Ik verveel me.
Het zit zo.
Voor de pandemie vond ik als introvert (of intern processende persoon, zoals Catherine, mijn favoriete psychologe op Clubhouse, het zo mooi noemde) de extraverte wereld altijd erg uitdagend. Gewoon een beetje bestaan, bracht vanzelf al enkele uitdagingen met zich mee. Ik moest immers de hele dag buiten mijn comfort zone functioneren. 

Nu is gewoon een beetje bestaan heel eenvoudig voor me. Het daagt me niet meer uit. Ik moet niet meer elke dag mijn eigen persoonlijkheid overwinnen om mee te kunnen in een wereld die gevormd werd door andere types persoonlijkheden. Mijn batterijtje gaat niet meer zo snel plat. 

Dat heeft veel positieve kanten. Ik heb voor het eerst in mijn carrière van 13 jaar een gezonde relatie met werk. Ik heb eindelijk een balans gevonden tussen de betrokkenheid die nodig is om mijn werk goed te doen en er elke weekdag 8 uur van mijn kostbare tijd aan te besteden enerzijds, en de onthechtheid die me in staat stelt om goed te slapen en in het weekend echt te deconnecteren anderzijds. Ik kan er alleen maar vol verwondering naar kijken en vaststellen dat dit jaar van totale afzondering de voorwaarde was om tot die balans te komen. Mijn empathisch vermogen wordt niet meer elke dag aangesproken door tientallen mensen, zonder dat ik er controle over heb. Mijn batterijtje loopt niet meer leeg door omstandigheden die me van buitenaf worden opgelegd. Ik hou mijn hart al vast voor wanneer de wereld weer normaler wordt, want normaal, dat is per definitie: extravert. 

Maar door die onthechting lijkt alles nu ook een beetje afgevlakt. Mijn emoties, mijn drive, mijn betrokkenheid. En daardoor blijf ook liefst in mijn comfort zone en zoek ik de uitdaging niet meer op.

Bijgevolg verveel ik me.
Loop ik toertjes in die vicieuze cirkel met een algeheel gevoel van: “Meh”. 

Verveling is natuurlijk relatief. Ik werk nog altijd 8 uur per dag op mijn betaalde job, run in mijn eentje een huishouden en zorg voor mijn kinderen. Dus het is niet zozeer dat ik niet genoeg dingen om handen heb. Maar ik kan me perfect dood vervelen terwijl ik de was plooi. Ik word zo weinig uitgedaagd. Er is zo weinig prikkeling. En hoe minder er is, hoe minder ik het zelf ga opzoeken, blijkbaar. 

Je zou verwachten dat uit verveling iets boeiends voortvloeit. Dat zoveel tijd en niets om handen ervoor zorgt dat ik eindelijk aan schrijven toekom. Maar nee. Ik lees amper. Ik schrijf niet meer. Ik verveel me alleen maar.

Ik denk dat ik een nieuwe skill moet leren. Ik wil iets leren dat me uitdaagt. Alleen kan ik maar niet bedenken wat. En blijk ik het moeilijk te vinden om iets in mijn eentje te leren. Ik heb externe druk nodig en een door iemand anders opgelegd doel, om de discipline te kunnen opbrengen om iets te leren. Anders lukt het niet om mijn aandacht erbij te houden. 

Daar sta je dan als introvert.
Blijk je toch niet zonder de anderen te kunnen. 

Maar dat wist ik natuurlijk al. 

Dus.
Heeft iemand een idee? 
Wie verveelt zich nog?

Ik ben het eens met Maarten Boudry. Het kost me enige moeite om dat op te schrijven. Ik vind Maarten Boudry eigenlijk maar een filosoofke van niks, een prutsfilosoofke. Zo één die aan de zijlijn van het leven staat met niks om handen en heel veel tijd om de zaken te overschouwen, maar die er dan nog niet in slaagt om met originele ideeën te komen, en wiens ideeën bovendien vaak grossieren in kortzichtigheid en blinde vlekken. Maar nu ben ik het eens met hem. Hij zegt dat liegen over de goedheilig man uit Spanje een schending is van het vertrouwen van kinderen in hun ouders en alle andere volwassenen. Kort samengevat. Hij maakt er natuurlijk heel veel meer woorden aan vuil.

Alleen, ook dit is weer geen origineel idee, want terwijl het filosoofke aan de zijlijn van het leven dat briljante ideetje staat te ontwikkelen, lopen moeders aller landen (ja, vaders ook, ja) tegen het concrete probleem aan, en ze lossen dat op. We hebben het er inderdaad moeilijk mee, want we willen onze kinderen onvoorwaardelijk opvoeden, met zo weinig mogelijk ge-‘als-dan’, zonder straffen en belonen. Maar dan is er dat verhaaltje van die goedheilig man die alleen maar cadeautjes brengt ALS je flink bent. Het is overigens niet waar, want er is geen kind dat altijd flink is, en ze krijgen toch allemaal cadeautjes. En dat je zus of zo moet doen, want ANDERS, ho maar, anders komt de Sint misschien niet.

Wij ouders dus, wij lopen tegen dat probleem aan. We willen helemaal niet dat onze kinderen in het gareel lopen omdat anders – ANDERS! (denk hier vooral een dreigende vinger bij) – een oude bisschop zich zal wreken. We geloven in intrinsieke motivatie en zelfsturing. We geloven dat kinderen vooral moeten doen wat ze zelf willen doen, en dat ze zich niet moeten onderwerpen aan wat anderen van hen verwachten, en al helemaal niet als die anderen oude, witte mannen zijn, die zich in een ivoren toren ver weg van het echte leven ophouden. We willen niet dat ze even braaf zijn als wijzelf, want we ondervinden daar elke dag de negatieve gevolgen van. We hopen vooral dat onze kinderen leren om een beetje meer hun eigen goesting te doen dan wij dat doen. We hopen dat onze kinderen vooral niet té flink zijn.

Dus we vertellen een ander verhaal. De Sint brengt gewoon cadeautjes omdat dat leuk is. Punt.

Er zijn ouders van kinderen die zelfs meteen open kaart spelen, omdat ze merken dat de angstcultuur rond het Sinterklaasgebeuren meer kwaad dan goed doet. En opgelucht dat die meestal heel gevoelige kinderen dan zijn, wanneer ze horen dat er niets is om bang voor te zijn, want dat alle volwassenen gewoon aan het liegen waren, wat op zich iets is om veel banger voor te zijn.

Maar ook horen we onszelf alle onvoorwaardelijkheid ten spijt wel eens dreigen met het Spiekpietje op de kast wanneer we weer eens te laat dreigen te komen op school, omdat het kind niet luisteren wil. Want zo is het leven, complex. En als je in het echte leven staat, is het onmogelijk om consequent te zijn. Dat zouden die oude, witte bisschoppen nog van ons kunnen leren. Ook als volwassene is het onmogelijk om altijd flink te zijn. En ook dat willen we onze kinderen leren. Dat wij zelf fouten maken. En dat dat mag. Dat we niet geloven in Spiekpietjes op de kast, maar dat we ze soms toch niettemin als hulplijn inroepen wanneer we ons machteloos voelen, omdat een kind zijn schoenen niet wil aandoen.

Niet flink, mama, maar dat is oké, je krijgt toch een cadeautje.

Mijn droogkast is uiteindelijk geleverd. Dat heeft nogal wat voeten in de aarde gehad en de nodige assertiviteit vereist, maar hij staat er! Hoera. Helaas is in de tussentijd mijn wasmachine kapot gegaan, uiteraard. Ik heb een abonnement op Alanis Morissette. Het hele huis davert op zijn grondvesten tijdens het centrifugeren, foute boel. De hersteller komt woensdag, en zodoende staat mijn kelder nog steeds vol vuile was. Die lakens en handdoeken van nieuwjaar heb ik echt niet zo dringend nodig. Als ze tegen december gewassen zijn, zit ik op schema. Maar een week zonder proper ondergoed, dat is zelfs voor mij een brug te ver. Dus ik heb mijn zaterdagochtend toch maar in de wasserette doorgebracht. Er zijn weinig plekken die zo ongenuanceerd lelijk zijn als de wasserette. Er hangt een nadrukkelijke eenzaamheid in de lucht. Het is een plek waar je niet wil zijn. Tenzij … je moeder bent van twee kleuters, die je thuis in het lawaai en de rommel kan achterlaten om een uur op een stoel te gaan zitten met je Kobo, een croissantje en Tom Waits. Ja, het is er koud, maar je hebt een dikke jas aan. Ja, die stoel is hard, maar je kan erop blijven zitten zonder dat iemand ‘mama’ roept. Me-time! Ik ga die hersteller afbellen denk ik.

Ik heb al een tijdje het gevoel dat één van mijn bestaansredenen is dat ik andere mensen een goed gevoel kan geven over hun huishoudelijke skills. Die van mij zijn sowieso slechter. Dan die van iedereen. Echt. Bijwijlen verbaast het me dat we hier met zijn vieren levend blijven onder mijn gebrek aan organisatie.

Vandaag zou mijn nieuwe droogkast geleverd worden. (De vorige heeft het stopcontact doen smelten, twee weken nadat ik aan vriendinnen vertelde dat ik het erg zou vinden als er iets met mijn machine was, want ik had dat nog van mijn moeder gekregen. Insert Alanis Morissette.) De levering van die droogkast kwam niets te vroeg, want doordat we op nieuwjaarsvakantie in panne zijn gevallen met de auto, die auto inclusief de vuile was naar de garage lieten slepen, en hem pas vorig weekend konden ophalen, maar ik inmiddels dus zonder droogkast zat, staat mijn kelder bomvol nog te wassen lakens en handdoeken.

Twee sympathieke kerels arriveerden op het afgesproken tijdstip, haalden mijn oude toestel uit de kelder en … kregen het niet door de schuifdeur, want daar zit een rem op. De deuropening is 59,5 cm, de machine 59,8 cm. Ik verzin dat niet. Ze probeerden die rem los te krijgen (wat ze eigenlijk niet mogen, maar ik zei het al, ze waren aardige jongens). Helaas lukte het niet. Ze moesten te onverrichter zake terugkeren, met mijn nieuwe machine in hun camion. Zodoende heb ik nog altijd mijn handdoeken en lakens van nieuwjaarsvakantie niet gewassen en MORGEN IS HET FEBRUARI!

Adulting is hard. Ik wil mijn mama.

(Intussen kwam de klusjesman al langs om die rem los te maken, heb ik een nieuwe leveringsdatum voor mijn droogkast geregeld, hangt er her en der in huis was te drogen, en heb ik zelfs een chocoladetaart gebakken, dus hé, totally on top of things!)

Ik werk graag. Echt. Ergens diep in mij zit een haantje verscholen. Toen ik acht jaar geleden de arbeidsmarkt bestormde was het vol ambitie en energie. Ik kon iets en zou iets betekenen voor de cultuursector of het boekenvak. Zeker en vast.

Toen begon ik te werken. Het was 2008, het begin van de crisis. Mijn eerste job was er één met weekcontracten in een rederij. Ik heb er drie maanden gewerkt, maar verloor er zoveel illusies dat het als drie jaar aanvoelde. Ik moest ervoor zorgen dat de juiste containers op de juiste boten stonden. Administratief werk. Op mijn eerste dag zei mijn leidinggevende: ‘eerst heb je niets met containers. Maar voor je het weet, kom je er één tegen op vakantie en kan je niet wachten tot je op de bureau kan opzoeken wat erin zit en waar hij naartoe rijdt’. Ik kreeg een paniekaanval. Zou ik containers echt interessant vinden over enkele maanden? Zou ik mezelf zo snel verliezen? En zou dit mijn leven worden? Niets tegen de mensen met wie ik samenwerkte, maar ik had niets met hen en zij keken naar mij alsof ik van een andere planeet kwam. Het cultuur/boekenmeisje dat op doortocht was in de rederij. Ik deed het goed, kreeg positieve evaluaties en werd gevraagd om te blijven. Maar ik verveelde me dood en vond werkelijk niets boeiend aan het hele containergebeuren. Ik dacht: ik kan alleen maar slechter worden van hier te blijven. Ik nam ontslag – tenminste: ik ging geen nieuw weekcontract aan – en dacht: is dit het nu, werken?

Het liefste wat ik doe is schrijven. Ik besloot als copywriter te solliciteren. Ik kwam terecht in een lampenbedrijf in the middle of nowhere. In putje winter fietste ik elke dag van het station van een gemeente waar ik niets te zoeken had naar een industriepark waar ik niets te zoeken had, om daar tekstjes te schrijven. Mijn opdracht: vermeld zo vaak mogelijk het woord verlichting. Ook daar zat ik niet op mijn plaats. Mijn collega’s verkochten racistische klap (’t is een zwette). Ik ergerde me stuk. Ze luisterden naar één of andere luidruchtige Kempische radiozender, en ik kreeg er koppijn van. Ik fietste in het donkere industriepark door twintig centimeter sneeuw en dacht opnieuw: is dit het nu, werken?

Maar hoera, enkele maanden later kon ik eindelijk in een bibliotheek beginnen werken. Iets met mijn diploma doen … Het was een halftijdse, dat wel, het was onder mijn niveau, dat wel, maar het was in een bibliotheek. Ik werd leidinggevende van tien dames onder wie de jongste exact dubbel zo oud was als ik. Het leukste aan werken in een bibliotheek vond ik de balie. Maar het merendeel van mijn tijd ging naar: brandjes blussen en uurroosters opstellen. Ook de bibliotheek was een desillusie. Ik dacht: is dit het nu, werken?

Vervolgens maakte ik een andere droom waar: ik ging werken in een uitgeverij. Daar ben ik, echt waar, de eerste twee jaar min of meer gelukkig geweest. Ik was doodmoe van veel te lange dagen kloppen en pendelen, maar ik leerde volop bij, en werd geapprecieerd door mijn collega’s. Ik zat in een team dat werkte zoals ik sindsdien nooit nog een team heb meegemaakt. We liepen gesmeerd en waren perfect op elkaar ingespeeld. Ik werkte hard en met plezier. Maar ook dat bedrijf had allerlei issues en werd niet zo denderend geleid. Na enkele jaren was ik ‘uitgeleerd’, viel ons team in stukken en werd ik moeder. Ik pendelde 2 uur per dag, 5 dagen per week. Dat waren 10 uren per week dat ik niet bij mijn kind was en niet aan het werken. Ik dacht: dit is het dan, werken, en het is belachelijk. Dus ik vertrok, opnieuw.

Daarna kwam ik bij die andere uitgeverij terecht, een mamavriendelijk bedrijf, mijn huidige werkgever. Het klopt. Dit ís een goede werkgever voor jonge ouders. Met wat ik de afgelopen jaren privé heb meegemaakt, was het een zegen dat ik hier werkte en niet meer in Brussel. Maar ik kan dit zeggen: het boekenvak is momenteel een plek waar je niet wil zijn. Ik voel me een nobody. Ik weet niet wat ik nog waard ben. Ik ben nochtans een uitstekende redacteur. ’t Is te zeggen: 20 jaar geleden was deze job me op het lijf geschreven. Maar het is 2016 en ik kon net zo goed een floppydisk zijn als een goede redacteur. Ik werk en ik denk: dit is het dan, werken. Werken is parttime ongelukkig zijn.

In mijn jaren op de arbeidsmarkt kwam ik heel wat mensen tegen van wie ik vermoed dat ze zot zijn. Not in a good way. Zot of slecht, ik weet het niet, maar alleszins incompetente klootzakken (m/v). Ik noem geen namen, want ik wil niemand aan de schandpaal nagelen. Het doet er ook niet toe, want incompetente klootzakken vind je overal. Het frustreert me. Ik ben competent, en geen klootzak, maar blijkbaar is dat niet voldoende. Ik leerde dat het niet uitmaakt wat je kan, zolang je jezelf kan verkopen. Ik leerde dat hoog van de toren blazen belangrijker is dan je werk goed en plichtsgetrouw doen.

Ik werk nu acht jaar en het is nog steeds crisis. Ik heb nog nooit ergens gewerkt waar het goed ging. Ik heb nog nooit op een plek gewerkt die me gelukkig maakte. Al acht jaar ben ik degene die áltijd wat te klagen heeft, die áltijd aan het solliciteren is en die nooit goed lijkt te weten wat ze wil.

Ik weet dat het (veel) erger kan. Ik kijk naar mijn poetsvrouw die een bachelor in de chemie heeft in een ver land, maar hier mijn poetsvrouw is. Ik kijk naar de dames op leeftijd aan de kassa van de supermarkt. Ik prijs me gelukkig. Ik weet dat ik niet moet klagen. Maar ik had zoveel meer verwacht van werken. Thuis heb ik nooit iets anders gezien dan een moeder die vol passie opging in haar werk. Het leek me een evidentie dat zoiets voor mij was weggelegd.

De waarheid is: werken is één grote desillusie. Het idee dat ik nog 35 jaar moet ploeteren zoals ik nu ploeter, maakt me moe. Ik zie zoveel mensen in mijn omgeving die in hetzelfde schuitje zitten als ik. Daar staan ze, met al hun energie en al hun ambitie. Niemand die op hen zit te wachten.

Ik onderneem dingen om het beter te maken. Er ging sinds 2008 geen jaar voorbij dat ik niet minstens twee keer solliciteerde. Om vaak als tweede te eindigen. Ik volgde loopbaanbegeleiding, maar kreeg daar vooral bevestigd wat ik al wist. Ik ben gestart met een bijberoep als copywriter/journalist, omdat schrijven het liefste is wat ik doe. Ik schrijf voor Femma en de Gezinsbond, en ga dit najaar de koe bij de hoorns vatten om daar een stuk of wat opdrachtgevers aan toe te voegen. Ik engageerde me als vrijwilliger in de Raad van Bestuur van Femma om in mijn vrije tijd te betekenen wat ik professioneel niet kan.

Ik zie mensen om me heen die zelfvertrouwen krijgen van hun werk, terwijl het mijne beetje per beetje afbrokkelt. Ik weet dat het bestaat: werk waar je gelukkig van wordt. Ik heb goesting om mijn tanden te zetten in een uitdagende job die mij als gegoten zit. Ik heb goesting om er voluit voor te gaan. Maar arbeidsmarkt, o arbeidsmarkt, waarom hebt gij geen zin in mij?

Vinden jullie voldoening of geluk in jullie werk? Of ploeteren jullie ook maar verder zoals ik? En wie o wie heeft een droomjob voor mij liggen?