereen die zei ‘borstvoeding is het beste’ of ‘geef hem algauw een fles’ en ben bij mijn eigen gevoel te rade gegaan.
De conclusie van dat laatste is dat mijn zoon nog steeds borstvoeding krijgt, maar dat dat niet meer zijn enige bron van leven is. Het haalt de druk van mijn schouders. Hij krijgt voldoende eten van ergens anders, maar hij krijgt ook nog twee keer per dag en ’s nachts Het Allerbeste van mij. Ik vind het goed zo. Andere moeders hadden in mijn plaats ongetwijfeld andere keuzes gemaakt en dat is oké. Dit is mijn kind en dit is mijn keuze. En die keuze is de beste die ik momenteel kon maken voor ons allebei.
Vroedvrouwen for the win!
En overigens. De vroedvrouw kwam, woog het kind en zei dat ik goed bezig was. Want als ik zijn curve bekijk – die hoe dan ook te veel is gezakt na die borstontsteking, dat zie ik ook – dan is de weging van de kinderarts een dal. Ze heeft haar weegschaal ongetwijfeld ook van Nestlé gekregen.
Volg vooral je eigen gevoel!
Onze Jongste heeft altijd de onderste curve gevolgd en is perfect gezond… Heb ook voeding bijgegeven naast de borstvoeding, goed van je en blijven volhouden zolang je eigen gevoel dat zegt! 😉
Leve het doof zijn voor adviezen bij een tweede 🙂 Je gevoel volgen, dat kan hier niet anders dan de beste keuze zijn. Goed gedaan!
Ze hebben die borstvoeding, voor zover ik weet, vooral nodig om jouw antistoffen binnen te krijgen. Dus zelfs al geef je maar 1 keer per dag borstvoeding en al de rest van de fles: dan heeft baby nog steeds jouw antistoffen binnen. Maak je geen zorgen, je bent heel goed bezig. In tranen uitbarsten na een doktersbezoek is mij ook al (meermaals) overkomen. Het zou niet mogen, maar ja… Goede reflex van jou om dan meteen de koe bij de horens te vatten in een strak drie-stappen-plan 🙂
sowieso krijgt die groei af en toe een deuk, hoor! Dat is bij elk kind zo. Een groeispurt, een groeistopje, het hoort er allemaal bij. Zijn geen machines hé! Goed bezig!
o, en als je nog eens een vraag hebt over borstvoeding, kun je lid worden van de facebookgroep ‘La lèche league’. Let wel: je moet door de fanatiekelingen heen kijken. 😉 De raad van de beheerders is wel goud waard!
Ik werd gek van die groep. Zo veroordelend als het niet goed lukt: ‘je wil het gewoon niet’ of ‘je moet maar niet willen gaan werken’. Me uit die groep verwijderen was het beste dat ik voor mijn BV heb gedaan.
Ik volg jullie allebei. Ik heb er tonnen goede adviezen gelezen en weet door die groep veel beter waar ik mee bezig ben dan bij Kind 1. Maar ik heb nog veel meer aan het persoonlijke advies van een vroedvrouw die het volledige verhaal kent en kan opvolgen. Het advies is dan vaak ‘gematigder’ en meer op maat voor mijn kind en mijn situatie. Ik snap wel wat Prinses bedoelt. Ik laat mijn kop nogal gemakkelijk zot maken door de ‘fanatiekelingen’ en dat geeft ruis op mijn eigen moedergevoel.
O ik negeer dat! Want die fanatiekelingen gaan er echt van uit dat bv het enige goed is voor je kind. En dat is natuurlijk belachelijk. Enkel de raad van de beheerders, die was echt nuttig vond ik!
Eerst dacht ik: jee, moet je dit nu ook nog meemaken? En toen las ik hoe sterk je je eigen gevoel hebt gevolgd en gedaan hebt wat goed is voor jou en je kind! Sterke mama!
Respect. Doe zo voort.
Goe bezig, Sofie !
Je zou samen met je bevalling eigenlijk een diploma moeten krijgen van ervaringsdeskundige. Jij kent je kind het best en je relatie tot je kind. En vaak zijn de oplossingen van ‘experten’ ook maar meningen (behalve van vroedvrouwen, die zijn heilig ;)).
Je moet doen waar jij je goed bij voelt, anders werkt het niet.. Niet voor borstvoeding, niet voor kunstvoeding. Doet me er aan denken dat ik m’n eigen afbouwverhaal misschien maar eens aan m’n gevoel moet toetsen..
En voor ik het vergeet: je bent een verdomd goeie moeder!
Ik vind dat zo erg he, dat zelfs kinderartsen er zo fout mee omgaan. Ik ben zelf uit LLL gestapt, ik ga alleen kijken als ik iets nodig heb zoals groenderaandeoverkantzegt :). Maar zo wow van jou! Echt waar! Chapeau x
Dikke chapeau dat je je gevoel kan volgen, dat je kan kiezen voor wat voor jou het beste is voor jullie beiden. En alle bewondering dat je ondanks alle moeilijkheden ervoor kiest om nog borstvoeding te geven. Dat vind ik echt heel dapper!
Bedankt 🙂
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik op 6 maanden gestopt ben. Ik had er genoeg van. Het was te veel een strijd geworden. Maar ik ben blij en trots op mezelf dat ik het onder die omstandigheden toch 6 maand heb volgehouden. Niks geen schuldgevoel hier dus 🙂
Ik heb bij elk van de vijf zonen geprobeerd borstvoeding te geven en alleen bij zoon twee is dat goed gelukt. Bij zoon één was de honger te groot en de melk te klein. Zoon drie is een week na het overlijden van mijn schoonvader geboren. Van verdriet wou de melk niet schieten. Zoon vier kwam gehandicapt ter wereld en kon niet zuigen. En zoon vijf was onmiddellijk snipverkouden. Ik vond het heel erg, maar het was niet anders. En dan was ik blij dat er NAN was.