Je hield van de stilte. Als wij naar bed gingen, deed je de radio uit. Ik begreep dat niet. Zoveel mooie liedjes op de wereld en jij wilde alleen maar de stilte horen. Ooit zei ik tegen je dat ik liever blind zou zijn dan doof, omdat ik al die mooie muziek niet wilde missen. En boeken hadden ze ook in braille. Dat begreep jij niet. Je sprak het niet uit, maar ik vermoed dat je het een aantrekkelijk idee vond: al het lawaai van de wereld buitensluiten. Het was maar een fase, een korte zelfs, dat ik dacht dat ik klanken meer zou missen dan kleuren. Nu ik zelf kinderen heb, begrijp ik hoe waardevol de stilte is. Waarom jij niets meer wilde horen nadat je een dag naar ons geluisterd had. Soms als ik ’s avonds buiten zit, na een dag in het lawaai van de kinderen, de stad en het leven, wordt zelfs het fluiten van de vogels en het ruisen van de wind in de boom van de buren me te luid. Dan ga ik naar binnen. Ik zet de radio en de televisie af. En ik luister naar de stilte. Mama, ik lijk steeds meer op jou.
Ik begrijp je helemaal!
P.S. ‘niet’ uit eerste zin verwijderen?
Ja! Thanks voor je correctie. Essentieel verschil …
mooi en heel herkenbaar
Pingback: Linkjesliefde #1 | Fiekefatjerietjes