Loslaten is levenslang leren. Een blogpost met een droomsequentie …

Droom

We staan aan de rand van een groot zwembad. Er is een feest. In de ene helft is een watervoetbalmatch bezig. De Echtgenoot is ernaar aan het kijken maar vooral aan het kletsen, lachen en drinken met vrienden. Ik sta aan de andere (lege) helft van het zwembad naar M. te kijken die in het water aan het spelen is. Een fractie van een seconde kijk ik naar de Echtgenoot en dan terug naar het zwembad. M. is verdwenen. Een meisje roept: M., M. is weg! We zien haar naar de bodem zakken. Wel zes mensen springen in het water. Ik spring ook, althans dat denk ik, maar als ik mijn ogen opendoe blijkt dat ik nog altijd geblokkeerd langs de kant sta. Ik sta te roepen en te huilen, ik denk dat ze al dood is. M. wordt uit het water gehaald. Ze leeft nog. Ik voel me de slechtste moeder ter wereld. Mensen kijken me boos aan en zeggen me: wat een idee ook, dat kind kan toch nog niet zwemmen. Alsof mijn schuldgevoel nog niet groot genoeg is. De Echtgenoot verwijt zichzelf niets. Andere mensen verwijten de Echtgenoot niets.

Ik word wakker. Oef, het was maar een droom. Maar wel een droom die me griezelig veel vertelt over de verpletterende verantwoordelijkheid die ik mezelf aanpraat als het mijn kinderen aangaat.

Het zevenkoppige monster genaamd schuldgevoel

‘Ge zijt zo katholiek soms’ of ‘ge zijt zo West-Vlaams soms’, zegt de Echtgenoot vaak. Ik denk dan: ‘Nee, ik ben gewoon een Moeder’. Want wat hij bedoelt is: ‘gij met uw schuldgevoel altijd’. Het is een zevenkoppig monster. Het zit in mijn hoofd en ik kan het niet bedwingen.

Ik voel me: Constant. Schuldig. De hele tijd. Het houdt niet op.
Ik voel me schuldig tegenover de kinderen omdat ze niet genoeg bij mij zijn.
Ik voel me schuldig tegenover de kinderen omdat ik hen niet genoeg aandacht geef als ze wel bij mij zijn.
Ik voel me schuldig tegenover het ene kind wanneer ik het andere aandacht geef, en je hoort me al komen, ook omgekeerd.
Ik voel me schuldig tegenover Kind 1 wanneer ze Kind 2 bij ons in bed ziet liggen.
Ik voel me schuldig tegenover Kind 2 wanneer ik ’s avonds zoveel werk heb aan zijn zus dat hij zichzelf maar wat moet bezighouden.
Ik voel me schuldig wanneer ik mijn kinderen in de crèche afzet waar er te veel kinderen voor te weinig personeel zijn.
Ik voel me schuldig wanneer ik Kind 1 brood geef van een dag oud. Of wanneer ik haar weer maar eens fish sticks geef, omdat ze dan tenminste íets eet.

Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar you catch my drift.

Verpletterend verantwoordelijkheidsgevoel

Ik voel me voortdurend schuldig, omdat ik me ook zo vreselijk verantwoordelijk voor hen voel. Ik voel me eindverantwoordelijke voor hun fysieke, mentale, intellectuele en emotionele ontwikkeling.

Ik ben geen perfectionist, nooit geweest. Behalve als moeder. Voor mijn kinderen is perfect nog niet goed genoeg. Ik stel mezelf constant in vraag. Ik vraag me voortdurend af of ik het wel goed genoeg doe. Dit zijn maar enkele vragen waar ik elke dag tegenaan loop.

Hoe leer ik hen zelfvertrouwen zonder dat ze denken dat ze al slim zijn en dat de rest vanzelf komt?
Hoe leer ik hen voorzichtig zijn zonder angstig te worden?
Hoe leer ik hen vertrouwen te hebben in de mensen zonder naïef te zijn?
Hoe leer ik hen behulpzaam te zijn zonder dat ze over zich heen laten lopen?
Hoe leer ik hen dat mama onvoorwaardelijk van hen houdt en er altijd zal zijn, zonder dat ik mezelf verlies, alleen nog mama ben en niet meer Sofie?

Ik moet leren loslaten

Ik denk dat dat allemaal op mijn schouders rust. Maar dat doet het niet.

Ik moet leren dat ik maar één van de invloeden op hun leven ben.
Ik moet leren dat hun emotionele ontwikkeling niet staat of valt met één woord dat ik zeg of een gebaar dat ik stel.
Ik moet leren dat hun zelfvertrouwen niet afhangt van mijn reactie op die ene tekening of uitspraak.
Ik moet leren dat ze niet elk moment van de dag blij moeten zijn om gelukkige mensen te worden.

Ik moet de lat voor mezelf niet hoger leggen dan voor anderen.
Ik moet leren dat ik ook een goede moeder kan zijn zonder perfect te zijn.
Ik moet leren dat goed genoeg echt goed genoeg is.

Ik moet leren loslaten.

Ik. Moet. Leren. Loslaten.

It takes a village to raise a child. Ik moet niet dat hele dorp willen zijn.

17 gedachten over “Loslaten is levenslang leren. Een blogpost met een droomsequentie …

    1. damngoodsoffie

      Ik ben zelf niet echt katholiek opgevoed, maar dat katholieke zit er toch nog diep in, merk ik. Ik kom natuurlijk ook wel uit de meest katholieke gemeente van Vlaanderen. (Zonder zever.)

      Reageren
      1. pianoliedvandemaand

        Laat me raden – Roeselare? 🙂
        Thuis ben ik ook niet echt katholiek opgevoed, maar in de nabije familie was dit wel het geval, zoals de tante die ons bij het slapen gaan een kruisje op het voorhoofd kwam geven terwijl ze zei “God zegene en God bewaar je”. Ik moet daar plots opnieuw aan denken. Het was vooral het onderwijs dat bij mij katholiek was (niet-gemengde jongensschool). Over de kwaliteit van het onderwijs geen klachten, over de manier waarop je voorbereid wordt op het latere leven wel. Inderdaad met een schuldgevoel en de gedachte niet te mogen falen.

        Reageren
  1. prinses op de kikkererwt

    Zo veel ‘moeten’… Veel is herkenbaar van wat je schrijft. Tegelijkertijd heb ik ooit ergens gelezen dat je je belang niet mag overschatten, want dat het ook een vorm van grootheidswaanzin is te denken dat je alles kan betekenen, in de hand hebben, sturen, regelen voor je kind. Aansluitend bij je laatste zin denk ik. .. Ik neem het mee om over na te denken.

    Het pijnlijkste voorbeeld vond ik trouwens dat van het brood. Omdat het zo dichtbij komt denk ik. Ik denk zo vaak dat het erg is dat de jongens maar een moeder hebben die soms geen ontbijt in huis heeft gehaald, of de laatste boterhammetjes van een ouder brood op tafel zet ofzo. Dat vind ik altijd zo zielig en dan vind ik het zo erg dat ik niet beter doe.

    Reageren
  2. Heidi

    Hoe je het hun allemaal leert? Al doende, met vallen en opstaan… en vooral niet allemaal in één keer.
    Er als mama “zijn” voor je kinderen is in mijn ogen iets heel anders dan er constant mee bezig zijn. Ik bleef na zoon 3 thuis, maar toch was er geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht om zijn 2 crèche-dagen te schrappen. Ook zoon 4 ging nadien naar de opvang, kwestie van ook “me”-dagen te hebben.
    Hou ik daarom minder van hen? Nee, ze deden daar dingen waar ik thuis niet zou aan beginnen.
    Op dit moment moet (ja, moet) ik mij er bij neerleggen dat ik naar de zijlijn schuif, in het leven van pubers zijn ouders ondergeschikt aan vrienden. Maar ik sta er wel. Te supporteren dat het goed komt, te zwaaien als ze de richting kwijt zijn, soms tegen de wind in goede raad roepend.
    Ook wel blij dat er niet die constante druk is om alles goed te moeten doen. Uiteindelijk kiezen ze zelf hun weg, en kan je trots zijn als je ziet wat voor jonge mensen het geworden zijn. Dankzij sturen, niet door jezelf weg te cijferen.
    En een tip voor oud brood: wentelteefjes of een broodrooster. Feest 🙂

    Reageren
  3. Versnoezelingen

    Ik ben zelf nog geen moeder, maar ik heb wel ambitie om (hopelijk) binnenkort moeder te worden. Ik stel mij een paar vragen als ik dit nu allemaal lees. Ik heb wel vaker zeer droog brood moeten eten thuis als kind (we hadden het niet echt breed dus we aten soms wel twee dagen van datzelfde droog brood). Ik stond daar echter niet bij stil, of ik vond mijn moeder daarom zeker geen slechte moeder. Integendeel, ik begon haar te zien als een topvrouw die overal het beste van maakt. Het berokkent je kinderen toch helemaal geen schade, een droger boterhammetje? Dus waarom dan zo streng zijn voor jezelf en je er schuldig over voelen? Zijn dat de moedergenen die je zoveel schuldgevoelens bezorgen dan? Komt dat ook bij mij van zodra ik zelf kinderen heb? Want rationeel en vanop een afstand is er voor mij helemaal geen reden om te denken dat je je moet schamen of schuldig voelen voor iets…

    Reageren
    1. damngoodsoffie

      Hm, daar moet ik eens goed over nadenken. Ik heb dat al altijd in me gehad, dat schuldgevoel. Ik vind dat het moederschap sommige gevoeligheden uitvergroot. Maar ik hoor dat precies toch nog van andere moeders ook. Je moet plots zo veel combineren: kinderen, relatie, werk, familie, vrienden. En je kan dat niet allemaal even goed doen als je zelf zou willen. Dus ja, ik weet niet of mijn schuldgevoel vooral te wijten is aan mijn natuur of dat het iets is dat veel moeders gemeenschappelijk hebben. A little bit of column A, a little bit of column B waarschijnlijk.

      Reageren
  4. an

    Hey Sofie,

    Herkenbaar op heel wat vlakken. Ik ben vaak ongerust in het verkeer, of als ze ziek zijn. Dan kan ik zo onrustig worden… Maar tot ongeveer de leeftijd van 3, was ik nog het meest stressvol. Het betert dus met de jaren. De beste raad leerde ik van mijn pa: je moet vooral je kinderen leren zelfstandig te worden; dat leren ze vooral door ze zelf zaken te laten ondervinden en oplossen.

    En Dirk de Wachter is ook n aanrader. We moeten met zn allen leren dat we niet elke dag gelukkig moeten zijn. Je slecht voelen, hoort ook bij t leven. Door de lat dus minder hoog te leggen, betert t ook.

    X

    Reageren
  5. Lobke

    mijn credo: ‘liefdevolle verwaarlozing’! En de gedachte: ‘verveling is goed voor de mentale ontwikkeling’, en ‘in de hele loop van hun leven, hoe belangrijk is het dat ze vandaag een kwartier langer op school/ in de creche gebleven zijn…’ (het feit dat deze gedachten er zijn, toont natuurlijk dat dat schuldgevoel er wel is in the first place, maar dat ik het met rationele bedenkingen probeer te onderdrukken)

    Reageren

Geef een reactie